Ερωτικές ιστορίες μιας χρήσης

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας!

Ονομάζομαι Ενέσιμη Μορφή του Φαρμάκου , και ο αριθμός ταυτότητας μου βρίσκεται πάντα επάνω στην ετικέτα μου, μαζί με την ημερομηνία γέννησης, και την προβλεπόμενη ημερομηνία λήξης μου. Τώρα λοιπόν που τελειώσαμε με τα αστυνομικά, πρεπει να σας πω ότι οι φίλοι μου με λένε αμπούλα, ενώ οι εχθροί μου μπαμπούλα.

Η λέξη αμπούλα (ampoule) έχει λατινική προέλευση , και σημαίνει έκτακτη. Μου αρέσει να με βρίσκουν έκτακτη, αλλά δυστυχώς το όνομα δεν σημαίνει πανέμορφη η πανέξυπνη. Το όνομα σημαίνει ότι με χρησιμοποιούν σε έκτακτες περιστάσεις. Στην αρχαία Ρώμη, το καροτσάκι που μαζεύανε τους πληγωμένους λεγεωνάριους και τους πηγαίνανε για σέρβις λεγόταν ampulatorium. Σέρβις ρωμαϊστί σήμαινε συνήθως ακρωτηριασμός. Για τον λόγο αυτό οι Άγγλοι, σαν πιο πονηροί που ήτανε, τουμπάρισαν το p και το κάνανε b, γι αυτό σήμερα με τον όρο ambulance εννοούν το ασθενοφόρο, ενώ με τον όρο ampoule ( ακρωτηριασμένη ) εννοούνε την αφεντιά μου γιατί για να με χρησιμοποιήσει κανείς πρεπει να με διακορεύσει με το συνοδευτικό μου μαχαιρίδιο.
Όπως μαντεύετε από την Ρωμαϊκή καταγωγή του ονόματος μου, ανήκω στους γνήσιους μονομάχους της υγείας. Γι αυτό, οι φαρμακοφτιάχτες μου με περιποιούνται ιδιαιτέρως. Μέσα στο χάρτινο κουτί μου που είναι η μεζονέτα μου, θα με βρείτε πάντα με το συνοδευτικό χάρτινο καναπεδάκι που μου βάζουν για να μην σπάσω κατά τη μεταφορά. Στο χαρτόσπιτο αυτό, σπάνια μένουμε πιο πολλές από πέντε. Όχι σαν τα χάπια που τα βάζουν σε εργατικές πολυκατοικίες των 20 και βάλλε!
Μην νομίζετε όμως ότι δεν έχω κι εγώ τα προβλήματα μου. Εγώ, η λυγερή με μέση δαχτυλίδι, με ωραίο μπρούτζινο χρωμα, και κυριλέ ετικέτα, δεν μπορώ να σταυρώσω κανέναν άντρα! Προσπαθώ να παντρευτώ καμιά σύριγγα, αλλά όλοι, μα όλοι μου λένε τα ίδια. Ότι προέρχονται από καλές εταιρείες, , ότι είναι όλοι τους αποστειρωμένοι, κλπ κλπ .. Μετά σου αυτοκανακεύονται με την μεγάλη βελόνα που έχουνε.

Θεέ μου, όλες οι σύριγγες είναι ίδιες όπως όλοι σχεδόν οι άντρες του ανθρώπινου γένους. Σε ξεπαρθενιάζουνε με αυτά που σου λένε και σου τάζουνε, μπαίνουν βαθιά μέσα σου, σου ρουφάνε το μεδούλι, (να μια καλή διαφορά από τους σημερινούς άντρες) και μετά…..πάει ο αιώνιος έρωτας. Σε πετάνε στο καλάθι των σκουπιδιών του φαρμακείου, κι ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα γράμμα……Γι αυτο κι εγώ τους καταράστηκα. Ζήτησα από τους φαρμακοποιούς να τους βαφτίζουν με το γυναικείο όνομα σύριγγα, ενώ θα μπορούσαν να έχουν αντρικό όπως πχ αυλός. Η μεγαλύτερη όμως τιμωρία μου είναι ότι τους έκανα πλαστικούς και μιας χρήσης . Έτσι, τους παίρνω μαζί μου στον σκουπιδοκόσμο, για να μην μαγαρίσουνε άλλη αμπούλα.

