28/1/09

Ο Σαίξπηρ, ο φαρμακοποιός, και η θρέψη του δέρματος


Η Ελληνική αγορά έχει γεμίσει από «φυσικά» προϊόντα, τα οποία ανεξάρτητα από το τι κάνουν, για πιο λόγο χρησιμοποιούνται με άλλα λόγια, περιέχουν βιταμίνες και ιχνοστοιχεία. Έτσι, θα βρούμε «φυσικό» γάλα εμπλουτισμένο με βιταμίνες και ασβέστιο, καραμέλες και τσίχλες με βιταμίνη C, αρωματικά μαντήλια και βερνίκια νυχιών με την ίδια βιταμίνη, σοκολάτες εμπλουτισμένες με ιχνοστοιχεία κ.ο.κ. Φυσικά, όλα αυτά τα «φυσικά» προϊόντα πωλούνται εντός ή και εκτός φαρμακείου.
Από την άλλη μεριά έχουμε την επίθεση των εξειδικευμένων «αλοιφόκρεμων» που ταΐζουν το κατοχικό σας δέρμα με ότι παχυντικό και νόστιμο μπορεί να φανταστεί ο νους σας. Φυσικά ακόμη και σε μορφή κρέμας να είναι, το γεύμα που προορίζεται για το δέρμα θα πρέπει να έχει και βιταμίνες σαν καλούδια με την δικαιολογία ότι φτάνουν αμέσως στο δέρμα.
Κάποιες φορές ο ίδιος ο τρομοκρατημένος καταναλωτής που δεν βλέπει τόση βελτίωση στο δέρμα του με βάση τα ποσά που ξόδεψε γι αυτόν το σκοπό, φτανει να αναφωνεί Σαιξπηρικά : Να ζεί κανείς η να μη ζεί με αυτά που ακούει να λέγονται στις διαφημίσεις ;
Ο επαγγελματίας φαρμακοποιός δεν έχει αυτό το Σαιξπηρικό δίλημμα, διότι γνωρίζει ότι η σωστή απάντηση εξαρτάται από την ηλικία του κοσμετικού ασθενή, καθώς και από την διατροφική του ιστορία. Για παράδειγμα, ένας πελάτης του που είναι κάτω από 40 χρονών και δεν τρέφεται σωστά αλλά τον ενδιαφέρει μεταξύ άλλων και η υγεία και η εμφάνιση του δέρματος του, δεν χρειάζεται να καταφύγει σε βιταμινικές κρέμες. Μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιήσει πολυβιταμινούχα σκευάσματα που χορηγούνται από του στόματος. Την διαφορά των χρημάτων μπορεί να την χρησιμοποιήσει ο πελάτης του για να προμηθευτεί προϊόντα maquillage. Η άποψη αυτή τεκμηριώνεται και βιβλιογραφικά. Σε μια κλινική μελέτη που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2002 στο έγκυρο περιοδικό Journal of American Medical Association, οι R.Fletcher K. Fairfield τονίζουν την ανάγκη λήψης της ημερήσιας απαιτούμενης ποσότητας βιταμινών και ιχνοστοιχείων με στόχο την πρόληψη μιας παθολογικής κατάστασης.
Αντίθετα, όσο αυξάνει η ηλικία, μπορούν να προστίθενται θρεπτικές κρέμες για κοσμετολογικά σκοπό, διότι υπάρχει διαταραχή της πρόσληψης των σωστών σε ποιότητα και ποσότητα τροφών από το δέρμα μέσω της κυκλοφορίας του αίματος και της λέμφου.
Εκεί όμως , ο φαρμακοποιός θα βρει ένα άλλου τύπου Σαιξπηρικό ερώτημα:
Το φράγμα του δέρματος να το διαπερνά η να μην το διαπερνά κανείς;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Άλλες φορές πρέπει να το διαπεράσουμε και άλλες όχι. Την τεχνολογία της διαπέρασης του φράγματος την έχουμε. Τα φάρμακα, όπως και τα καλά καλλυντικά χρησιμοποιούν ενισχυτές ρόφησης, και επιλέγουν/ρυθμίζουν τα έκδοχα της κρέμας με τέτοιο τρόπο που η φαρμακευτική/καλλυντικοτεχνική ουσία να "μην νοιώθει φυσικοχημικά" άνετα μεσα στην κρέμα, και να θέλει πάσει θυσία να περάσει στο δερμα, γιατι εκεί θα βρεί καλύτερες για την ουσία φυσικοχημικές παραμέτρους.
Ακόμη κι ο επαγγελματίας φαρμακοποιός όμως , ανθρωπος είναι. Και όταν βλέπει ουσίες που δεν διαπερνούν το φράγμα του δέρματος είτε διότι δεν πρέπει, είτε διότι δεν μπορούν , ενώ η παρασκευάστρια εταιρεία διαρρηγνύει τα ιμάτια της ότι φτάνει μέχρι το βάθος του δέρματος , τότε τον πιάνουν τα "Σαιξπηρικά του" :

Να τους ξεφορτωθώ η να μην τους ξεφορτωθώ;