Το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος

Κύριες, δεσποινίδες και μύριοι, καλησπέρα σας !

Είμαι ένα λευκό κρυσταλλικό σώμα , που κατάφερα να αποκτήσω ένα ονοματεπώνυμο μόνο και μόνο επειδή οι γονείς μου ήταν από καλές οικογένειες, τις οικογένειες των Μετάλλων και των Αλογόνων. Έχω λοιπόν ονοματεπώνυμο. Ονομάζομαι Χλωριούχο Νάτριο.

Το όνομα μου δεν μου αρέσει καθόλου. Όταν με αφήνουν μόνο μου, κοιτάω με ζήλια τα παιδάκια, των πλουσίων που τους έχουν δώσει ευγενικά ονόματα , όπως Ασπιρίνη, Πενικιλίνη, Κορτιζόνη…. Αν είσαι πλούσιος, τότε βρίσκεσαι στην πρώτη θέση-πίστα των πάγκων ενός εργαστηρίου. Σε πάνε και σε φέρνουνε σαν πασά ! Σε ακουμπάνε με γάντια για να μην μαγαριστείς από τα χέρια κανενός. Σε κοιμίζουν σε παχύ και σκοτεινό μπουκάλι για να μην σε ξυπνήσει ο ήλιος. Στην τάπα του μπουκαλιού σου βάζουν ένα φελλό –πάντα πίστευα ότι οι φελλοί έχουν λόγο για να υπάρχουν – που τον πληρώνουν με 30 γραμμάρια silica gel για να σε προσέχει μήπως και αρρωστήσεις από υγρασία. Όταν έρθει ο Αναλυτικός παιδοχημικός σε βάζουν στην καλύτερη ζυγαριά και δείχνουν το βάρος σου με τέσσερα δεκαδικά ψηφία! Σου κάνουν όλα τα «εμβόλια» για να απαλλαχθείς από οποιοδήποτε παρακατιανό από πάνω σου με ευλαβική χρονική ακρίβεια. Πρώτο έρχεται το «εμβόλιο» της εκχύλισης, μετά της απόσταξης, μετά της εξάχνωσης, μετά….δεν ξέρω και εγώ τι άλλο σου κάνουν για να είσαι πάντα ο καθαρός, ο ακριβός, ο πραγματικός πρίγκιπας του πάγκου!

Εγώ δεν έχω ευγενικό όνομα . Ποτέ δεν έχουν λεφτά για μένα για φελλούς και γκουβερνάντες. Πλαστικό πώμα και πολύ μου πάει. Εάν μπει μέσα υγρασία, τότε με βγάζουν από το κουτί, με πετάνε σε ένα νιπτήρα και ρίχνουν νερό επάνω μου. Και τότε, εμφανίζεται πάλι ο πατέρας μου το Νάτριο και η μητέρα μου το Χλώριο, και τσακώνονται μπροστά μου για το ποιος έφταιγε για το ότι βρίσκονται σε διάσταση. Είναι και οι δυο τους χαζοί. Τόσα χρόνια τσακωμών, και ακόμα να καταλάβουν ότι ο μόνος που φταίει για τη διάσταση τους είναι το νερό. Αυτό, που είναι έτοιμο να με διαλύσει την ώρα που εκείνοι τσακώνονται.....

-«Άχρηστε! Νόμιζες βρε ότι με το ένα ψωροηλεκτρόνιο που μου χάρισες θα με κάνεις ευτυχισμένη ;»

- Γιατί άσχημα σου πήγε ; Και τι ζωή κατάλαβα από σένα ; Μόλις δεις λίγο ηλεκτρικό ρεύμα, τρέχεις σαν την ψωμολυσάρα στην Άνοδο, και εκεί γίνεσαι αμέσως αέριο και φεύγεις ! Και από τότε που σε βάλανε να αποστειρώνεις το νερό, μου περνιέσαι και για φάρμακο- τρομάρα σου !

- Βρε δεν πας να ηλετρολυθείς λέω ‘γω; Σιγά μην κάθομαι σαν κι εσένα τον τεμπέλη στην Κάθοδο! Και μη μου κάνεις εμένα την αθώα περιστερά, γιατί όλοι ξέρουνε ότι πας εκεί, στην κάθοδο, για να βρεις το οξυγόνο, και τότε παίζεις μέχρι να σκάσεις!. Και να 'ταν και καμιά όμορφη, να πω χαλάλι! Αλλά με το οξυγόνο βρε; Αυτήν την κεραμιδόγατα; Αυτήν την άχρωμη, την άοσμη, την άγευστη ; Μωρέ καλά κάνουν και σε μπουζουριάζουν σε πετρέλαιο!

Με αυτούς τους καυγάδες μεγάλωσα. Κάποτε κι εγώ, αποφάσισα να πάρω των ομματιών μου γιατί δεν άντεχα να τους ακούω πια. Οι χημικοί ποτέ δεν με αγάπησαν. Θυμάμαι, μια φορά, στην προσπάθεια μου να αναγνωριστώ κι εγώ λιγάκι, τους έκανα μια πλάκα. Ρούφηξα λίγο νερό από το πλαστικό πώμα που ανοίγανε και κλείνανε με περιφρόνηση, το απορρόφησα στο εσωτερικό μου, και όταν σκλήρυνα , έμοιαζα με χιονάνθρωπο. Όταν ο χημικός ξανάνοιξε το κουτί μου, με είδε να καμώνομαι για την ομορφιά και την ιδιόρρυθμη γεύση μου που θύμιζε θάλασσα. Και τότε, καμαρώνοντας σαν το παγώνι, του είπα. «Είμαι το χλωριούχο νάτριο, το παιδί του Νατρίου, και του Χλωρίου! Είμαι αναντικατάστατο! Θα με βάλεις λοιπόν τώρα στις καλύτερες θέσεις του πάγκου σου ;»

Ο χημικός στην αρχή κοντοστάθηκε, και με κοίταξε. Αυτό το βλέμμα το γνώριζα καλά. Είναι αυτό που μου δείχνουν όταν ετοιμάζονται να με πετάξουν σε κανένα νιπτήρα η σε κανένα καλάθι των σκουπιδιών μαζί με το κουτί μου. Ούτε αυτό δεν καταδέχονται να κρατήσουν. Στην συνέχεια άρχισε να γελάει τόσο περιπαιχτικά , που έγινα ράκος. Μετά από πολύ ώρα, σαν χόρτασε από γέλιο, έφυγε από δίπλα μου. Ξαναγύρισε μετά από δέκα λεπτά με δέκα λευκά κουτιά. Χμ! μοιάζανε με το δικό μου……Ακούμπησε το πρώτο κουτί δίπλα μου. Μου έκανε νεύμα να διαβάσω την ετικέτα του, κι εγώ κοίταξα με περιέργεια. Η ετικέτα έγραφε: άλας ! Μου φέρνει το δεύτερο κουτί δίπλα μου, και μου κάνει νεύμα να ξαναδώ την ετικέτα του. Ξανά άλας . Άλλες οκτώ φορές μου το έκανε αυτό. Όλες οι ετικέτες έγραφαν άλας.
-Λυπάμαι αλάτι , αλλά δεν είσαι ούτε δυσεύρετο ούτε αναντικατάστατο. Όλα αυτά εδώ που βλέπεις ανήκουν στην ίδια κατηγορία, στα άλατα . Εάν ξέρεις να φτιάχνεις ένα , τότε μπορείς να τα φτιάχνεις όλα. Και μη μου λες για τους ευγενικούς γονείς σου, γιατί ζούμε στην εποχή της Γαλλικής επανάστασης και οι ευγενείς προς το παρόν δεν έχουν σημασία. Μπορούμε να σε φτιάχνουμε κατά βούληση, αρκεί να έχουμε στο εργαστήριο οξύ και βάση. Ανακατεύοντας τα , φτιάχνουμε άλας και νερό. Πάψε λοιπόν να κατηγορείς τους γονείς σου. Δεν φταίνε αυτοί, όπως νομίζεις. Είναι καλά και χρήσιμα άτομα. Εσύ είσαι που θέλεις κάψιμο!

Θύμωσα. Κοίταξα τον χημικό με το πιο βλοσυρό βλέμμα που μπορούσα να έχω, και άρχισα το παραλήρημα: « Χημικοί , φονιάδες των αλάτων ! Μας φτιάχνετε ταυτόχρονα με το νερό που μας διαλύει για να μας έχετε πάντα στην άκρη του πάγκου σας χωρίς να μπορούμε να ορθώσουμε ανάστημα. Έξω οι νιπτήρες του θανάτου! Κάψε με αν είσαι Χημικός ! Προτιμώ το θάνατο από την ατίμωση ! Κάψε με σου λέω! Εάν αυτά τα άλατα θέλουν να είναι παρακατιανά , εγώ δεν θέλω. Ξέρεις κάτι Χημικέ ; Από την ζωή των ανθρώπων έμαθα ότι υπάρχουν δυο κατηγόριες από δαύτους. Οι ακραίοι και οι μεσαίοι. Οι πρώτοι, λέγονται έτσι γιατί κάνουν ακραία πράγματα. Εάν κερδίσουν, γίνονται οι ήρωες. Και τότε έρχονται οι μεσαίοι και τους ζητωκραυγάζουν, και τους επευφημούν και τους αντιγράφουν. Εάν όμως χάσουν, τότε λέγονται τυχοδιώκτες η τρελοί η απροσάρμοστοι . Και τότε έρχονται πάλι οι μεσαίοι και τους λοιδορούν. Ε, λοιπόν εγώ θέλω να ανήκω στους ακραίους κι ας χάσω γι αυτό. Κάψε με λοιπόν! Κάψε με σου λέω! Κάνε με παρανάλωμα του πυρρός!

Ο χημικός σάστισε. Με ξανάβαλε στο μπουκάλι και κουβαλώντας με, βγήκε από το εργαστήριο του στο δρόμο. Στα 100 μέτρα κοντοστάθηκε. Στο αριστερό μέρος του δρόμου υπήρχε το φαρμακείο του Νικολάου Leblanc. Μπήκε μέσα. Γύρισε προσεκτικά το κεφάλι του δεξιά και αριστερά μήπως και τον δει κανείς. Μόλις σιγουρεύτηκε , έβγαλε προσεκτικά το μπουκάλι που με είχε μέσα, και το έδωσε στον Leblanc.
-Πάρτο και μην πεις σε κανένα ότι στο έδωσα εγώ. Κατάστρεψε το όπως μπορείς. Εσείς οι φαρμακοποιοί όλα τα σφάζετε κι όλα τα μαχαιρώνετε! Προσπάθησε λοιπόν να δικαιολογήσεις την φήμη σας. Χαίρετε !

Ο Leblanc με κοίταξε με περιέργεια. Τα χέρια του είχαν περίεργο άγγιγμα. Με κοίταξε με το ύφος του καλού πατέρα που δεν ξέρει από καλά και κακά παιδιά. Ξέρει μόνο από παιδιά……
-Και πως σε λένε; Μου είπε μετά από κάποια ώρα εξονυχιστικής εξέτασης.
-Είμαι το χλωριούχο Νάτριο του Μετάλλου και του αλογόν…..
-Καλά, καλά. Μπάνιο σου 'χουν κάνει ποτέ ;”Εμβόλια” έχεις κάνει ;
-Δεν μπορώ να κάνω μπάνιο γιατί διαλύομαι. Και δεν μου 'χουν κάνει ποτέ “εμβόλια”, γιατί δεν τους ενδιαφέρει εάν χαθώ.
-Καλά, θα ξεκινήσουμε από το μπάνιο .
-Όπως νομίζετε κύριε Leblanc. Εξάλλου, τον δρόμο για το νιπτήρα τον ξέρω!
Ο Leblanc άνοιξε το πώμα του μπουκαλιού μου και το άφησε προσεκτικά στον πάγκο. Στη συνεχεία , με ακούμπησε με εκείνο το υπέροχο άγγιγμα του, και με έβαλε να ξαπλώσω σε ένα στρογγυλό χαρτί . Το ταξίδι μου άρχισε, μα ο νιπτήρας, δεν έλεγε να φανεί. Σε κάποια στιγμή, φτάσαμε στον απέναντι πάγκο. Και τότε παρατήρησα μια διαφανή, στρογγυλή συσκευή, που έμοιαζε με χύτρα. Βρε τους….Τι σκέφτονται !
-Εδώ θα θυσιαστώ κύριε Leblanc;
-Όχι. Εδώ θα κάνεις το μπανάκι σου για να καθαριστείς.
-Μα δεν βλέπω νερό.
-Ακριβώς! Δεν χρειάζεσαι νερό γιατί είσαι ήδη μούσκεμα. Αυτή η συσκευή λέγεται ξηραντήρας. Θα σου αφαιρέσει το νερό ενώ εσύ θα κάθεσαι ξάπλα, κι έτσι θα καθαριστείς. Μετά, θα σε εκχυλίσω, και θα σε ανακρυσταλλώσω, για να τελειώνουμε με τα “εμβόλια” σου κι έτσι, θα είσαι τελείως καθαρό.

