Το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος

Κύριες, δεσποινίδες και μύριοι, καλησπέρα σας !

Είμαι ένα λευκό κρυσταλλικό σώμα , που κατάφερα να αποκτήσω ένα ονοματεπώνυμο μόνο και μόνο επειδή οι γονείς μου ήταν από καλές οικογένειες, τις οικογένειες των Μετάλλων και των Αλογόνων. Έχω λοιπόν ονοματεπώνυμο. Ονομάζομαι Χλωριούχο Νάτριο.

Το όνομα μου δεν μου αρέσει καθόλου. Όταν με αφήνουν μόνο μου, κοιτάω με ζήλια τα παιδάκια, των πλουσίων που τους έχουν δώσει ευγενικά ονόματα , όπως Ασπιρίνη, Πενικιλίνη, Κορτιζόνη…. Αν είσαι πλούσιος, τότε βρίσκεσαι στην πρώτη θέση-πίστα των πάγκων ενός εργαστηρίου. Σε πάνε και σε φέρνουνε σαν πασά ! Σε ακουμπάνε με γάντια για να μην μαγαριστείς από τα χέρια κανενός. Σε κοιμίζουν σε παχύ και σκοτεινό μπουκάλι για να μην σε ξυπνήσει ο ήλιος. Στην τάπα του μπουκαλιού σου βάζουν ένα φελλό –πάντα πίστευα ότι οι φελλοί έχουν λόγο για να υπάρχουν – που τον πληρώνουν με 30 γραμμάρια silica gel για να σε προσέχει μήπως και αρρωστήσεις από υγρασία. Όταν έρθει ο Αναλυτικός παιδοχημικός σε βάζουν στην καλύτερη ζυγαριά και δείχνουν το βάρος σου με τέσσερα δεκαδικά ψηφία! Σου κάνουν όλα τα «εμβόλια» για να απαλλαχθείς από οποιοδήποτε παρακατιανό από πάνω σου με ευλαβική χρονική ακρίβεια. Πρώτο έρχεται το «εμβόλιο» της εκχύλισης, μετά της απόσταξης, μετά της εξάχνωσης, μετά….δεν ξέρω και εγώ τι άλλο σου κάνουν για να είσαι πάντα ο καθαρός, ο ακριβός, ο πραγματικός πρίγκιπας του πάγκου!

Εγώ δεν έχω ευγενικό όνομα . Ποτέ δεν έχουν λεφτά για μένα για φελλούς και γκουβερνάντες. Πλαστικό πώμα και πολύ μου πάει. Εάν μπει μέσα υγρασία, τότε με βγάζουν από το κουτί, με πετάνε σε ένα νιπτήρα και ρίχνουν νερό επάνω μου. Και τότε, εμφανίζεται πάλι ο πατέρας μου το Νάτριο και η μητέρα μου το Χλώριο, και τσακώνονται μπροστά μου για το ποιος έφταιγε για το ότι βρίσκονται σε διάσταση. Είναι και οι δυο τους χαζοί. Τόσα χρόνια τσακωμών, και ακόμα να καταλάβουν ότι ο μόνος που φταίει για τη διάσταση τους είναι το νερό. Αυτό, που είναι έτοιμο να με διαλύσει την ώρα που εκείνοι τσακώνονται.....

-«Άχρηστε! Νόμιζες βρε ότι με το ένα ψωροηλεκτρόνιο που μου χάρισες θα με κάνεις ευτυχισμένη ;»

- Γιατί άσχημα σου πήγε ; Και τι ζωή κατάλαβα από σένα ; Μόλις δεις λίγο ηλεκτρικό ρεύμα, τρέχεις σαν την ψωμολυσάρα στην Άνοδο, και εκεί γίνεσαι αμέσως αέριο και φεύγεις ! Και από τότε που σε βάλανε να αποστειρώνεις το νερό, μου περνιέσαι και για φάρμακο- τρομάρα σου !

- Βρε δεν πας να ηλετρολυθείς λέω ‘γω; Σιγά μην κάθομαι σαν κι εσένα τον τεμπέλη στην Κάθοδο! Και μη μου κάνεις εμένα την αθώα περιστερά, γιατί όλοι ξέρουνε ότι πας εκεί, στην κάθοδο, για να βρεις το οξυγόνο, και τότε παίζεις μέχρι να σκάσεις!. Και να 'ταν και καμιά όμορφη, να πω χαλάλι! Αλλά με το οξυγόνο βρε; Αυτήν την κεραμιδόγατα; Αυτήν την άχρωμη, την άοσμη, την άγευστη ; Μωρέ καλά κάνουν και σε μπουζουριάζουν σε πετρέλαιο!