Κι οι άνθρωποι όμως έχουν βίτσια . Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ώρες-ώρες με φτιάχνουν πόσιμη αμπούλα. Για να με βάζουν στο στόμα τους επί εποχής ισχνών αγελάδων; Εντάξει ! Εάν θέλετε να μάθετε την τεχνική του Καμα Σουτρα, πάρτε κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείτε! Εγώ η αμπούλα πάντως, εάν ήμουν εκδότης, θα δημιουργούσα το περιοδικό «Τσίμπησε με». Εκεί, θα σας δημοσίευα τρεις στάσεις που θα σας χάριζαν αξέχαστες βραδιές:
Η πρώτη στάση λέγεται ενδοφλέβια, ή στάση του αυθεντικού μαζοχιστή. Πρώτα σου δένουνε το χέρι. Καμία φορά σου ζητάνε να μην κοιτάς για να γίνει πιο ενδιαφέρον το παιγνίδι , μια και δεν βλέπεις από πού σου ‘ρχεται. Μετά, βάζουν την σύριγγα όσο πιο παράλληλα γίνεται με την φλέβα, και τσαααακ! Σου λύνουνε το σχοινί και σου χύνουνε το φάρμακο στην φλέβα. Εκεί λοιπόν που νόμιζες ότι θα πονέσεις, ξαφνικά δέχεσαι στο κορμί σου όλο το σπέρμα της ανθρώπινης νίκης ενάντια στις νόσους .

Επειδή στην στάση αυτή η ηδονή έγκειται στο να αστοχείς, καλό είναι όσοι είμαστε φαρμακοποιοί να την αποφεύγουμε. Αφήστε και καμία στάση για ανενα άλλο βρε παιδιά !

Η δεύτερη στάση λέγεται στάση του Σφίχτερμαν. Ξέρετε για ποια μιλάω! Είναι η ενδομυϊκή. Απλά την λέω στάση του Σφίχτερμαν γιατί εάν φοβίζετε τους ασθενείς με το χέρι σας που τρέμει πριν τους την καρφώσετε, λογικό είναι οι άνθρωποι να σφιχτούν, και τότε…πάει η Καζανόβια φήμη σας. Το καλό με αυτήν τη στάση είναι ότι εάν γίνει στο έξω κωλοτεταρτημόριο δεν προκαλεί βιασμό της όλης περιοχής, επομένως είναι σχετικά ασφαλής στάση. Και επειδή προσωπικά στην μέχρι τώρα ζωή μου είμαι κατά των πορνείων, σας συνιστώ να δοκιμάζετε να κάνετε ένεση σε πορτοκάλι, αντί για τις γριούλες . Έτσι, και την κυτταρίτιδα θα συνηθίσουν τα μάτια σας, και δεν θα κάνετε τον κόσμο να τρέχει ξεβράκωτος στους δρόμους. Την ώρα που πέφτει η σύριγγα στο αντικείμενο του πόθου σας, φροντίστε το χέρι που την κρατάει να είναι κάθετα προς αυτό. Έτσι, με μαθηματική ακρίβεια, ο πωπός δεν θα καταλάβει εάν τον χαστούκισαν η τον τσίμπησαν.

Α, και η έγχυση να γίνεται αργά- αργά. Να το φχαριστιέται ο άλλος. Να σας θυμάται ως φαρμακοποιό μεν, γλυκοσύριγγο δε!
Μπορείτε επίσης να βάλετε την σύριγγα σε κανένα φυσιολογικό ορρό όπως κάνουνε στα νοσοκομεία, που καρφώνουν τη σύριγγα στα οπίσθια του μπουκαλιού. Ας είναι όμως, αν μπορείς να σώσεις ζωές, έστω και με τέτοιο ομαδικό sex …. Παιδιά εδώ όμως πρεπει να οργανωθούμε! Πρώτα πάει η πεταλούδα στην φλέβα, μετά η σύριγγα στον ορό, μετά ο ορός στην πεταλούδα, και προσοχή να μην μπει αέρας στην φλέβα!