-Γιατί τα κάνετε όλα αυτά κύριε Leblanc;
-Διότι όπως λέει κι ο χημικός, εμείς οι φαρμακοποιοί όλα τα σφάζουμε και όλα τα μαχαιρώνουμε ! Νομίζεις ότι αυτό είναι εύκολο ; Αν βάλεις ένα χημικό να παρατηρήσει για τέσσερις μέρες ένα άνθρωπο που πίνει στην αρχή ουίσκι με σόδα, μετά βερμούτ με σόδα, κατόπιν μπράντυ με σόδα και στο τέλος Μαρτίνι με σόδα, τότε θα ισχυριστεί ότι αυτό που τον μεθούσε ήταν η σόδα ! Αντίθετα, εμείς οι φαρμακοποιοί μιλάμε για χημεία παρατηρώντας ανθρώπους στον μπροστινό μας πάγκο, και δεν ξεροσταλιαζόμαστε μόνο στον πίσω πάγκο σαν τους χημικούς. Και σου ορκίζομαι ότι εγώ, ο άσημος Leblanc θα σε κάνω διάσημο και χρήσιμο . Έχω κι εγώ να κερδίσω από αυτήν την ιστορία . Το φαρμακείο χρειάζεται μια ανακαίνιση. Άσε που θα γίνω κι εγώ διάσημος γιατί θα μάθω τους χημικούς πώς να φτιάχνουν σόδα από εσένα, ! Όσο για σένα, θέλω να ξέρεις ότι κάποτε ήσουνα πολύ διάσημο. Ο Ιπποκράτης, ο Διοσκουρίδης , και ο Γαληνός, σε χρησιμοποιούσαν σαν αποχρεμπτικό, αποσυμφορητικό και καθαρτικό. Όλα με σένα τα ξεβουλώνανε δηλαδή! Οι Ρωμαίοι στρατιώτες πληρώνονταν με αλάτι , γι αυτο και οι Άγγλοι , με την λέξη salary που είναι παραφωνία του ονόματος σου , εννοούν το μισθό.

Τον μεσαίωνα, σε βρήκε αυτός ο αλχημιστής , ο Παράκελσος στα ούρα και αμέσως , σαν καλός φαρμακοποιός έφτιαξε πέντε έξι συνταγές που κάνανε τον κόσμο να κατουριέται στην κυριολεξία μόλις σε έπινε διαλυμένο σε νερό! Α, θυμάμαι κι έναν παλαβό φαρμακοποιό τον Βenini….. όχι, όχι Paulini λεγότανε, που δημοσίευσε ένα βιβλίο στο οποίο σε σύστηνε, μαζί με ό,τι φαρμακία του κατέβαινε στο κεφάλι, αλλά τον πήρανε με τις πέτρες τελικά.. Εκεί όμως που έδειξες την αξία σου ήτανε με τον Ναπολέοντα, τον Βοναπάρτη, που ηττήθηκε στη Ρωσία, (και) επειδή έλειπες από το την τροφή και άρα από το αίμα των στρατιωτών του, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κλείσουν οι πληγές τους . Γι αυτό και πέθαιναν…. Όταν μάθουν οι χημικοί ότι μπορείς να φτιάξεις σόδα, θα σε ξαναμελετήσουν από την αρχή, και θα ανακαλύψουν τα ιόντα, ενώ οι φαρμακολόγοι θα ανακαλύψουν την ομοιόσταση. Αυτοί πάλι, θα το πουν σε δυο Άγγλους Ιατρούς τους Lewis και Latta που με τη βοήθεια του αγνώστου φαρμακοποιού θα ανακαλύψουν το ισοτονικό σου διάλυμα (NaCl, 0.9%). Και τότε θα αποκτήσεις κι εσύ ένα ευγενικό όνομα: Φυσιολογικός ορρός.

Σε δοκιμάσαν αμέσως στην πανδημία της χολέρας που μάστισε την Ευρώπη του 190υ αιώνα και τότε τους έδειξες την πραγματική σου αξία. Στη συνέχεια, ο ταλαντούχος κύριος Ringer σε χρησιμοποίησε για να φτιάξει το γνωστό του διάλυμα. Εκεί πια, απο ταπεινό ασχημόπαπο έγινες ο κύκνος της φυσιολογίας.

- Κι εσείς οι φαρμακοποιοί που με περιμαζέψατε τι θα απογίνετε κύριε Leblanc;

- Εμείς θα χρησιμοποιούμε το αλάτι τόσο στον μπροστινό όσο και στον οπίσθιο πάγκο του φαρμακείου μας. Στον μπροστινό πάγκο λοιπόν θα σε μοσχοπουλάμε και θα σε μαλώνουμε όταν μας ανεβάζεις την πίεση! Στον πίσω πάγκο, θα μας βοηθάς να αποχωρήσουμε τις δυο φάσεις ενός γαλακτώματος . Όταν θα θέλουμε να μάθουμε τι κρύβει ένα γαλάκτωμα, θα του ρίχνουμε μπόλικο αλάτι, και τότε , οι φάσεις του θα διαχωρίζονται στην υδατική και στην λιπαρή. Μετά, θα στέλνουμε στον κολλητό τις φάσεις σε ξεχωριστά μπουκάλια, και θα τον ρωτάμε πως το κάνει, και πόσο κάνει !

O ζωγράφος της κορτιζόνης

Σας έγραφα τις προάλλες στην ιστορία της κορτιζόνης ότι υπήρχε ένας ζωγράφος, ο Raoul Dufy που κάποια στιγμή προσβλήθηκε απο αρθριτικά και δεν μπορούσε να ζωγραφίσει. Ο Dufy πήγε στην Αμερική, και ήταν ένα απο τα πρώτα άτομα που έλαβε κορτιζόνη. Η βελτίωση της κατάστασης του ήταν τόσο θεαματική που της αφιέρωσε το πρώτο απο τα έργα του που κατάφερε να ζωγραφήσει μετα την αγωγή του. Σε όποιο βιογραφικό κι αν ψάξετε στο διαδίκτυο η λεπτομέρεια αυτή αναφέρεται.

Ο φίλος γνωστός λοιμωξιολόγος και διευθυντης της παθολογικής κλινικής του Νοσοκομείου Νικαίας κος Θεόδωρος Πέππας, για τον οποίο......τι να την κάνεις τη wikipedia ταν έχεις αυτόν φίλο ή/και όταν επισκέπτεσαι το blog του -http://theopeppasblog.pblogs.gr-(εαν βέβαια δεν είστε Ολυμπιακοί........you are entering at your own risk!!!!) είχε την ευγενή καλοσύνη να μου αποστείλει τον πίνακα του ζωγράφου τον οποίο και σας ανάρτησα. Θεόδωρε, ενα μεγάλο ευχαριστώ.



Καλό σαββατοκύριακο!

Χαλκός κατά μικροβίων

Ερευνα σε γερμανικό νοσοκομείο κατέδειξε ότι η χρήση χαλκού στο νοσοκομείο σε υλικά οπως πχ τα πόμολα της πόρτας μπορεί να οδηγήσει σε ελάττωση των νοσοκομειακών λοιμώξεων! Σας παραπέμπω αμέσως στο blog του φίλου δημοσιογράφου Φίλιππου Ζάχαρη, που είναι και ο αρχισυντάκτης της ιστορικής εφημερίδας Σκριπ.

Για να διαβάσετε το άρθρο, κάντε κλίκ εδώ : Space Empire: Χαλκός κατά μικροβίων

Να προσθέσω με τη σειρά μου δυο ενδιαφέροντα στοιχεία:

• Η χρήση του χαλκού με τη μορφή της γαλαζόπετρας στην καταπολέμηση μυκητιάσεων των φυτών είναι ευρέως γνωστή και οικολογικά αποδεκτή.



• Εθνοφαρμακολογικές καταγραφές έχουν αναφέρει τη συνήθεια αρκετών χωρικών να αντιμετωπίζουν τον επιχείλιο έρπητα και άλλες έπιφανειακές λοιμώξεις τρίβονταας την πάσχουσα περιοχή σε μπρούτζινες επιφάνειες.

Η γερμανική μελέτη μπορεί σε συνδιασμό και με άλλες καλά σχεδιασμένες μελέτες να δώσει το αναγκαίο evidence της χρήσης παραγώγων χαλκού στην πρόληψη των λοιμώξεων. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε πόμολα και βρύσες; Θα παρακαλούσα τους πιο ειδικούς αναγνώστες να μας εκθέσουν τη γνώμη τους!

Ο ρόλος του φαρμακοποιού στην ενημέρωση του ασθενή

Στην εποχή που προηγήθηκε της έλευσης των OTC, ο φαρμακοποιός γνώριζε την φαρμακευτική αγωγή που λάμβανε ο ασθενής, μέσω της εκτέλεσης της συνταγής του ιατρού. Ο ιατρός με τη βοήθεια του βιβλιαρίου υγείας μπορούσε να γνωρίζει σχεδόν τα πάντα σχετικά με την κατάσταση υγείας και τη φαρμακευτική αγωγή του πελάτη του. Με την έλευση όμως των OTC διαμορφώνεται ένα νέο σκηνικό: Ο πελάτης επισκέπτεται τον φαρμακοποιό ο οποίος καλείται να κρίνει εάν η κατάσταση του πελάτη του αποτελεί απειλή για την υγεία του και επομένως θα παραπέμψει το περιστατικό στον ιατρό, ή πρόκειται απλώς για μια προσωρινή δυσλειτουργία, στις παρυφές μεταξύ υγείας και νόσου, που θα αντιμετωπίσει με τη χρήση ενός OTC φαρμάκου. Η αλλαγή αυτή του σκηνικού, εχει άμεσες συνέπειες :
· Για το φαρμακοποιό ο οποίος θα πρέπει να ενισχύσει κατά πολύ την κρίση του με βάση γνωσιακά κριτήρια: Οι πελάτες του φαρμακείου χρεώνουν την αποτυχία της διαχείρισης της νόσου αλλά και της προτεινόμενης φαρμακευτικής αντιμετώπισης στον φαρμακοποιό και όχι στην παρασκευάστρια εταιρεία.
· Για τον ιατρό ο οποίος για πρώτη φορά δεν θα βλέπει-ξέρει απόλυτα το τι ακριβώς λαμβάνει ο ασθενής του από πλευράς φαρμακευτικής αγωγής, αφού τα OTC δεν δίνονται αναγκαστικά με συνταγή ιατρού, και δεν αναγράφονται στα βιβλιάρια υγείας του ασθενή.

