22/7/09

Ο κατα φαντασίαν ασθενής του Μπέζου


Πριν σας γράψω το παραμικρό θα ήθελα να κάνω τις απαραίτητες δηλώσεις:
  • Δεν γνωρίζω τον κύριο Μπέζο προσωπικά ουτε και κάποιον απο τους επαγγελματίες ή τους ατζέντες με τους οποίους συνεργάζεται.


  • Δεν είμαι κριτικός βιβλίων, θεατρικών παραστάσεων και κινηματογραφικών ταινιών


  • Δεν ασχολούμαι με διαφημίσεις των παραπάνω


  • Είμαι πολύ "μικρός" για να κρίνω τον Μολιέρο


Πάμε τώρα στο ζουμί:Επειδή όπως έχετε καταλάβει ασχολούμαι πολύ με την ιστορία του φαρμάκου, εχω στην βιβλιοθήκη μου τον "κατα φαντασίαν ασθενή του Μολιέρου.

Θεωρω το έργο εξαιρετικό. Ο Μολιέρος καυτηριάζει τη στάση των ιατρών της εποχής του, αλλά και των ασθενών της εποχής του, θέτοντας ένα ζήτημα εαν αξίζει ο ασθενής να συμμορφώνεται στις εντολές του ιατρού του. Βάζει ένα δευτερο ζήτημα για τους φαρμακοποιούς οι οποίοι είναι οι "τυπικοί συννένοχοι" της εντολής του ιατρού, αποκομίζοντας άμεσσο ώφελος απο τη συνταγογράφηση του.

Κοιτώντας το έργο απο μια σύγχρονη επιστημονικη σκοπιά θα έβγαζε κανείς με μια πρώτη ματιά το επιπόλαιο συμπέρασμα ότι ο Μολλιέρος ήταν άδικος ως προς τη στάση του απένναντι στους υγειονομικούς επιστήμονες. Και τούτο γιατί διαβάζοντας το έργο βλέπουμε πόσο χλευάζει τις αγωγές των ιατρών της εποχής οι οποίες συνίσταντο στην χορήγηση.....κλίσματος δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Κι εκεί που δεν επιανε το κλύσμα επιανε η αφαίμαξη. Προσπαθώντας να υπερασπιστώ τις επιστήμες της υγείας θα μπορούσα να πώ ότι αυτά ήξεραν οι άνθρωποι αυτά έπραταν, κι αυτά χορηγούσαν. Εαν ο Μολλιέρος ζούσε σήμερα, σίγουρα δεν θα έγραφε αυτά τα πράγματα διότι η Φαρμακευτική και η Ιατρική έχουν κάνει αλματώδη πρόοδο. Ετσι θα ευλογούσα τα γένια μου και θα φύλαγα τα ρούχα μου για να μου μείνουν τα μισά.

Πόσο λάθος έχει η σκέψη μου αυτή.....Διαβάζοντας το έργο πιο προσεκτικά θα παρατηρήσει κανείς ότι δεν έχει σημασία η αγωγή που λαμβάνει ο ασθενής (ούτως ή άλλως κατα το Μολλιέρο άχρηστη είναι) αλλά το πόσο ανθρωπος είναι ο υγειονομικός επιστήμονας. Με αλλα λόγια ο Μολλιέρος εξετάζει το εαν πραγματικα ο ιατρός και ο φαρμακοποιός αγαπάνε το συνάνθρωπο τους, το δείχνουν έμπρακτα σε αυτόν και ενδιαφέρονται πραγματικά για την ίαση της νόσου του. Και ο Μολλιέρος μας λέει ότι κανείς τους δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για τον ασθενή. Για του λόγου το αληθές σας παραπέμπω στο κείμενο:



......δουλειά σας είναι να παίρνετε την πρηρωμή σας και να τους γράφετε φάρμακα....Εμεις είμαστε απλώς υποχρεωμένοι να νοσηλεύουμε τους ασθενείς εντός των τύπων....