Γιαυτο η στάση αυτή γίνεται μόνο στα νοσοκομεία , που είναι και οι πιο γνωστοί οίκοι ανοχής στην Ελλάδα. Πολιτισμένοι οίκοι όμως!
Για να καταλάβετε τι γίνεται εκεί, θα σας πω μόνο τούτο: Έρχεται ο Γιατρός . Κρατάει στην τσέπη του το κουτάκι με την αμπούλα, έχοντας τα χέρια του μονίμως μέσα στην τσέπη. Ακριβώς όπως κρατάνε οι έφηβοι τα προφυλακτικά δηλαδή. Σε κοιτάει στα μάτια, έτσι που να νομίζεις ότι είσαι η γυναίκα της ζωής του, ακόμα κι αν είσαι άνδρας. Η νοσοκόμα παρακολουθεί με ζήλια. Σε κάποια στιγμή, όταν πια όλα είναι έτοιμα για να του δοθείς, βγάζει το κουτάκι σιγά –σιγά , για να σου δείξει ότι έχει πάρει τις απαραίτητες προφυλάξεις, για το μεταξύ σας sex. Κι εκεί που περιμένεις να σου τη χώσει, ουουουπς! Δίνει την αμπούλα στη νοσοκόμα-αφέντρα , για να σου τη χώσει εκείνη. Η δε νοσοκόμα, πιάνει τη σύριγγα, και την σκαμπιλίζει με απίστευτο πάθος. Μετά, σε κοιτάει βλοσυρά, γνέφοντας σου να σκάσεις και να μην προδώσεις τίποτα από όλα όσα θα γίνουν ! Καμιά φορά, ξεχνάει να σου βγάλει ακόμα και το βρακί, γιατί στα πορνεία υπάρχει βλέπεις πάντα ο επόμενος. Τέλος, αφού σε κάνει να πεις «ήμαρτον, μετανοώ», σημειώνει με επιμέλεια επάνω σε ένα χαρτί την θερμοκρασία του σώματος σου. Προφανώς , από αυτή την μέτρηση καταλαβαίνει πότε έχεις περίοδο, για να ξέρει αν θα σου την ξαναχώσει η όχι, και (κάθε) πότε. Βγαίνοντας, δεν ξεχνάει να πει στον ιατρό που παρακολουθεί την όλη φάση σπαράζοντας στο κλάμα , ότι όταν την κάρφωνε την άτιμη την ασθενή, εκείνη το δικό του όνομα ψιθύριζε. Εκείνος τότε…..αλλά άσε, αυτό θα σας το πω μια άλλη φορά, γιατί θέλω να έχει κι αίσθημα.
Η τρίτη στάση λέγεται do it yourself.. Είναι αυτό που κάνουν οι διαβητικοί, η υποδόρια δηλαδή. Εδώ, ο εραστής μου είναι Ιάπωνας η κινέζος γιατί η… βελόνη του είναι μικρή. Σηκώνουμε λοιπόν με τα δυο μας χέρια τα κρετσουλάκια στο χέρι η στο πόδι η στον δελτοειδή μυ του ασθενή, και με μια σταθερή και μαλακή κίνηση του ενιουμε το φάρμακο. Απλώς, συριγγομεζέδες.