Έτσι, ο φαρμακοποιός γίνεται στην κυριολεξία ο τοποτηρητής (gate keeper) της φαρμακευτικής αγωγής του ασθενή. Εκ πρώτης όψεως αυτό φαίνεται σωστό και δίκαιο: Ο φαρμακοποιός είναι αναμφίβολα ο κατεξοχήν επιστήμονας με την ειδική και σφαιρική γνώση για το φάρμακο. Κι αυτό διότι εχει εκπαιδευτεί σε θέματα που αφορούν όχι μόνο την παρασκευή και κατασκευή του αλλά και με τις ασυμβασίες του, τις αλληλεπιδράσεις του , τις ανεπιθύμητες ενέργειες του, ακόμη και με τη φαρμακογεννετική του. Η εκπαίδευση επομένως που εχει λάβει, καθιστά ουσιαστικά τον φαρμακοποιό ως «μηχανικό φαρμάκων».
Η πραγματικότητα όμως των OTC ζητά από τον φαρμακοποιό να κατέχει εκτός από το ρόλο του «μηχανικού» και τον ρόλο του «οδηγού», γιατί σε εκείνον πέφτει το βάρος και της κρίσης για την κατάσταση του πελάτη και της συμβουλής που θα δώσει σε αυτόν. Τη δε συμβουλή, θα την δώσει σε ένα περιβάλλον διαφορετικό από αυτό που υπάρχει στο ιατρείο όπου κυριαρχεί το φαινόμενο της λευκής μπλούζας..
Πράγματι, ο ασθενής προσέρχεται στο φαρμακείο κάτω από διαφορετικές συνθήκες:

· Είτε είναι εντελώς ανυποψίαστος για το πρόβλημα του.
· Είτε είναι ευαισθητοποιημένος, και μάλιστα εχει πιθανώς δει κάποια διαφήμιση OTC φαρμάκου στα ΜΜΕ.
· Είτε είναι συνειδητοποιημένος και απλά θέλει να αποφύγει μια ενδεχόμενη ιατρική επίσκεψη.
· Είτε ισχύουν όλα τα παραπάνω αλλά εκφράζει σαφή προτίμηση στις ήπιες- φυσικές αλλά ταυτόχρονα εγκεκριμένες θεραπείες.

Η διαφήμιση από μόνη της δεν επιτυγχάνει το σκοπό της εάν η συχνότητα της δεν είναι επαρκής (share of mind) και το μήνυμα της δεν είναι ξεκάθαρο(product benefit). Ακόμη όμως κι αν ισχύουν οι δυο παραπάνω προϋποθέσεις, η διαφήμιση, που σκοπός της είναι να φέρει (νέους ή ήδη ικανοποιημένους) πελάτες μέχρι την πόρτα του φαρμακείου (awareness) δεν μπορεί από μόνη της να στηρίξει επαρκώς τα OTC. Κι αυτό γιατί τα προϊόντα αυτά περιέχουν βιολογικά ενεργές ουσίες , και επομένως εμφανίζουν δυνητικά ανεπιθύμητες ενέργειες και αλληλεπιδράσεις με φάρμακα και τροφές, ενώ σε μερικές περιπτώσεις υπάρχουν και αντενδείξεις για τη χορήγηση τους. Ωστόσο, το γεγονός αυτό εξηγεί από μόνο του γιατί το μοναδικό κανάλι διανομής των προϊόντων αυτών, πρέπει να είναι το φαρμακείο: Γιατί η διακίνηση των OTC απαιτεί γνώση την οποία (θα πρέπει να ) κατέχει ο φαρμακοποιός.
Η γνώση του φαρμακοποιού αναδεικνύεται στον τρίτο πιο σημαντικό παράγοντα , μετά τη θέση του φαρμακείου και τον αριθμό των πιστών πελατών του. Για τα φαρμακεία μάλιστα που δεν έχουν το προνόμιο να βρίσκονται απέναντι από Νοσοκομεία, κέντρα υγείας, ΙΚΑ κλπ η κατοχή γνώσης αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα διότι μπορεί να επιφέρει νέους πελάτες (Knowledge driven category management). Πράγματι, η χρήση της γνώσης αυτής για την ενημέρωση του ασθενή, σε συνδυασμό με τη θέληση του φαρμακοποιού και την ικανότητα του να ασχολείται με τον ασθενή επιφέρει στον φαρμακοποιό πολύ πιο πιστούς πελάτες από εκείνους που επιφέρουν οι «πελάτες με συνταγή ιατρού».

H γνώση είναι τέλος, ένας πολύ σημαντικός παράγοντας γιατί η κατοχή της από το φαρμακοποιό αυξάνει το βαθμό εμπιστοσύνης μεταξύ της φαρμακευτικής εταιρείας και του φαρμακοποιού σε σχέση με την πληροφοριακή τύχη του φαρμάκου της. Επομένως η κατοχή γνώσης ελκύει περισσότερους επενδυτές στο φαρμακείο διότι απλούστατα εκτός από την αύξηση του τζίρου, οι σοβαρές φαρμακευτικές εταιρείες ενδιαφέρονται και για την καλομεταχείριση του προϊόντος τους: Εάν για ένα προϊόν δημιουργηθεί δια χειρός φαρμακοποιού είτε υπερβολική προσδοκία που δεν επαληθευτεί στην πράξη, είτε άγνοια χρησιμοποίησης, είτε χρησιμοποίηση σε λάθος περιστατικό, είτε κλονιστεί το profile ασφαλείας του προϊόντος, τότε, οι αρχικές καλές πωλήσεις δεν θα συνεχίσουν να έρχονται και το προϊόν είτε θα κάθεται στα ράφια, είτε θα απαιτείται πολύ πιο τολμηρό κόστος διαφήμισης για την ενεργή του προώθηση. Για το λόγο αυτό, η έλλειψη γνώσης οδηγεί συχνά στην μετακύλιση προϊόντων σε διαφορετικά κανάλια διανομής με οδυνηρές συνέπειες για τα φαρμακεία, που ήδη βιώνουν την απώλεια στα βρεφικά γάλατα, σε μερικά παυσίπονα, σε φαρμακευτικά βότανα, σε φακούς επαφής, σε στοματικά διαλύματα, σε φαρμακευτικά καλλυντικά, σε συσκευές χορήγησης φαρμάκων (νεφελοποιητές) και σε υγρά συντήρησης φακών επαφής, σε προϊόντα που περιέχουν βιταμίνες κλπ.

Η ιστορία εχει αποδείξει ότι οι φαρμακοποιοί ξέρουν να «γεννούν» OTC προϊόντα : Ας μην ξεχνάμε ότι η Coca-cola, η σοκολάτα και το milk shake αποτελούν εφευρέσεις φαρμακοποιών φαρμακείου. Η κατοχή γνώσης από το σύγχρονο φαρμακοποιό, που δεν έχει πια το χρόνο για να παρασκευάζει φάρμακα, αποτελεί ένα σημαντικότατο εφόδιο που βοηθήσει στην αύξηση της επιχειρηματικότητας του γιατί είναι εκείνος που εκτός από το προϊόν διαθέτει και τη συμβουλή και μάλιστα με μηδέν κόστος για τον πελάτη.

Ο Λίσταρχος και η πόρνη

Κοιτάχτηκε για τελευταία φορά στον καθρέφτη. Όλα ήταν εντάξει. Έκανε και την τελευταία διόρθωση στη χωρίστρα του. Μαλλί κοντό και προς τα πίσω. Καθάρισε επιμελώς τα στρογγυλά γυαλιά του. Έβαλε στη τσάντα του ένα λεξικό, κι έφυγε αρχοντικά για να εκτελέσει τα καινούργια του καθήκοντα. Η περηφάνια του ξεχυνόταν από παντού. Το κράτος ανέθεσε σε αυτόν, τον απόφοιτο ανωτάτης λογιστικής, να κρίνει ποια φάρμακα θα μπουν στη λίστα. Είχε λοιπόν μια περίοπτη θέση στο υπουργείο: Λίσταρχος…
Σ’ αυτό τον βοήθησε, εκτός της έλλειψης άλλων προσόντων του, η άγνοια για το φάρμακο, και η άγνοια της Αγγλικής γλώσσας. Ο κύριος Λίσταρχος, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των φαρμάκων. Έκοβε και έραβε κατά βούληση. Πριν σφάξει το φάρμακο, έψελνε πάντα το «…δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι για την υγεία, γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε οικονομία». Ποτέ δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι για την υγεία. Γιατί αν υπήρχαν, δεν θα υπήρχε η θέση του. Με το καιρό, απέκτησε και βίτσια. Του άρεσε να βάζει τα φάρμακα να του μιλάνε. Κι αφού τελειώνανε την απολογία τους, χρουπ! Με μια μονοκοντυλιά τα έβγαζε από τη λίστα. Κι όσο αυτά σπαρτάραγαν ή εκλιπαρούσαν, τόσο αυτός γέλαγε.
Εκείνη τη φθινοπωρινή μέρα όμως, τα χρειάστηκε. Έπρεπε να κρίνει ένα φάρμακο με μεγάλο όνομα, έτσι του είπε τουλάχιστον ο προϊστάμενος του. Το φάρμακο τον περίμενε στο γραφείο του. Είχε ζητήσει να το βγάλουν απ’ το κουτί του, για να το δει γυμνό -ένα άλλο βίτσιο που απέκτησε με το καιρό . Το φάρμακο βρισκόταν μέσα σε διαφανές φιαλίδιο. Ήταν μία κάτασπρη σκόνη. Ο κος Λίσταρχος άναψε τη λάμπα του γραφείου του και πλησιάζοντας το φιαλίδιο στο φως, άρχισε να συλλαβίζει:
- Σι(c) ,όου (ο), αρ(r), τι, (t),αϊ, (i), ες (s) ,όου, (ο),εν (n), η (e), … Τι χαζομάρες είναι αυτές; Ποιο απλό όνομα δεν είχαν να βρουν; Και τι λεει παρακάτω; Ασετεϊτ; Τι σπαζοκεφαλιά είναι αυτή;
Άνοιξε βαριεστημένα τη τσάντα του κι έβγαλε το λεξικό μουγκρίζοντας σχεδόν με χαιρεκακία:
- Δεν έχει βρεθεί φάρμακο που να με ξεγελάσει εμένα! Τώρα θα σου δείξω εγώ! Ορίστε: Cortex, Cortex, Cortex, Cortex…….. Cortex : φλούδα, τσόφλι. Άρα σε λένε Τσοφλίνη!
- Τσόφλι είναι το κεφάλι σου, αγράμματε!
- Α, ώστε μιλάς κιόλας φαρμακάκι; Ωραία, με διευκολύνεις στην ανάκριση. Περίμενε λίγο να τελειώσω με αυτό το Ασετεϊτ, στο Λεξικό. Για να δούμε λοιπόν... Ασετεϊτ, ασετεϊτ, ασετεϊτ...οξικό! Μπα! Φάγανε το τ! Τοξικό θα εννοεί!

- Τοξικό είναι το μυαλό σου, ανεγκέφαλε! Οξικό είναι η σωστή μετάφραση.
- Α, ώστε έτσι Τσοφλίνη! Είσαι και οξύ δηλαδή! Έτσι και βγεις απ’ το μπουκάλι καταστρέφεις και τους νιπτήρες. Θαυμάσια! Μείον δύο βαθμούς!!
- Τα μυαλά σου και μια λίρα! Εστέρας είμαι αλλά αυτά δεν είναι για σένα. Άντε να παίξεις με το κομπιουτεράκι σου παραπέρα!
Ο κύριος Λίσταρχος νευρίασε. Κανένα άλλο φάρμακο δεν είχε τέτοιο θράσος να του μιλά έτσι. Γι’ αυτό και θέλησε να το απολαύσει πριν πετσοκόψει την οξική τσοφλίνη ή όπως διάολο λέγεται. Άρχισε λοιπόν τα υπονοούμενα:
- Κάτι φάρμακα σαν κι εσένα «κοριτσάκι μου», εγώ τα λέω….. πόρνες!
- Είμαι!
- Αλήθεια;
- Μα το Διοσκουρίδη!
- Και πόσα ζητάς;
- Πέντε ευρώ.
- Και τι μπορείς να μου κάνεις για 5 ευρώ;
- Τα πάντα.
- Για να δούμε... Για τους ρευματισμούς κάνεις;
- Κάνω.
- Για το άσθμα κάνεις;
- Κάνω.
- Για τις αλλεργίες κάνεις;
- Κάνω.
- Για τη νόσο του Addison κάνεις;
- Κάνω.
- Για τη περικαρδίτιδα κάνεις;
- Κάνω.
Ο κος Λίσταρχος λαχάνιασε. Δεν πρέπει να’ χει ξαναδεί τέτοιο φάρμακο. Τώρα, άρχισε να σοβαρεύει:
- Τι απ’ όλα αυτά που κάνεις δεν σε ρώτησα τσοφλίνη;
- Σώζω αυτούς που κάνουν μεταμόσχευση. Και χρησιμοποιούμαι στην αντιμετώπιση μερικών μορφών καρκίνου.
Ο Λίσταρχος ξέσφιξε τη γραβάτα του. Τώρα είχε σοβαρέψει για τα καλά. Για πρώτη φορά βρήκε ένα φάρμακο που σίγουρα είχε πολλά να του πει...
- Ποιο είναι το πραγματικό σου όνομα, τσοφλίνη;
- Με λένε κορτιζόνη. Βγαίνει από τη λέξη Cortex που σημαίνει και φλοιός, κάτι που δεν το έγραφε το λεξικό σου γιατί είναι για τουρίστες κι όχι για επιστήμονες.
- Γιατί σε είπαν έτσι;
- Γιατί με βρήκαν στο φλοιό των επινεφριδίων.