Με αυτούς τους καυγάδες μεγάλωσα. Κάποτε κι εγώ, αποφάσισα να πάρω των ομματιών μου γιατί δεν άντεχα να τους ακούω πια. Οι χημικοί ποτέ δεν με αγάπησαν. Θυμάμαι, μια φορά, στην προσπάθεια μου να αναγνωριστώ κι εγώ λιγάκι, τους έκανα μια πλάκα. Ρούφηξα λίγο νερό από το πλαστικό πώμα που ανοίγανε και κλείνανε με περιφρόνηση, το απορρόφησα στο εσωτερικό μου, και όταν σκλήρυνα , έμοιαζα με χιονάνθρωπο. Όταν ο χημικός ξανάνοιξε το κουτί μου, με είδε να καμώνομαι για την ομορφιά και την ιδιόρρυθμη γεύση μου που θύμιζε θάλασσα. Και τότε, καμαρώνοντας σαν το παγώνι, του είπα. «Είμαι το χλωριούχο νάτριο, το παιδί του Νατρίου, και του Χλωρίου! Είμαι αναντικατάστατο! Θα με βάλεις λοιπόν τώρα στις καλύτερες θέσεις του πάγκου σου ;»

Ο χημικός στην αρχή κοντοστάθηκε, και με κοίταξε. Αυτό το βλέμμα το γνώριζα καλά. Είναι αυτό που μου δείχνουν όταν ετοιμάζονται να με πετάξουν σε κανένα νιπτήρα η σε κανένα καλάθι των σκουπιδιών μαζί με το κουτί μου. Ούτε αυτό δεν καταδέχονται να κρατήσουν. Στην συνέχεια άρχισε να γελάει τόσο περιπαιχτικά , που έγινα ράκος. Μετά από πολύ ώρα, σαν χόρτασε από γέλιο, έφυγε από δίπλα μου. Ξαναγύρισε μετά από δέκα λεπτά με δέκα λευκά κουτιά. Χμ! μοιάζανε με το δικό μου……Ακούμπησε το πρώτο κουτί δίπλα μου. Μου έκανε νεύμα να διαβάσω την ετικέτα του, κι εγώ κοίταξα με περιέργεια. Η ετικέτα έγραφε: άλας ! Μου φέρνει το δεύτερο κουτί δίπλα μου, και μου κάνει νεύμα να ξαναδώ την ετικέτα του. Ξανά άλας . Άλλες οκτώ φορές μου το έκανε αυτό. Όλες οι ετικέτες έγραφαν άλας.
-Λυπάμαι αλάτι , αλλά δεν είσαι ούτε δυσεύρετο ούτε αναντικατάστατο. Όλα αυτά εδώ που βλέπεις ανήκουν στην ίδια κατηγορία, στα άλατα . Εάν ξέρεις να φτιάχνεις ένα , τότε μπορείς να τα φτιάχνεις όλα. Και μη μου λες για τους ευγενικούς γονείς σου, γιατί ζούμε στην εποχή της Γαλλικής επανάστασης και οι ευγενείς προς το παρόν δεν έχουν σημασία. Μπορούμε να σε φτιάχνουμε κατά βούληση, αρκεί να έχουμε στο εργαστήριο οξύ και βάση. Ανακατεύοντας τα , φτιάχνουμε άλας και νερό. Πάψε λοιπόν να κατηγορείς τους γονείς σου. Δεν φταίνε αυτοί, όπως νομίζεις. Είναι καλά και χρήσιμα άτομα. Εσύ είσαι που θέλεις κάψιμο!

Θύμωσα. Κοίταξα τον χημικό με το πιο βλοσυρό βλέμμα που μπορούσα να έχω, και άρχισα το παραλήρημα: « Χημικοί , φονιάδες των αλάτων ! Μας φτιάχνετε ταυτόχρονα με το νερό που μας διαλύει για να μας έχετε πάντα στην άκρη του πάγκου σας χωρίς να μπορούμε να ορθώσουμε ανάστημα. Έξω οι νιπτήρες του θανάτου! Κάψε με αν είσαι Χημικός ! Προτιμώ το θάνατο από την ατίμωση ! Κάψε με σου λέω! Εάν αυτά τα άλατα θέλουν να είναι παρακατιανά , εγώ δεν θέλω. Ξέρεις κάτι Χημικέ ; Από την ζωή των ανθρώπων έμαθα ότι υπάρχουν δυο κατηγόριες από δαύτους. Οι ακραίοι και οι μεσαίοι. Οι πρώτοι, λέγονται έτσι γιατί κάνουν ακραία πράγματα. Εάν κερδίσουν, γίνονται οι ήρωες. Και τότε έρχονται οι μεσαίοι και τους ζητωκραυγάζουν, και τους επευφημούν και τους αντιγράφουν. Εάν όμως χάσουν, τότε λέγονται τυχοδιώκτες η τρελοί η απροσάρμοστοι . Και τότε έρχονται πάλι οι μεσαίοι και τους λοιδορούν. Ε, λοιπόν εγώ θέλω να ανήκω στους ακραίους κι ας χάσω γι αυτό. Κάψε με λοιπόν! Κάψε με σου λέω! Κάνε με παρανάλωμα του πυρρός!