Γυναίκα που δεν έχει παρελθόν , δεν έχει ούτε μέλλον. Το δικό μου παρελθόν ξεκινάει από τους αρχαίους χρόνους. Κάποιοι μερακλήδες της εποχής έβαλαν δηλητήριο στο βέλος ενός τόξου. Χτύπησαν λοιπόν τα άμοιρα τα ζωάκια, και πρόσεξαν ότι ενώ η πληγή που τους προκλήθηκε από το τόξο ηταν επιπόλαιη, εν τούτοις τα ζωάκια πέθαιναν. Ο λόγος ηταν ότι το δηλητήριο διαχεόταν στο σώμα τους. Έτσι, γεννήθηκε η επιστήμη της τοξικολογίας, που πήρε το όνομα της από τα τόξα των κυνηγών. Οι άνθρωποι, αφού χόρτασαν σκοτωμούς μεταξύ τους , άρχισαν να μπήγουν βέλη στο σώμα για θεραπευτικούς σκοπούς. Εμείς οι Έλληνες όμως είμαστε της καλοπέρασης, ειδικά στο μπήξιμο. Ο Ιπποκράτης περιγράφει για πρώτη φορά στην ιστορία έναν αυλό που αντικατάστησε τα βέλη, μέσα από τον οποιο έριχνε φάρμακα . Στην ουσία επρόκειτο για ένα βέλος που του είχαν περιστρέψει και κοπανίσει τα δυο άκρα, αφήνοντας ανέπαφη την αιχμή του, σχηματίζοντας έτσι ένα μυτερό κυλινδρικό σώμα που ο Ιπποκράτης το ονόμασε σύριγγα .
Εμένα όμως ,την αμπούλα, με ανακάλυψε το 1872 ο Γάλλος φαρμακοποιός Stanislas Limousin (1831-1887).

Ο Λιμουζίνας είχε την φαεινή ιδέα να κλείσει ένα διάλυμα μορφίνης σε ένα μπουκάλι γυαλί που το έλειωσε στην άκρη με φωτιά . Έτσι , και τη μορφίνη δεν θα κλέβανε, και θα την είχε ο ιατρός έτοιμη προς χρήση! Ηταν τόσο σημαντική αυτή η ανακάλυψη, που η Ιστορία απέδωσε στον Limousin τον τίτλο του Pharmacal Ιnventor, του Φαρμακά με τα όλα του που θα λέγαμε κι εμείς δηλαδή. Οι Γάλλοι είχαν πάντα ψώνιο με το γυαλί από τα χρόνια του βιτρώ. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το γυαλί από το οποιο με κατασκευάζουν σήμερα , εφευρέθηκε στη Γαλλία από τον Jean Baptiste Dumas.

Το γυαλί αυτό λέγεται Soda line και είναι ανθεκτικό σε οξέα και βάσεις . Αντέχει επίσης και στην θερμοκρασία, κάτι που το βοήθησε να αντέχει σε συνθήκες που απαιτεί η Παστερίωση.

Στις αρχές του 20ου αιώνα πέρασε από μέσα μου όλη η αφρόκρεμα των διαλυτών των φαρμάκων . Από το φυστικέλαιο μέχρι τον φυσιολογικό ορρό. Κάπου εκεί, άρχισε δειλά-δειλά να γεννιέται ένα νέο παιδί της φαρμακευτικής, που σήμερα λέγεται βιοφαρμακευτική. Επειδή κανένα φάρμακο δεν φτανει τόσο γρήγορα στα όργανα –στόχος όσο το ενεσιμο, όλοι συγκρίνουν τον ρυθμό αποδέσμευσης του στην κυκλοφορία του αίματος , με τα δικά μου νούμερα. Περιττό να σας πω ότι εγώ παίρνω 10 με τόνο. Έφτιαξαν μάλιστα και έναν όρο για αυτά τα πράγματα που τον ονόμασαν βιοδιαθεσιμότητα. Αμ πως! Η να είσαι άντρας η να μην είσαι !

Αυτά από εμένα. Τώρα θα σας αφήσω γιατί ο φαρμακοποιός μου θέλει να με χρησιμοποιήσει. Κι όχι τίποτε άλλο, είναι και καινούργιος. Και θα με βάλλει να του απαντήσω την γνωστη ερώτηση που μου κάνουν όλοι οι φαρμακοποιοί για την ένεση:
Η πρώτη φορά……πονάει;