- Δηλαδή υπάρχεις στο σώμα;
- Ναι. Το σώμα με φτιάχνει με πρώτη ύλη την χοληστερίνη, την πιο γνωστη στερόλη που υπάρχει. Γι αυτό εγώ, τα αδέρφια μου και τα ξαδέρφια μου λεγόμαστε στεροειδή

- Ποιος ήταν ο….πρώτος σου;
- Ο πρώτος μου ήταν ο Άγγλος ιατρός Thomas Addison (1795-1860).

Αυτός κατάφερε να συσχετίσει το 1849 την ύπαρξη βλάβης στα επινεφρίδια από όπου παράγομαι, με τη νόσο που φέρει το όνομα του, η οποία χαρακτηρίζεται από χρωματισμό του δέρματος, αδυναμία, και πολύ μεγάλη απώλεια βάρους.
- Α, σαν κάποιους που είναι τόσο αδύνατοι, σαν «σκελετωμένοι» δηλαδή…..
- Ακριβώς. Και πεθαίνουν αν δεν με πάρουν. Πάντως ο Addison δεν ήξερε τι χαλάει μέσα στα επινεφρίδια, κι έτσι δεν μπόρεσε να με βρει. Όπως βλέπεις, ο…πρώτος μου έρωτας ήταν πλατωνικός. Ευτυχώς, γιατί ο Addison αυτοκτόνησε από κατάθλιψη. Η εργασία του στα επινεφρίδια παραμελήθηκε στην αρχή, αλλά στη συνέχεια ώθησε τους ερευνητές να ψάξουν για μένα….
-Γιατί ειδικά για σένα;
-Γιατί όταν το 1927 οι Stewart και Rogoff έφτιαξαν εκχύλισμα από επινεφρίδια και το έδωσαν σε σκυλιά που τους είχαν αφαιρέσει τα επινεφρίδια, τα σκυλιά δεν πέθαιναν. Αυτοί λοιπόν συμπέραναν ότι υπάρχω μέσα στα επινεφρίδια, χωρίς πάντως να καταφέρουν να με ξεμοναχιάσουν.
-Μα τόσο δύσκολη ήσουν;
-Δεν είναι ότι είμαι δύσκολη. Είναι ότι δεν ήμουν «φτηνή». Ήθελα να με ανακαλύψουν έξυπνοι, να με ξεμοναχιάσουν εξυπνότεροι, και να με συνθέσουν εξυπνότατοι. Γιατί είμαι η κορτιζόνη. Η βασίλισσα των φαρμάκων! Ο εφιάλτης του κάθε γιατρού που ξέχασε να πάρει την τσάντα του! Ο φύλακας άγγελος του κάθε φαρμακοποιού, ιδίως στην επαρχία. Το φάρμακο που ο Παράκελσος θα αποκαλούσε βασικό συστατικό του Πενταστάγματος! Η μοναδική παρηγοριά στα γεροντάκια που βαρέθηκαν να δοκιμάζουν επάνω τους αυτά τα……σχέσεις δομής δράσης, που στο εμπόριο τα λέμε me too για να δίνουν θέσεις εργασίας σε κάτι μαϊντανούς σαν και σένα !
-Ποιους θεωρείς λοιπόν εξυπνότερους;
-Ο πρώτος που βάζω στο μυαλό και την καρδιά μου είναι ο Edward Kendall (1886-1972).

Αυτός με ξεμονάχιασε ανάμεσα σε 5 ενώσεις που παράγονται στα επινεφρίδια και έχουν παραπλήσια δομή. Αυτός έψησε τους γιατρούς να με χορηγήσουν στη νόσο του Addison.
Στην ιστορία όμως, μετα τον πρώτο, υπάρχει πάντα ένας επόμενος. Στη δική μου ιστορία, επόμενος ήταν ένας άλλος ωραίος τρελός. Το όνομα του ήταν εξίσου τρελό: Philip Showalter Hench (1896-1965).. Αυτός δούλευε σε Αμερικάνικο στρατιωτικό νοσοκομείο στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μαθαίνουν λοιπόν οι Αμερικανοί, ότι τα εκχυλίσματα των επινεφριδίων που τώρα ποια ξέρεις ότι περιέχουν κορτιζόνη, θα χρησιμοποιούταν από τους Γερμανούς για τους πιλότους της Λουφτβάφε. Αυτό έγινε, γιατί οι Γερμανοί σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν την κορτιζόνη για να καταπολεμήσουν όπως πίστευαν την υποξία, και να μπορέσουν να πετάξουν σε μεγαλύτερα ύψη για να μη γίνουν αντιληπτοί. Ο Hench απευθύνθηκε στον φίλο του τον Kendall με τα παρακάτω περίπου λόγια: «Τι κάθεσαι, και βαυκαλίζεσαι με τα ζουμιά των επινεφριδίων; Φτιάξε μου καθαρή κορτιζόνη γιατί οι Γερμανοί έσφαξαν όλα τα αμνοερίφια στη Βραζιλία !» Ο Kendall του την έφτιαξε, στέλνοντας ένα κοπάδι πρόβατα στα κάρβουνα όπως θα λέγαμε σήμερα. Ο Hench όμως δεν την παρέλαβε ποτέ γιατί του ήρθε μετάθεση.
- Άδοξο τέλος λοιπόν;
- Κάθε άλλο! Τώρα γίνεται ενδιαφέρουσα η ιστορία! Γιατί το νοσοκομείο που μετατέθηκε ο τρελο-Hench, υπηρέτησε σε πτέρυγα με γυναικολογικά προβλήματα. Και εκεί έφτασε στο απόγειο της «τρέλας» του. Παρατήρησε ότι όσες γυναίκες έπασχαν από αρθριτικά, ο πόνος τους σταματούσε ή ελαττωνόταν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης , καθώς και στους ασθενείς που εμφάνιζαν ίκτερο! O Hench, ήξερε ότι η κορτιζόνη συντίθεται στο σώμα από τη χοληστερίνη. Και μια που το τηλέφωνο είχε ανακαλυφθεί, καλεί τον κολλητό του τον Kendall, λέγοντας του περίπου τα εξής:
-Τι κάθεσαι και μαγειροτσικαλιάζεις για να βρεις τη δομή της θυροξίνης; Έφτιαξες εκείνη την κορτιζόνη που σου είχα ζητήσει;

- Εγώ τι κάνω, ή εσύ; Εδώ τα πρόβατα μού χουν βγάλει το παρατσούκλι «Ηρώδης» γιατί δεν προλαβαίνω να σφάζω, πήρα κι ένα βοηθό , τον –άκου όνομα κι αυτό!- Θαδδαίο Reichstein (1897-1996) ,

μαζί σφάξαμε 20.000 αμνοερίφια για να σου φτιάξω 200mg κορτιζόνης. Και με ρωτάς τι κάνω; Έχεις τίποτε άλλο να μου πεις;
-Ναι. Θέλω κι άλλη κορτιζόνη! Γιατί θα την δοκιμάσω στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, που ταλλιανίζει κόσμο και κοσμάκη!
Το ’πε και το ‘κανε. Και η ιστορία τον δικαίωσε. Έδωσα χαρά σε εκατομμύρια κόσμου που υπέφερε από τα αρθριτικά του. Για το λόγο αυτό, ο Kendall, ο Hench, και ο Reichstein τιμήθηκαν με βραβείο Nobel.

-Αν οι εξυπνότεροι που μου λες πήραν βραβείο Nobel φαντάζομαι τι έχεις να μου πεις για τους εξυπνότατους…….
-Ρε τι τραβάω για μια θέση στη λίστα! Άντε, να σου συνεχίσω την ιστορία! Όπως καταλαβαίνεις, η ανακάλυψη ότι η κορτιζόνη θεραπεύει τα αρθριτικά προκάλεσε τρομερή αύξηση στη ζήτηση της. Σύντομα δημιουργήθηκε το εξής ερώτημα: Που να βρούμε τόσα πρόβατα να σφάξουμε; Τη λύση όμως τη βρήκε ένας μαύρος. Για την ακρίβεια, ο γιός ενός σκλάβου: Ο Percy Julian (1899-1975) κατάφερε να παρασκευάσει κορτιζόνη από σόγια, γιατί ήξερε ότι η σόγια εχει φυτοστερόλες.

Τα αποτελέσματα της ανακάλυψης του μαύρου φαρμακοχημικού ήταν ανυπολόγιστα.
-Γλίτωσε πολλά πρόβατα εεε;
-Θεέ μου τι βλάκας που είσαι! Αν μου έλεγες ότι αγαπάς την κοπέλα σου γιατί σου αρέσει ο εσωτερικός της κόσμος, θα σου συνιστούσα να την παντρευτείς, και στο οικογενειακό σας άλμπουμ να βάλετε ακτινογραφίες αντι για φωτογραφίες γάμου! Μωρέ τα πρόβατα ήταν το πρόβλημα, ή το ότι η κορτιζόνη ήταν πανάκριβη και μόνο οι πλούσιοι θεραπεύονταν;

-Ωχ, συγνώμη! Υποτίθεται ότι είμαι και στην επιτροπή της λίστας…..

-Μια που το κατάλαβες λοιπόν θα σου πω ότι χάρις τον Julian η τιμή μου έπεσε από τα 400 δολάρια το γραμμάριο στα 80.
-Ε μη μου πεις ότι 80 δολάρια το γραμμάριο είναι φτηνή τιμή!
-Όχι δεν είναι. Αυτό το συνειδητοποίησε ένας άλλος εξυπνότατος, ο Russell Marker, o ανθρωπος που πριν ασχοληθεί με μένα, είχε ανακαλύψει τον αριθμό οκτανίων στην βενζίνη.

Αυτός λοιπόν πήγε στο Μεξικό. Βρήκε ένα δέντρο που λέγεται Διοσκόρεα. Έκοψε δυο κορμούς, και τους έβαλε επάνω σε ένα λεωφορείο. Του κλέβουν και τους δυο κορμούς. Βρίσκει τον ένα με τη βοήθεια της αστυνομίας. Με αυτόν, έφτιαξε τόση κορτιζόνη, όση φτιαχνόταν από μια μεγάλη φυτεία σόγιας. Έφτιαξε μια δική του εταιρεία, τη Syntex, γιατί οι γαλαζοαίματες πολυεθνικές της εποχής δεν τον πίστεψαν. Έφτιαξε τόση κορτιζόνη, που χάρις τη μέθοδο του, η τιμή της κατέβηκε από τα 80 δολάρια στα 48 σεντς το γραμμάριο.
- Φαντάζομαι τιμή και δόξα…..
-Μπα! Αυτόν τον έφαγε ο Μπεζαχτάς! Τα χάλασε με τους συνεταίρους του για τα λεφτά, κι έφυγε το 1945 από την εταιρεία, παίρνοντας μαζί του τις σημειώσεις του. Ξαφνικά, η κορτιζόνη άρχισε να κάνει ελλείψεις στην αγορά.