Οχι δεν θα το κάνω μελό. Ο καθένας ξέρει πως θα έπρεπε να γίνεται η δουλεια του υγειονομικού επιστήμονα με τρόπο ηθικό, δεν θέλω να επαναλάβω σωστά πράγματα μεν, χιλιοειπωμένα, και για πολιτικούς λόγους μη πραγματοποιήσημα. Θέλω να σταθώ στη στάση του ασθενή. Ο οποίος ανακουφιζόταν με το να συμμορφώνεται στις εντολές κάποιου που τον επεισε ότι δήθεν νοιάζεται γι αυτόν. Και ο ήρωας του Μολλιέρου είχε τόση ανάγκη να νοιαστεί κάποιος γι αυτόν, που έγινε αρρωστος χωρίς να πάσχει απο κάποια νόσο: Εγινε ένας κατα φαντασίαν ασθενής. Και η συμμόρφωση του στις εντολές του αυταρχικού αφέντη-θεράποντα γιατρού του ήταν η καθημερινή του πίστη και προσευχή. Η κόλαση του φαινόταν πιο ευκολο ταξίδι απο τη μη συμμόρφωση.
Ο Μολιέρος-δεν ξέρω εαν το είχε συλλάβει-έδωσε στο έργο αυτό τη διαφορά μεταξύ της νόσου της ασθένειας και της αρρώστιας:
  • νόσος είναι η στατιστικά υψηλή αποκλιση απο το φυσιολογικό όπως πιστοποιείται μέσα απο κλινικές και εργαστηριακές εξετάσεις
  • ασθένεια είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος τη νόσο του
  • αρρώστεια είναι η ασθένεια που δεν προκαλεί συμπτώματα με την προυπόθεση ότι ο ασθενής λαμβάνει συνέχεια τα φάρμακα του συμμορφούμενος στις εντολές του ιατρού.

Κι αν υπάρχει λάθος; Εαν η διάγνωση είναι λάθος; εαν το φάρμακο είναι λάθος;Εαν η επιστήμη του σήμερα είναι ένα λάθος; Κι αν όλα αυτά είναι λάθη γιατί ο ασθενής φαίνεταιο να πηγαίνει καλύτερα; Εκεί ο Μολλιέρος συνάντησε -κατά λάθος-το placebo!Εκεί ομως που ο Μολλιέρος σίγουρα δεν έκανε λάθος είναι στο ερώτημα που θέτει : Ο υγειονομοκός επιστήμονας αγαπάει τον άνθρωπο ή το κέρδος απο τη δουλειά του; Ετσι, θέτει τα θεμελια της διαφοράς μεταξύ το σκοπου του υγειονομικού επαγγέλματος (η προσφορα στον άνθρωπο μέσω της θεραπείας των πραγματικών του νόσων και της διαχείρησης της ασθένειας του) απο το στόχο του επαγγέλματος που είναι ο βιοπορισμός.

Το εργο αυτό είχα την ευακαιρία να το δώ στο Ηρώδειο απο το κο Μπέζο και την παρέα του. Εχω μόνο τούτο να του πώ:

Σ Υ Γ Χ Α Ρ Η Τ Η Ρ ΙΑ !!!!!!!

Και τούτο για τους ακόλουθους λόγους:

  • Πειραξε το κείμενο του 1600 κάτι όσο έπρεπε για να το κάνει σύγχρονο χωρίς να φτάσει στις γελιοτητες που γίνονται με τον Αριστοφάνη. Μεχρι και ομοιοπαθητική έβαλε μέσα!
  • Υποδήθηκε εκπληκτικά το ρόλο του, όπως και όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί
  • απόδωσε τις έννοιες όπως έπρεπε έτσι που να γίνουν κατανοητές και να προκαλέσουν αφθονο μεν διδακτικου χαρακτήρα δε γέλιο σε όλους

Εαν υπάρχει κάτι που δεν με ξετρέλανε αυτό είναι τα σκηνικά. Ισως όμως αυτό να ισχύει επειδή......(νομίζω ότι) δεν είμαι (ακόμα)........ άρρωστος!!!!!!

Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε την παράσταση!!!!!