Ο χημικός σάστισε. Με ξανάβαλε στο μπουκάλι και κουβαλώντας με, βγήκε από το εργαστήριο του στο δρόμο. Στα 100 μέτρα κοντοστάθηκε. Στο αριστερό μέρος του δρόμου υπήρχε το φαρμακείο του Νικολάου Leblanc. Μπήκε μέσα. Γύρισε προσεκτικά το κεφάλι του δεξιά και αριστερά μήπως και τον δει κανείς. Μόλις σιγουρεύτηκε , έβγαλε προσεκτικά το μπουκάλι που με είχε μέσα, και το έδωσε στον Leblanc.
-Πάρτο και μην πεις σε κανένα ότι στο έδωσα εγώ. Κατάστρεψε το όπως μπορείς. Εσείς οι φαρμακοποιοί όλα τα σφάζετε κι όλα τα μαχαιρώνετε! Προσπάθησε λοιπόν να δικαιολογήσεις την φήμη σας. Χαίρετε !

Ο Leblanc με κοίταξε με περιέργεια. Τα χέρια του είχαν περίεργο άγγιγμα. Με κοίταξε με το ύφος του καλού πατέρα που δεν ξέρει από καλά και κακά παιδιά. Ξέρει μόνο από παιδιά……
-Και πως σε λένε; Μου είπε μετά από κάποια ώρα εξονυχιστικής εξέτασης.
-Είμαι το χλωριούχο Νάτριο του Μετάλλου και του αλογόν…..
-Καλά, καλά. Μπάνιο σου 'χουν κάνει ποτέ ;”Εμβόλια” έχεις κάνει ;
-Δεν μπορώ να κάνω μπάνιο γιατί διαλύομαι. Και δεν μου 'χουν κάνει ποτέ “εμβόλια”, γιατί δεν τους ενδιαφέρει εάν χαθώ.
-Καλά, θα ξεκινήσουμε από το μπάνιο .
-Όπως νομίζετε κύριε Leblanc. Εξάλλου, τον δρόμο για το νιπτήρα τον ξέρω!
Ο Leblanc άνοιξε το πώμα του μπουκαλιού μου και το άφησε προσεκτικά στον πάγκο. Στη συνεχεία , με ακούμπησε με εκείνο το υπέροχο άγγιγμα του, και με έβαλε να ξαπλώσω σε ένα στρογγυλό χαρτί . Το ταξίδι μου άρχισε, μα ο νιπτήρας, δεν έλεγε να φανεί. Σε κάποια στιγμή, φτάσαμε στον απέναντι πάγκο. Και τότε παρατήρησα μια διαφανή, στρογγυλή συσκευή, που έμοιαζε με χύτρα. Βρε τους….Τι σκέφτονται !
-Εδώ θα θυσιαστώ κύριε Leblanc;
-Όχι. Εδώ θα κάνεις το μπανάκι σου για να καθαριστείς.
-Μα δεν βλέπω νερό.
-Ακριβώς! Δεν χρειάζεσαι νερό γιατί είσαι ήδη μούσκεμα. Αυτή η συσκευή λέγεται ξηραντήρας. Θα σου αφαιρέσει το νερό ενώ εσύ θα κάθεσαι ξάπλα, κι έτσι θα καθαριστείς. Μετά, θα σε εκχυλίσω, και θα σε ανακρυσταλλώσω, για να τελειώνουμε με τα “εμβόλια” σου κι έτσι, θα είσαι τελείως καθαρό.