-Και μετά τι έγινε;
- Η εταιρεία προσέλαβε έναν μεγάλο φαρμακοφτιάχτη, τον Ουγγρικής καταγωγής George Rosenkranz, που μέχρι τότε εργαζόταν στην Κούβα όπου είχε μεταναστεύσει από καιρό.

Ο Rosenkranz κατάφερε όχι μόνο να ξαναφτιάξει την κορτιζόνη, αλλά και να μειώσει κατά πολύ τα συνθετικά βήματα που απαιτούνταν για την παραγωγή της κορτιζόνης. Ηταν η προσωποποίηση του θριάμβου του συνδυασμού Φαρμακευτικής χημείας-φαρμακογνωσίας. Βέβαια, εξαιτίας του Rosenkranz η τιμή μου είναι πολύ φτηνή γι αυτά που κάνω. Ενας απο τους πρώτους ανθρώπους που έσωσα τα χεράκια του ήταν ο ζωγράφος Raoul Dufy (1877-1953. H βελτίωση του ήταν τόσο θεαματική που μου αφιέρωσε ένα πίνακα του, γραφοντας επάνω του το όνομα μου: Κορτιζόνη. Οχι σαν και σένα που τόση ώρα με ανακρίνεις χωρίς καν να με κεράσεις τίποτα! Τέλος πάντων, αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα ξέρεις.
-Μια τελευταία ερώτηση κορτιζόνη. Αυτό το acetate που γράφεται δίπλα σου και το εστέρας που μου είπες τι σημαίνει;
-Σημαίνει ότι οι φαρμακοποιοί με περιποιήθηκαν ιδιαιτέρως. Με έκαναν εστέρα για να εισέρχομαι σταδιακά στο αίμα και να παρατείνω τη δράση μου. Έτσι, χρειάζεται ακόμα λιγότερη ποσότητα από μένα για να σας αποδεικνύω καθημερινά γιατί είμαι η βασίλισσα της θεραπευτικής αγωγής. Αυτό έγινε μετα την μελέτη των αντιφλεγμονωδών μου ιδιοτήτων.

Οι Oι McKinley & Queen βρήκαν ότι αναστέλλω τη φωσφολιπάση Α2, ένα ένζυμο που δρα πριν την κυκλοξυγονάση. Γι αυτό θεωρούμαι πιο ισχυρή από τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, στα αρθριτικά, και από τα αντισταμινικά στις αλλεργίες. Βρήκαν ακόμη ότι….Μα τι, κοιμήθηκες;

Ο Λίσταρχος είχε πράγματι αποκοιμηθεί ευχαριστημένος. Στο χαρτί του είχε σημειώσει τρία πράγματα: Πρώτον ότι η κορτιζόνη είναι πράγματι η βασίλισσα των φαρμάκων. Δεύτερον ότι η όποια λίστα θα πρέπει να βασίζεται σε γνώση του τι κάνουν τα φάρμακα, κι όχι μόνο του πόσο κάνουν. Τρίτον ότι πρέπει να ζητήσει από την κοπέλα του να….. βγάλουν μαζί ακτινογραφίες για το άλμπουμ του γάμου τους! Δύστυχη κοπέλα! Μακάρι να μιλάς πάντα γι αυτόν, όπως μιλάει η κορτιζόνη για τους δικούς της, κι όπως μιλάνε οι φαρμακοποιοί για την κορτιζόνη…..

Ερωτικές ιστορίες μιας χρήσης

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας!

Ονομάζομαι Ενέσιμη Μορφή του Φαρμάκου , και ο αριθμός ταυτότητας μου βρίσκεται πάντα επάνω στην ετικέτα μου, μαζί με την ημερομηνία γέννησης, και την προβλεπόμενη ημερομηνία λήξης μου. Τώρα λοιπόν που τελειώσαμε με τα αστυνομικά, πρεπει να σας πω ότι οι φίλοι μου με λένε αμπούλα, ενώ οι εχθροί μου μπαμπούλα.

Η λέξη αμπούλα (ampoule) έχει λατινική προέλευση , και σημαίνει έκτακτη. Μου αρέσει να με βρίσκουν έκτακτη, αλλά δυστυχώς το όνομα δεν σημαίνει πανέμορφη η πανέξυπνη. Το όνομα σημαίνει ότι με χρησιμοποιούν σε έκτακτες περιστάσεις. Στην αρχαία Ρώμη, το καροτσάκι που μαζεύανε τους πληγωμένους λεγεωνάριους και τους πηγαίνανε για σέρβις λεγόταν ampulatorium. Σέρβις ρωμαϊστί σήμαινε συνήθως ακρωτηριασμός. Για τον λόγο αυτό οι Άγγλοι, σαν πιο πονηροί που ήτανε, τουμπάρισαν το p και το κάνανε b, γι αυτό σήμερα με τον όρο ambulance εννοούν το ασθενοφόρο, ενώ με τον όρο ampoule ( ακρωτηριασμένη ) εννοούνε την αφεντιά μου γιατί για να με χρησιμοποιήσει κανείς πρεπει να με διακορεύσει με το συνοδευτικό μου μαχαιρίδιο.
Όπως μαντεύετε από την Ρωμαϊκή καταγωγή του ονόματος μου, ανήκω στους γνήσιους μονομάχους της υγείας. Γι αυτό, οι φαρμακοφτιάχτες μου με περιποιούνται ιδιαιτέρως. Μέσα στο χάρτινο κουτί μου που είναι η μεζονέτα μου, θα με βρείτε πάντα με το συνοδευτικό χάρτινο καναπεδάκι που μου βάζουν για να μην σπάσω κατά τη μεταφορά. Στο χαρτόσπιτο αυτό, σπάνια μένουμε πιο πολλές από πέντε. Όχι σαν τα χάπια που τα βάζουν σε εργατικές πολυκατοικίες των 20 και βάλλε!
Μην νομίζετε όμως ότι δεν έχω κι εγώ τα προβλήματα μου. Εγώ, η λυγερή με μέση δαχτυλίδι, με ωραίο μπρούτζινο χρωμα, και κυριλέ ετικέτα, δεν μπορώ να σταυρώσω κανέναν άντρα! Προσπαθώ να παντρευτώ καμιά σύριγγα, αλλά όλοι, μα όλοι μου λένε τα ίδια. Ότι προέρχονται από καλές εταιρείες, , ότι είναι όλοι τους αποστειρωμένοι, κλπ κλπ .. Μετά σου αυτοκανακεύονται με την μεγάλη βελόνα που έχουνε.

Θεέ μου, όλες οι σύριγγες είναι ίδιες όπως όλοι σχεδόν οι άντρες του ανθρώπινου γένους. Σε ξεπαρθενιάζουνε με αυτά που σου λένε και σου τάζουνε, μπαίνουν βαθιά μέσα σου, σου ρουφάνε το μεδούλι, (να μια καλή διαφορά από τους σημερινούς άντρες) και μετά…..πάει ο αιώνιος έρωτας. Σε πετάνε στο καλάθι των σκουπιδιών του φαρμακείου, κι ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα γράμμα……Γι αυτο κι εγώ τους καταράστηκα. Ζήτησα από τους φαρμακοποιούς να τους βαφτίζουν με το γυναικείο όνομα σύριγγα, ενώ θα μπορούσαν να έχουν αντρικό όπως πχ αυλός. Η μεγαλύτερη όμως τιμωρία μου είναι ότι τους έκανα πλαστικούς και μιας χρήσης . Έτσι, τους παίρνω μαζί μου στον σκουπιδοκόσμο, για να μην μαγαρίσουνε άλλη αμπούλα.

Κι οι άνθρωποι όμως έχουν βίτσια . Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ώρες-ώρες με φτιάχνουν πόσιμη αμπούλα. Για να με βάζουν στο στόμα τους επί εποχής ισχνών αγελάδων; Εντάξει ! Εάν θέλετε να μάθετε την τεχνική του Καμα Σουτρα, πάρτε κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείτε! Εγώ η αμπούλα πάντως, εάν ήμουν εκδότης, θα δημιουργούσα το περιοδικό «Τσίμπησε με». Εκεί, θα σας δημοσίευα τρεις στάσεις που θα σας χάριζαν αξέχαστες βραδιές:
Η πρώτη στάση λέγεται ενδοφλέβια, ή στάση του αυθεντικού μαζοχιστή. Πρώτα σου δένουνε το χέρι. Καμία φορά σου ζητάνε να μην κοιτάς για να γίνει πιο ενδιαφέρον το παιγνίδι , μια και δεν βλέπεις από πού σου ‘ρχεται. Μετά, βάζουν την σύριγγα όσο πιο παράλληλα γίνεται με την φλέβα, και τσαααακ! Σου λύνουνε το σχοινί και σου χύνουνε το φάρμακο στην φλέβα. Εκεί λοιπόν που νόμιζες ότι θα πονέσεις, ξαφνικά δέχεσαι στο κορμί σου όλο το σπέρμα της ανθρώπινης νίκης ενάντια στις νόσους .

Επειδή στην στάση αυτή η ηδονή έγκειται στο να αστοχείς, καλό είναι όσοι είμαστε φαρμακοποιοί να την αποφεύγουμε. Αφήστε και καμία στάση για ανενα άλλο βρε παιδιά !

Η δεύτερη στάση λέγεται στάση του Σφίχτερμαν. Ξέρετε για ποια μιλάω! Είναι η ενδομυϊκή. Απλά την λέω στάση του Σφίχτερμαν γιατί εάν φοβίζετε τους ασθενείς με το χέρι σας που τρέμει πριν τους την καρφώσετε, λογικό είναι οι άνθρωποι να σφιχτούν, και τότε…πάει η Καζανόβια φήμη σας. Το καλό με αυτήν τη στάση είναι ότι εάν γίνει στο έξω κωλοτεταρτημόριο δεν προκαλεί βιασμό της όλης περιοχής, επομένως είναι σχετικά ασφαλής στάση. Και επειδή προσωπικά στην μέχρι τώρα ζωή μου είμαι κατά των πορνείων, σας συνιστώ να δοκιμάζετε να κάνετε ένεση σε πορτοκάλι, αντί για τις γριούλες . Έτσι, και την κυτταρίτιδα θα συνηθίσουν τα μάτια σας, και δεν θα κάνετε τον κόσμο να τρέχει ξεβράκωτος στους δρόμους. Την ώρα που πέφτει η σύριγγα στο αντικείμενο του πόθου σας, φροντίστε το χέρι που την κρατάει να είναι κάθετα προς αυτό. Έτσι, με μαθηματική ακρίβεια, ο πωπός δεν θα καταλάβει εάν τον χαστούκισαν η τον τσίμπησαν.

Α, και η έγχυση να γίνεται αργά- αργά. Να το φχαριστιέται ο άλλος. Να σας θυμάται ως φαρμακοποιό μεν, γλυκοσύριγγο δε!
Μπορείτε επίσης να βάλετε την σύριγγα σε κανένα φυσιολογικό ορρό όπως κάνουνε στα νοσοκομεία, που καρφώνουν τη σύριγγα στα οπίσθια του μπουκαλιού. Ας είναι όμως, αν μπορείς να σώσεις ζωές, έστω και με τέτοιο ομαδικό sex …. Παιδιά εδώ όμως πρεπει να οργανωθούμε! Πρώτα πάει η πεταλούδα στην φλέβα, μετά η σύριγγα στον ορό, μετά ο ορός στην πεταλούδα, και προσοχή να μην μπει αέρας στην φλέβα!

Γιαυτο η στάση αυτή γίνεται μόνο στα νοσοκομεία , που είναι και οι πιο γνωστοί οίκοι ανοχής στην Ελλάδα. Πολιτισμένοι οίκοι όμως!
Για να καταλάβετε τι γίνεται εκεί, θα σας πω μόνο τούτο: Έρχεται ο Γιατρός . Κρατάει στην τσέπη του το κουτάκι με την αμπούλα, έχοντας τα χέρια του μονίμως μέσα στην τσέπη. Ακριβώς όπως κρατάνε οι έφηβοι τα προφυλακτικά δηλαδή. Σε κοιτάει στα μάτια, έτσι που να νομίζεις ότι είσαι η γυναίκα της ζωής του, ακόμα κι αν είσαι άνδρας. Η νοσοκόμα παρακολουθεί με ζήλια. Σε κάποια στιγμή, όταν πια όλα είναι έτοιμα για να του δοθείς, βγάζει το κουτάκι σιγά –σιγά , για να σου δείξει ότι έχει πάρει τις απαραίτητες προφυλάξεις, για το μεταξύ σας sex. Κι εκεί που περιμένεις να σου τη χώσει, ουουουπς! Δίνει την αμπούλα στη νοσοκόμα-αφέντρα , για να σου τη χώσει εκείνη. Η δε νοσοκόμα, πιάνει τη σύριγγα, και την σκαμπιλίζει με απίστευτο πάθος. Μετά, σε κοιτάει βλοσυρά, γνέφοντας σου να σκάσεις και να μην προδώσεις τίποτα από όλα όσα θα γίνουν ! Καμιά φορά, ξεχνάει να σου βγάλει ακόμα και το βρακί, γιατί στα πορνεία υπάρχει βλέπεις πάντα ο επόμενος. Τέλος, αφού σε κάνει να πεις «ήμαρτον, μετανοώ», σημειώνει με επιμέλεια επάνω σε ένα χαρτί την θερμοκρασία του σώματος σου. Προφανώς , από αυτή την μέτρηση καταλαβαίνει πότε έχεις περίοδο, για να ξέρει αν θα σου την ξαναχώσει η όχι, και (κάθε) πότε. Βγαίνοντας, δεν ξεχνάει να πει στον ιατρό που παρακολουθεί την όλη φάση σπαράζοντας στο κλάμα , ότι όταν την κάρφωνε την άτιμη την ασθενή, εκείνη το δικό του όνομα ψιθύριζε. Εκείνος τότε…..αλλά άσε, αυτό θα σας το πω μια άλλη φορά, γιατί θέλω να έχει κι αίσθημα.
Η τρίτη στάση λέγεται do it yourself.. Είναι αυτό που κάνουν οι διαβητικοί, η υποδόρια δηλαδή. Εδώ, ο εραστής μου είναι Ιάπωνας η κινέζος γιατί η… βελόνη του είναι μικρή. Σηκώνουμε λοιπόν με τα δυο μας χέρια τα κρετσουλάκια στο χέρι η στο πόδι η στον δελτοειδή μυ του ασθενή, και με μια σταθερή και μαλακή κίνηση του ενιουμε το φάρμακο. Απλώς, συριγγομεζέδες.

Γυναίκα που δεν έχει παρελθόν , δεν έχει ούτε μέλλον. Το δικό μου παρελθόν ξεκινάει από τους αρχαίους χρόνους. Κάποιοι μερακλήδες της εποχής έβαλαν δηλητήριο στο βέλος ενός τόξου. Χτύπησαν λοιπόν τα άμοιρα τα ζωάκια, και πρόσεξαν ότι ενώ η πληγή που τους προκλήθηκε από το τόξο ηταν επιπόλαιη, εν τούτοις τα ζωάκια πέθαιναν. Ο λόγος ηταν ότι το δηλητήριο διαχεόταν στο σώμα τους. Έτσι, γεννήθηκε η επιστήμη της τοξικολογίας, που πήρε το όνομα της από τα τόξα των κυνηγών. Οι άνθρωποι, αφού χόρτασαν σκοτωμούς μεταξύ τους , άρχισαν να μπήγουν βέλη στο σώμα για θεραπευτικούς σκοπούς. Εμείς οι Έλληνες όμως είμαστε της καλοπέρασης, ειδικά στο μπήξιμο. Ο Ιπποκράτης περιγράφει για πρώτη φορά στην ιστορία έναν αυλό που αντικατάστησε τα βέλη, μέσα από τον οποιο έριχνε φάρμακα . Στην ουσία επρόκειτο για ένα βέλος που του είχαν περιστρέψει και κοπανίσει τα δυο άκρα, αφήνοντας ανέπαφη την αιχμή του, σχηματίζοντας έτσι ένα μυτερό κυλινδρικό σώμα που ο Ιπποκράτης το ονόμασε σύριγγα .
Εμένα όμως ,την αμπούλα, με ανακάλυψε το 1872 ο Γάλλος φαρμακοποιός Stanislas Limousin (1831-1887).

Ο Λιμουζίνας είχε την φαεινή ιδέα να κλείσει ένα διάλυμα μορφίνης σε ένα μπουκάλι γυαλί που το έλειωσε στην άκρη με φωτιά . Έτσι , και τη μορφίνη δεν θα κλέβανε, και θα την είχε ο ιατρός έτοιμη προς χρήση! Ηταν τόσο σημαντική αυτή η ανακάλυψη, που η Ιστορία απέδωσε στον Limousin τον τίτλο του Pharmacal Ιnventor, του Φαρμακά με τα όλα του που θα λέγαμε κι εμείς δηλαδή. Οι Γάλλοι είχαν πάντα ψώνιο με το γυαλί από τα χρόνια του βιτρώ. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που το γυαλί από το οποιο με κατασκευάζουν σήμερα , εφευρέθηκε στη Γαλλία από τον Jean Baptiste Dumas.

Το γυαλί αυτό λέγεται Soda line και είναι ανθεκτικό σε οξέα και βάσεις . Αντέχει επίσης και στην θερμοκρασία, κάτι που το βοήθησε να αντέχει σε συνθήκες που απαιτεί η Παστερίωση.

Στις αρχές του 20ου αιώνα πέρασε από μέσα μου όλη η αφρόκρεμα των διαλυτών των φαρμάκων . Από το φυστικέλαιο μέχρι τον φυσιολογικό ορρό. Κάπου εκεί, άρχισε δειλά-δειλά να γεννιέται ένα νέο παιδί της φαρμακευτικής, που σήμερα λέγεται βιοφαρμακευτική. Επειδή κανένα φάρμακο δεν φτανει τόσο γρήγορα στα όργανα –στόχος όσο το ενεσιμο, όλοι συγκρίνουν τον ρυθμό αποδέσμευσης του στην κυκλοφορία του αίματος , με τα δικά μου νούμερα. Περιττό να σας πω ότι εγώ παίρνω 10 με τόνο. Έφτιαξαν μάλιστα και έναν όρο για αυτά τα πράγματα που τον ονόμασαν βιοδιαθεσιμότητα. Αμ πως! Η να είσαι άντρας η να μην είσαι !

Αυτά από εμένα. Τώρα θα σας αφήσω γιατί ο φαρμακοποιός μου θέλει να με χρησιμοποιήσει. Κι όχι τίποτε άλλο, είναι και καινούργιος. Και θα με βάλλει να του απαντήσω την γνωστη ερώτηση που μου κάνουν όλοι οι φαρμακοποιοί για την ένεση:
Η πρώτη φορά……πονάει;

Η ιστορία του Ιατρικού επισκέπτη

Αγαπητές μανατζαρεΐσες, αγαπητοί μανατζαρέοι,

Να με συμπαθάτε που τέτοια ώρα δεν είμαι στον τομέα μου, αλλά προφανώς κι εσείς για να με διαβάζετε κάποιο διαλειματάκι από τη δουλειά σας κάνετε! Επειδή λοιπόν μεταξύ μανατζαρέων υπάρχει συνεννόηση, λέω να κάνουμε το διάλειμμα μαζί. Αν δεν σας πειράζει φυσικά. Και θα το κάνουμε στον τομέα μου. Τι; Σας λείπει το έξω; Ελάτε καλέ, αφού πολλούς από εσάς, σας πείραζε το έξω όταν ήσασταν στη θέση μου. Δεν είχε καλοριφέρ. Δεν είχε θέση για παρκάρισμα. Δεν είχε γραφείο. Είχε όμως πελάτες. Και τι πελάτες! Πολλοί από αυτούς είναι και στα «μέσα» και στα «έξω».

Οι πελάτες μας για παράδειγμα, όταν βρίσκονται στα «έξω», σε ‘κανα συνέδριο δηλαδή, ορκίζονται ότι συνταγογραφούν στο όνομα των θεραπευτικών guidelines. Όταν όμως ξαναμπούν μέσα, τότε συνταγογραφούν κατά κόρον το Cetamas®. Φοβερό φάρμακο το Cetamas®. Εχει μια Ελληνοπρέπεια βρε παιδί μου. Το Cetamas® προκύπτει από το Ελληνικόν….αυτά δεν γίνονται σε τα ‘μας. Ξέρω, ξέρω! Η δραστική του ουσία του Cetamas®είναι η δραχμομυκίνυλοδιόνη (tsabucaline bromide που θα λεγαν κι οι μεντικαλάνθρωποι των σπηλαίων), φάρμακο που δουλεύει αποτελεσματικά, παρόλο που ο μηχανισμός δράσης της είναι άγνωστος. Οι τελευταίες μελέτες όμως έχουν δείξει ότι καταστρέφει τα κύτταρα μνήμης του ανοσοποιητικού συστήματος, και αυξάνει την απόκριση των ντοπαμινεργικών υποδοχέων με αποτέλεσμα την εκδήλωση αμέτρητης χαράς και status στους χρήστες της. Το φάρμακο που προωθώ λοιπόν εχει ανάδελφη δράση. Είτε έχεις τα κότσια να εξηγήσεις το μηχανισμό του και να το συγκρίνεις με τα άλλα, είτε του δίνεις το εμπορικό όνομα Cetamas® και χαράζεις αξεπέραστα Business plans!

Με τη φλυαρία μου ξέχασα να σας συστηθώ. Με λένε Μανώλ…Άσε καλύτερα. Τι σημασία έχει το όνομα μπροστά στην τεχνολογία….Κάποτε ακούγαμε και κάτι για το intellectual capital της εταιρείας. Σήμερα ακούμε μόνο για συχνότητα και κατανομή επισκέψεων. Τίποτα για την ποιότητα της ιατρικής επίσκεψης.

Γι αυτό κι εγώ, την κοπάνησα από τον τομέα μου. Για να 'ρθω να σας βρω. Και να σας πω λίγα πράγματα για τον τομέα μου. Πωλήσεις δεν σας λέω. Πρώτον γιατί με διαβάζει κι ο ανταγωνισμός (λες κι αυτοί δεν βλέπουν νούμερα). Δεύτερον γιατί αν σας έλεγα για πωλήσεις δεν θα ήταν διάλειμμα. Τρίτον γιατί και να σας έλεγα δε θα με πιστεύατε. Αφού έχετε τα ο,ποια νούμερα βλέπετε στις οθόνες σας. Και τέταρτον αν ήταν να σας μιλήσω για νούμερα, θα ξεκίναγα με αυτά! Καλό έτσι; Πάντα πιάνει, μικροί μπιζναδόροι μου!

Ο τομέας μου λοιπόν είναι ο IMS 18. Athens West δηλαδή. Μ’ άλλα λόγια μιλάμε για την Ελευσίνα. Την Ελευσίνα του Θριασίου Νοσοκομείου. Αλλά τι ξενάγηση να σας κάνω στο Θριάσιο αφού την κοπάνησα; Θα σας πάω σε ένα άλλο νοσοκομείο. Που έχει ηλικία ίσαμε 2000 χρόνια. Βρίσκεται εκεί που είναι τα ερείπια της αρχαίας Ελευσίνας. Το όνομα του είναι ασκληπιείο. Ηταν ένα από τα πολλά ασκληπιεία της εποχής. Μεγάλο Νοσοκομείο. Δεν μπορώ να ξέρω πόσες κλίνες είχε, ούτε πόσους ιατρούς, και πολύ περισσότερο πόσους ιατρούς ανά κλίνη είχε. Το σίγουρο είναι ότι οι ιατροί δούλευαν με τα guidelines του Ιπποκράτη. Έλα όμως που δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο Guttenberg! Άντε τώρα να είσαι διευθυντής του νοσοκομείου, και να τάξεις του ιατρού ότι θα του φέρεις τα guidelines γραπτώς. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι θα 'πρεπε να πάρεις μέρος στη μάχη της Σαλαμίνας ή του Μαραθώνα , ανάλογα με το territory της Ειεμέσειας, του αρχαίου δηλαδή IMS, να τσακώσεις στη μάχη δέκα φτωχοδιάβολους και να τους βάλεις να κουβαλάνε τα γραμμένα μάρμαρα ίσαμε την Ελευσίνα! Γίνεται; Δεν γίνεται!! Να γιατί γεννήθηκε το επάγγελμα μας. Για να ενημερώνει και να πείθει. Άσε που στην εποχή που γεννήθηκε το επάγγελμα του ιατρικού επισκέπτη δεν είχε γεννηθεί ο Αρχιμήδης. Άρα, δεν είχαν ανακαλυφθεί οι φακοί. Συνεπώς δεν υπήρχαν γυαλιά. Επομένως, όσο πιο ηλικιωμένος ήταν ο ιατρός, τόσο λιγότερο θα μπορούσε να διαβάσει τις υποδείξεις του Ιπποκράτη.