-Γιατί τα κάνετε όλα αυτά κύριε Leblanc;
-Διότι όπως λέει κι ο χημικός, εμείς οι φαρμακοποιοί όλα τα σφάζουμε και όλα τα μαχαιρώνουμε ! Νομίζεις ότι αυτό είναι εύκολο ; Αν βάλεις ένα χημικό να παρατηρήσει για τέσσερις μέρες ένα άνθρωπο που πίνει στην αρχή ουίσκι με σόδα, μετά βερμούτ με σόδα, κατόπιν μπράντυ με σόδα και στο τέλος Μαρτίνι με σόδα, τότε θα ισχυριστεί ότι αυτό που τον μεθούσε ήταν η σόδα ! Αντίθετα, εμείς οι φαρμακοποιοί μιλάμε για χημεία παρατηρώντας ανθρώπους στον μπροστινό μας πάγκο, και δεν ξεροσταλιαζόμαστε μόνο στον πίσω πάγκο σαν τους χημικούς. Και σου ορκίζομαι ότι εγώ, ο άσημος Leblanc θα σε κάνω διάσημο και χρήσιμο . Έχω κι εγώ να κερδίσω από αυτήν την ιστορία . Το φαρμακείο χρειάζεται μια ανακαίνιση. Άσε που θα γίνω κι εγώ διάσημος γιατί θα μάθω τους χημικούς πώς να φτιάχνουν σόδα από εσένα, ! Όσο για σένα, θέλω να ξέρεις ότι κάποτε ήσουνα πολύ διάσημο. Ο Ιπποκράτης, ο Διοσκουρίδης , και ο Γαληνός, σε χρησιμοποιούσαν σαν αποχρεμπτικό, αποσυμφορητικό και καθαρτικό. Όλα με σένα τα ξεβουλώνανε δηλαδή! Οι Ρωμαίοι στρατιώτες πληρώνονταν με αλάτι , γι αυτο και οι Άγγλοι , με την λέξη salary που είναι παραφωνία του ονόματος σου , εννοούν το μισθό.

Τον μεσαίωνα, σε βρήκε αυτός ο αλχημιστής , ο Παράκελσος στα ούρα και αμέσως , σαν καλός φαρμακοποιός έφτιαξε πέντε έξι συνταγές που κάνανε τον κόσμο να κατουριέται στην κυριολεξία μόλις σε έπινε διαλυμένο σε νερό! Α, θυμάμαι κι έναν παλαβό φαρμακοποιό τον Βenini….. όχι, όχι Paulini λεγότανε, που δημοσίευσε ένα βιβλίο στο οποίο σε σύστηνε, μαζί με ό,τι φαρμακία του κατέβαινε στο κεφάλι, αλλά τον πήρανε με τις πέτρες τελικά.. Εκεί όμως που έδειξες την αξία σου ήτανε με τον Ναπολέοντα, τον Βοναπάρτη, που ηττήθηκε στη Ρωσία, (και) επειδή έλειπες από το την τροφή και άρα από το αίμα των στρατιωτών του, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κλείσουν οι πληγές τους . Γι αυτό και πέθαιναν…. Όταν μάθουν οι χημικοί ότι μπορείς να φτιάξεις σόδα, θα σε ξαναμελετήσουν από την αρχή, και θα ανακαλύψουν τα ιόντα, ενώ οι φαρμακολόγοι θα ανακαλύψουν την ομοιόσταση. Αυτοί πάλι, θα το πουν σε δυο Άγγλους Ιατρούς τους Lewis και Latta που με τη βοήθεια του αγνώστου φαρμακοποιού θα ανακαλύψουν το ισοτονικό σου διάλυμα (NaCl, 0.9%). Και τότε θα αποκτήσεις κι εσύ ένα ευγενικό όνομα: Φυσιολογικός ορρός.

Σε δοκιμάσαν αμέσως στην πανδημία της χολέρας που μάστισε την Ευρώπη του 190υ αιώνα και τότε τους έδειξες την πραγματική σου αξία. Στη συνέχεια, ο ταλαντούχος κύριος Ringer σε χρησιμοποίησε για να φτιάξει το γνωστό του διάλυμα. Εκεί πια, απο ταπεινό ασχημόπαπο έγινες ο κύκνος της φυσιολογίας.

- Κι εσείς οι φαρμακοποιοί που με περιμαζέψατε τι θα απογίνετε κύριε Leblanc;

- Εμείς θα χρησιμοποιούμε το αλάτι τόσο στον μπροστινό όσο και στον οπίσθιο πάγκο του φαρμακείου μας. Στον μπροστινό πάγκο λοιπόν θα σε μοσχοπουλάμε και θα σε μαλώνουμε όταν μας ανεβάζεις την πίεση! Στον πίσω πάγκο, θα μας βοηθάς να αποχωρήσουμε τις δυο φάσεις ενός γαλακτώματος . Όταν θα θέλουμε να μάθουμε τι κρύβει ένα γαλάκτωμα, θα του ρίχνουμε μπόλικο αλάτι, και τότε , οι φάσεις του θα διαχωρίζονται στην υδατική και στην λιπαρή. Μετά, θα στέλνουμε στον κολλητό τις φάσεις σε ξεχωριστά μπουκάλια, και θα τον ρωτάμε πως το κάνει, και πόσο κάνει !