Πως είπατε; Καντεμιά; Να είναι ο ιατρός Οpinion Leader και να μην μπορεί να διαβάσει τι φάρμακο πρέπει να δώσει; Ε, τότε καταλαβαίνετε γιατί εδώ στην Ελευσίνα γεννήθηκε το επάγγελμα του Ιατρικού επισκέπτη. Πράγματι, εδώ που είμαι και φραπεδάρω, βρέθηκε στις ανασκαφές μια παράσταση που δείχνει έναν αρχαίο Έλληνα Ιατρικό επισκέπτη να ενημερώνει τον ίδιο τον Ασκληπιό, το θεό της Ιατρικής.

Γι αυτό και η παράσταση δείχνει τον ιατρικό επισκέπτη να ενημερώνει γονυπετής, κρατώντας στο χέρι του τον Ερμή, το σύμβολο της Επικοινωνίας. Τώρα γιατί το κάνει γονυπετής το καταλαβαίνω απόλυτα. Ο Ιατρικός επισκέπτης είναι άνθρωπος, ενώ ο Ασκληπιός είναι θεός. Τι; Τώρα κάνετε κι εσείς το ίδιο όταν περνάει ο Κύριος Γενικός; Έλα, δε θέλω αηδίες! Στέλεχος είναι κι αυτός. Δεν προσέξατε ότι άμα του πάτε καμία καλή ιδέα σας λέει «λέγε με Στέλιο» κι όταν του φέρνετε κακά μαντάτα σας στέλνει στο διάολο με το σας και με το σεις; Λογικό δεν είναι;

Πίστευα που λέτε ότι για άλλη μια φορά η Ελλαδάρα είχε κάνει το θαύμα της και ακόμα και τους ιατρικούς επισκέπτες εκείνη τους είχε ανακαλύψει. Δυστυχώς όμως ένας Αμερικάνικος, ένας Σιωνιστικός, και ένας ακατονόμαστος δάκτυλος βρήκαν ότι ο ιατρικός επισκέπτης υπήρχε κι αλλού. Βλέπετε εμείς οι Έλληνες για να χάσουμε, χρειαζόμαστε πάντα τη βοήθεια «σκοτεινών και δόλιων δυνάμεων». Ο κώδικας του Hammourrabi έκανε νύξη για την ύπαρξη Ιατρικού επισκέπτη. Ο αιγυπτιακός πάπυρος του Ebbers επίσης.

Και τέλος πάντων, διαβάστε και καμιά Ιστορία εκτός από την ιστορία επιτυχημένων προϊόντων. Να χετε και κάτι να πείτε στον ιατρό που να μη χρειάζεται μπεγλέρι στα χέρια!

Που είχαμε μείνει; Α, ναι! Στην Ελληνική ιατρική. Που έβαλε τις βάσεις για το evidence based medicine γιατί κατάφερε να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια το θρησκευτικό ιερατείο. Και στη γέννηση του ιατρικού επισκέπτη, για να μεταδώσει σε κάθε ιατρό την εκρηκτική για τα δεδομένα της εποχής σκέψη του Ιπποκράτη, του Θεόφραστου, του Διοσκουρίδη, του Γαληνού, και των και λοιπά. Και μετά ήρθε ο Χριστός. Και μετά ήρθε ο Χριστιανισμός. Και μετά ήρθε ο Θεοδόσιος. Αυτός που έσφαξε κόσμο και κοσμάκη στον Ιππόδρομο επειδή δεν ήταν Χριστιανοί, και για την πράξη του αυτή η εκκλησία τον ονόμασε Μέγα! Και γκρεμίστηκαν μαζί με τους ναούς και τα Ασκληπιεία. Οι ιατροί κρύφτηκαν στα μοναστήρια. Κι έτσι γεννήθηκαν στις πόλεις οι μεντικαλάνθρωποι των Σπηλαίων. Πρόκειται για ιατρούς και φαρμακοποιούς που ασπάστηκαν το Χριστιανισμό. Αρχηγοί-σύμβολο της όλης ιστορίας ήταν οι άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός. Δεν είχαν να χάσουν και πολλά, μεταξύ μας, γιατί πολλά από τα φάρμακα της εποχής απλά δεν δούλευαν. Και τι γίνεται μανατζαρέοι μου όταν μαζεύεται πολύς λαός με νέες ή ρετουσαρισμένα νέες ανάγκες; Πείτε μου στα Αγγλικά μια που ψυχοφτιάχνεστε με κάτι τέτοια: Niche market! Άλλο να είσαι Έλληνας ιατρός , εθνικός όπως τον έλεγαν τότε, και να δίνεις φάρμακο, κι άλλο να είσαι χριστιανός ιατρός και να δίνεις φάρμακο!

Η αλήθεια είναι ότι οι χριστιανοί ιατροί είχαν μόνο ένα φάρμακο: Την φιλευσπλαχνία, που αποτελεί για το χριστιανισμό την κλινική εικόνα του αγαπάτε αλλήλους. Θα μου πείτε, έτσι όπως το γράφεις είναι σα να περιγράφεις την αγάπη ως νόσημα. Εντάξει. Εδώ δεν φταίει ο Χριστός αλλά ο Χρήστος. Ο Χριστός είπε να αγαπάμε. Ο Χρήστος πήρε το αγαπάμε και το έκανε σταυροφορίες. Τέλος πάντων, η αλήθεια είναι το φάρμακο είναι ένα όπλο που σώζει ζωές, ενώ τα ξίφη τα χουμε για να αφαιρούμε ζωές. Να το ‘χετε κατά νου όσοι ασχολείστε με το marketing του φαρμάκου, αλλά κατάγεστε από το marketing της τσιχλόφουσκας. Έλα όμως που τα φάρμακα που τροφοδοτούσαν οι μεντικαλάνθρωποι των σπηλαίων τους χριστιανούς ιατρούς σκότωναν περισσότερους από όσους έσωζαν! Γιατί η τεχνογνωσία των φαρμάκων κρυβόταν καλά στα μοναστήρια. Αντίθετα, σύμφωνα με τον Αρεταίο, το μεγάλο ιατρό της πρωτοβυζαντινής περιόδου, οι μεντικαλάνθρωποι των σπηλαίων ψέλλιζαν στους γιατρούς κάτι μισόλογα, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Να σας δώσω ένα παράδειγμα που θα σας κάνει να πιστεύετε ότι το έκλεψα από εκπομπή του Νέστορα Μάτσα: Πάει η γυναίκα του Κωνσταντίνου του Ε του μονομάχου στο μεντικαλάνθρωπο των σπηλαίων και του λέει για κάποιο πρόβλημα του άντρα της. Εκείνος κατάλαβε, και την έστειλε σε ένα δικό του ιατρό για να της δώσει ένα φάρμακο με το παρακάτω σημείωμα-ταξιδιωτική οδηγία:

Σε δάσους τόπο φωτεινό, πηγή θα συναντήσεις.
Μα ούτε πουλί γλυκολαλεί, ούτε βατράχι κρώζει,
κι ούτε άνθρωποι, ούτε Θεοί βρίσκονται εκεί να κάτσουν.
Κατάρα τον φωνάζουνε γιατί έχασαν δικούς τους.

Σκύψε, και κόψ’ το βότανο που μόνο ο ήλιος βλέπει,
που αψηφάει το νερό, τις πέτρες και το χώμα,
που χει καμπάνα τ’ άνθη του κι αγκάθια στο βλαστό του,
εκείνο που σου φαίνεται πιο άσχημο απ’ όλα.

Φαρμάκι κρύβει μέσα του, και δύναμη, κι αντάρα
γιατί όλοι το στραβοκοιτούν και το τσαλαπατάνε.
Βγάλ’ το φαρμάκι απ’ το χυμό, είναι της Γαίας δώρο,
για εκείνους που αρρώστησαν, και πια δεν αγαπιούνται.

Άμα καταλάβατε ότι ο μεντικαλάνθρωπος εννοούσε να πάει ο ιατρός να βρει το άσχημο ξαδελφάκι της κάπαρης που είναι ο πρόγονος του σημερινού Viagra® να μου τρυπήσετε τη μύτη και να μου αλλάξετε τομέα! Πράγματι, ο ιατρός δεν κατάλαβε τίποτα. Ο Κωνσταντίνος ο Ε ο μονομάχος νομίζοντας ότι η γυναίκα του τού είπε ψέματα πως πήγε στον μεντικαλάνθρωπο των Σπηλαίων, αποφασίζει να τον επισκεφθεί ο ίδιος. Και τότε ο μεντικαλάνθρωπος του σκάει το παραμύθι:

-Τι να σου κάνω Κωστάκη; Όλοι οι πραγματικοί ιατροί είναι στα μοναστήρια μαζί με τα καλά φάρμακα. Βρες μου τρόπο να μας πουν όλη τη γνώση τους για να πάψω να γράφω στιχάκια- ραβασάκια που το μόνο κοινό που έχουν με την πραγματική συνταγή είναι το…Rx! Αλήθεια, τι θα έλεγες εάν σου πρότεινα να νεκραναστήσεις το επάγγελμα του ιατρικού επισκέπτη;
Κοιτάχτηκαν στα μάτια σαν γνήσιοι αμαρτωλοί. Πήραν χαρτί και φτερό κότας για να φτιάξουν ένα καλό σχέδιο. Χμ! Το νοσοκομείο είχε γεννηθεί στο Βυζάντιο. Οι γιατροί μη ξέροντας από φάρμακα, είχαν προχωρήσει στη χειρουργική. Η πρώτη επιτυχής εγχείρηση λιθοτομίας είναι βυζαντινό επίτευγμα που αναφέρεται από έναν μεγάλο ιατρό τον Παύλο τον Αιγινήτη. Θα έστελναν λοιπόν κάποιον στα μοναστήρια. Θα έδειχνε στους μοναστηριακούς τα χειρουργικά επιτεύγματα, και θα έπαιρνε σαν αντάλλαγμα φαρμακολογικά και φαρμακευτικά επιτεύγματα. Και ποιον να στείλουν; Να στείλουν ένα ιατρό. Τι; Γιατρός με γιατρό δεν κολλάει. Άτιμα συνδικάτα! Τι θέλετε δηλαδή; Να χαθεί ο μύθος; Καλά δεν ξέρετε ότι με τη διάχυση της γνώσης πέφτουν κάστρα και παραμύθια; Όχι, όχι , αλλιώς θα το κάνουμε. Θα βάλουμε κάποιον που γνωρίζει ή θα τον δασκαλέψουμε ιατρική αλλά να μην είναι ιατρός. Τότε οι μοναχοί θα πιστέψουν ότι μέχρι να περπατήσει δέκα μέτρα θα τα εχει ξεχάσει όλα.

Έτσι κι έγινε. Νεκρανάστησαν τον ιατρικό επισκέπτη. Για να αλώσει τη βαριά πόρτα του μοναστηριού σκέφτηκαν το εξής τέχνασμα: Να πάει μέχρι το μοναστήρι πεζός. Έτσι, θα ξεχώριζε από τους άλλους. Θα φαινόταν περιπατητής και διανοούμενος. Όσο για τους άλλους….Μα ποιοί ήταν οι άλλοι; Ηταν αυτοί που προμήθευαν τα μοναστήρια με διάφορα. Ηταν αυτοί που για να φτάσουν στα μοναστήρια ήθελαν να μην κοπιάσουν. Γι αυτό και χρησιμοποιούσαν μουλάρια. Για την ακρίβεια κάθονταν επί πώλου. Γι αυτό και η Ιστορία τους έδωσε το όνομα πωλητές. Τι είπες Ακάκιε; Τι μάρκα να είναι τα μακαρόνια;

Με το τρυκ της πεζοπορίας λοιπόν οι μεσαιωνικοί ιατρικοί επισκέπτες κατάφεραν να ξεχωρίσουν από τους πωλητές και να μεταλαμπαδεύσουν τη γνώση στους ιατρούς της υπαίθρου.

Κι ύστερα ήρθαν οι Άραβες. Που έκαναν τα μοναστήρια κουλουβάχαρτα. Τα «μαγάρισαν» όλα όπως λέμε στη Χριστιανική γλώσσα. Όλα εκτός από τα βιβλία. Και ιδιαίτερα τα βιβλία των αρχαίων Ελλήνων που τα μετάφρασαν αρειμανίως. Για να τα ενσωματώσουν στη συνέχεια στα δικά τους βιβλία που πήγαν και την ιατρική και τη φαρμακευτική ένα βήμα παραπέρα. Έτσι, εμφανίζεται στο προσκήνιο η Ελληνοαραβική βιβλιογραφία. Ουπς! Mergers & acquisitions που θα λέγατε κι εσείς μικροί μου μπιζναδόροι!

Όσο για τους ιατρικούς επισκέπτες, το επάγγελμα καλά κρατούσε. Γιατί οι Άραβες επιθυμούσαν τη μετάδοση της γνώσης στο όνομα του Αλλάχ, γιατί η γνώση στο κοράνι αποτελεί συστατικό της θέωσης. Με άλλα λόγια, στο Ισλάμ, όποιος αυξάνει και μεταδίδει τη γνώση γίνεται άγιος. Για δες! Λες να περιμένουμε να μπει η Τουρκία στην ΕΟΚ μπας και αναβαθμιστεί κι εμάς το επάγγελμα μας;

Γιατί εδώ που τα λέμε μικροί μου μπισναδόροι εσείς με τη γνώση δεν τα πάτε καλά. Γιατί εάν τα πηγαίνατε, θα μας προετοιμάζατε καλύτερα για το αύριο αντί να μας μιλάτε για τον άρτον ημών τον επιούσιον. Αλήθεια μικρά μου "χριστιανόπουλα" έχετε σκεφτεί ποτέ τι θα συμβεί εάν απελευθερωθεί η αγορά των generics; Τι competencies & skills θα έχουν αυτοί που δουλεύουν σε original προϊόντα και τι competencies & skills αυτοί που δουλεύουν σε generics προϊόντα; Αν δεν μου έχετε έτοιμη απάντηση, μη παραξενεύεστε που γίνομαι Τούρκος από θυμό.

Τέλος πάντων διάλειμμα κάνουμε, να μην το προχωρήσω γιατί βλέπω ότι η κόλλα χαρτιού μου και ο χρόνος σας αρχίζουν να τελειώνουν. Να το συντομεύσω λοιπόν. Η τύχη του επαγγέλματος του ιατρικού επισκέπτη χάνεται στην Ευρώπη από τότε που ο βασιλιάς Φρειδερίκος ο Β της Σαρδηνίας με νομοθετικό διάταγμα το 1271 διαχωρίζει επίσημα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία το επάγγελμα του ιατρού από το επάγγελμα του φαρμακοποιού. Φαίνεται ότι για μια μεγάλη περίοδο της ιστορίας οι φαρμακοποιοί ήταν ταυτόχρονα και ιατρικοί επισκέπτες. Δεν είναι σίγουρο όμως.

Εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι το επάγγελμα ξαναεμφανίζεται δυναμικότατα τον 19ο αιώνα, τότε που γεννήθηκε η φαρμακοβιομηχανία. Το πρώτο γνωστό παράδειγμα σύγχρονου πια μεντικαλάνθρωπου που προτίμησε να έρθει σε εμάς ήταν ο Felix Hoffmann. Μάλιστα. Ο άνθρωπος που ανακάλυψε την ασπιρίνη στα εργαστήρια της Bayer, έγινε ο πρώτος διευθυντής Πωλήσ….Τι κατάρα κι αυτή! Καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Φτου κι απ’την αρχή! Ο Felix Hoffmann λοιπόν έγινε ο πρώτος διευθυντής επιστημονικής ενημέρωσης με πτυχίο, και μάλιστα με πτυχίο που δεν είναι συνυφασμένο με οικονομικές σπουδές!

Το επάγγελμα του ιατρικού επισκέπτη όμως έφτασε στο απόγειο του στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στην Αμερική. Κι αυτό γιατί εκεί παράχθηκε ένα φάρμακο που έμελλε να αλλάξει την έκβαση του πολέμου. Όχι, δεν ήταν πολεμικό αέριο. Ούτε ορρός της αλήθειας. Ούτε μεταλλαγμένο βακτηρίδιο. Ούτε αφροδισιακό. Ήταν απλά η πενικιλλίνη. Ναι, καλά το βλέπετε η πενικιλλίνη. Είχε ανακαλυφθεί είδη από τον Fleming. Οι Florey & Chain βρήκαν τρόπο να το παράγουν μαζικά. Έμενε να βρεθεί ο φορέας: Ηταν η αμερικανική εταιρεία Pfizer. Τι είπατε; Ζηλεύετε; Γιατί εσείς δεν έχετε φαρμάκαρους; Πως είπατε; Πώς τολμώ να μιλάω με θαυμασμό για τη Pfizer ενώ δουλεύω σε άλλη εταιρεία; Λοιπόν ακούστε "χριστιανόπουλα" μου. Επειδή ανεβαίνετε στο βήμα και εκσφενδονίζετε μύδρους εναντίον του ανταγωνισμού, σας παρακαλούμε πολύ να μη μας περνάτε για ηλίθιους. Ένα πράγμα που μαθαίνει κανείς στο πανεπιστήμιο είναι ότι αποτελεί τιμή για κάποιον να έχει ανταγωνισμό. Τσάκα - τσάκα αυτό σημαίνει ότι είναι σημαντικός. Δεν μας ενοχλεί εμάς τους …. Ε.Ι.Σ (μήπως το μπερδεύετε με ΗΣΑΠ;) ο ανταγωνισμός. Είναι τιμή για εμάς γιατί απλούστατα αποτελεί πρόκληση για να φτιαχτούν ακόμα καλύτερα φάρμακα από τις εταιρείες μας. Μας ενοχλούν όμως οι πωλήσεις του. Μας ενοχλεί να μας παίρνει τους πελάτες μας. Αλλ αυτά είναι ψιλά γράμματα για σας, n’ est ce pas?

Σας λέω το λοιπόν, ότι όταν η Pfizer κατάφερε να φτιάξει αρκετά κιλά πενικιλλίνης υπήρχε το εξής ιδιόμορφο πρόβλημα: Όλοι οι ιατροί βρίσκονταν στα πεδία των μαχών ή στα νοσοκομεία που βρίσκονταν κοντά στις μάχες. Ποιος θα τους ενημέρωνε για την πενικιλλίνη; Το έργο αυτό το ανέλαβαν εθελοντικά και χωρίς εισαγωγικά οι ιατρικοί επισκέπτες της εταιρείας. Οι οποίοι όχι μόνο πήγαν στις μάχες με το σχετικό έντυπο για όπλο και ενημέρωσαν τους ιατρούς, αλλά -κρατιέστε;- τους βοήθησαν και στο να περισυλλέξουν τα ούρα των αμερικανών στρατιωτών ουτως ώστε να εκχυλιστεί η αμεταβόλιστη πενικιλλίνη για να ξαναχρησιμοποιηθεί, μια που η εταιρεία λόγω πολέμου έπασχε στο logistics system. Ωχ! Τι ήθελα και το ανέφερα! Θα μου πείτε άσε αυτά με την ιστορία του επιστημονικού συνεργάτη, και πες μας τι έγινε με το logistics system της εταιρείας. Εντάξει. Μπήκαν κι άλλες εταιρείες στο σύστημα παραγωγής και μεταφοράς της πενικιλλίνης. Δεν ξέρω αν θα σας ικανοποιήσω ή θα σας απογοητεύσω αλλά και οι άλλες εταιρείες, χρησιμοποίησαν τους δικούς τους ιατρικούς επισκέπτες.

Μου φαίνεται ότι εάν στη συνθήκη της Γιάλτας συμμετείχαν ιατρικοί επισκέπτες ίσως ο κόσμος να ήταν καλύτερος σήμερα. Αυτό βέβαια είναι μια υπόθεση εργασίας και μόνο. Εκείνο όμως που ξέρω με σιγουριά είναι ότι ακόμα και στο μέλλον θα σας είναι δύσκολο να απαλλαγείτε από εμάς. Γιατί η ιατρική ενημέρωση απαιτεί την ανθρώπινη επαφή ως γνήσια διεργασία της συναλλακτικής επικοινωνίας. Όσο για τα μηχανάκια σας, άχρηστα είναι χωρίς εμάς. Γιατί σου δίνουν αποτελέσματα με βάση τα στοιχεία που θα τους βάλεις. Είναι γνωστό ότι ο,τι πληρώσεις παίρνεις. Τα φάρμακα του μέλλοντος θα απαιτούν 1 Mb συσσωρευμένης γνώσης για κάθε 1 kD διαφορά στο μοριακό βάρος. Εσείς θα είστε εκεί ή θα είστε…..Αναπήρων πολέμου και Μπεζαχτά γωνία; Το ίδιο βέβαια ισχύει και για εμάς. Η ανάγκη για μετάδοση γνώσης γέννησε το επάγγελμα μας. Αυτή είναι που θα το κάνει να παραμείνει και στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον της φαρμακευτικής αγοράς.

Τώρα όμως πρέπει να σας αφήσω. Το διάλειμμα σας τελείωσε και τα κεφάλια μέσα. Αχ, καλέ για δες ποιος έρχεται….Ο άγγελος του Charlie! Ο προϊστάμενος μου! Σήμερα θα με πάει για «μοτιβάρισμα». Να με ρωτήσει δηλαδή το πώς πάνε οι πωλήσεις τρώγοντας από κοινού ψαράκι στην παραλία. Καημένε μου προϊστάμενε, τι να σου πω; Οι γιατροί έχουν πειστεί για το φάρμακο. Από εμένα. Αλλά μπορώ εγώ να αλλάξω την τιμή του; Όχι! Μπορώ να αλλάξω τη συσκευασία του; Ganz Verboten! Μήπως να βάλω 5-10 καψουλίτσες παραπάνω; Under my dead body! Καμιά εκπτωσούλα; Per la Madonna di Dio! Καμιά πιστωσούλα τουλάχιστον; Merde, non! C’est la vie! Καμιά… in vitrovivo ένδειξη έστω; Στα όπλα! Έρχονται οι μεντικαλάνθρωποι! Ε, τότε γιατί με φωνάζει συνέχεια πωλητή, μου δίνει κάρτα που λέει επιστημονικός συνεργάτης, με εκφωνεί ως ιατρικό επισκέπτη, δεν με προστατεύει όταν ακούει τη λέξη placier, παρά προσθέτει τη λέξη τσαντάς, και πάραυτα πιστεύει ότι μοτιβάρομαι όταν ακούω ότι στη δουλειά που κάνω δεν θα ξαναχρειαστώ ποτέ πια εκπαιδευση γιατί όταν θα έρθει το μέλλον στην ιατρική ενημέρωση, εγώ θα είμαι ήδη…μέσα στα γραφεία της εταιρείας, οπότε….τι θα με νοιάζει για το γίνεται έξω; Αααχ! …..Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά……. τσάκα και τον δικό μου!!