26/3/09

απο τον Ομηρο στην παρακεταμόλη


Παρακολουθούσε τη συζήτηση με αρκετή συγκατάβαση. Και γιατί όχι; Συνηθισμένος ήτανε σε κάτι τέτοια από το φαρμακείο. Εκεί, δεκάδες άτομα του αγόρευαν καθημερινά περί παντός επιστητού: Περί ανέμων και υδάτων, περί του πριν και του μετά, περί του αν και του θα, ακόμη και περί του θέλω και του πρέπει. Και απέναντι σε όλους αυτούς, είχε μια και μοναδική , αλλά συνεπή στάση: Μη λες, κάντο. Αυτή η πρόταση γι αυτόν αποτελούσε στάση ζωής. Το επάγγελμα του βλέπετε, φαρμακοποιός, εμπεριέχει τη φράση κάντο.


Και το έκανε: Οι ελάχιστες συνταγές που απαιτούσαν παρασκευή φαρμάκου, δεν έφευγαν από το φαρμακείο του. Τις συμβουλές που έπρεπε να δώσει για τη σωστή συμμόρφωση του ασθενή, τις έδινε. Και τα ατελείωτα τηλέφωνα και παρακάλια που έπρεπε να κάνει για να έχει ο πελάτης του τα πολυπόθητα φάρμακα του, τα έκανε. Και το διάβασμα που έπρεπε να ρίχνει για να είναι πάντα σωστός και ενημερωμένος, παρόλη την καθημερινή σκοτούρα της χαρτούρας του φαρμακείου ,κι αυτό το έκανε! Μάλιστα. Κάθε Τετάρτη, βρέξει χιονίσει. Κι αυτό φαίνεται δεν του το συγχωρούσαν οι άλλοι. Οι δεξιοί φίλοι του, δεν του συγχωρούσαν το ότι δεν μπορούσε να πάει μαζί τους στην όπερα επειδή έπρεπε να διαβάσει για τη διαφορά μεταξύ αποχρεμπτικών και αντιβηχικών φαρμάκων, για να ξέρει τι θα συστήσει στον καπνιστή και τι στον αλλεργικό. Οι αριστεροί φίλοι του δεν του συγχωρούσαν το ότι κατάφερνε να κάνει τα πράγματα να γίνονται σε αυτόν τον κόσμο κι όχι στον ύπνο του.


Κι όμως, τον αγαπούσαν γιατί ήταν αυτός που ήταν. Και συνάμα τον ψιλοσνόμπαραν, πάλι γιατί ήταν αυτός που ήταν. Και τον φώναζαν πάντα στις Σαββατοκυριακάτικες συναντήσεις. Ξέρετε, αυτές τις συναντήσεις που χρειάζονται όλοι όσοι δεν είναι αυτό που θα θελαν να είναι, και κάνουν αυτό που δεν θα θελαν να κάνουν. Σε κάτι τέτοιες συναντήσεις, οι φιλόλογοι αναλύουν συνήθως τη μαγεία του παρελθόντος, οι φυσικοί το όραμα του μέλλοντος, οι βιολόγοι τα χάλια του παρόντος, και οι γιατροί το κατόρθωμα τους να γίνουν γιατροί, για να περνούν την άποψη τους επι παντός θέματος που οι υπόλοιποι θα μιλάνε. Όπως εκείνο το βράδυ, που είχαν καλέσει και τον ταπεινό φαρμακοποιό…..


Η συζήτηση των «θα’ θελα» ήταν όλο αβρότητες. Μίλησαν στην αρχή για τα παιδιά τους. Τα πιστά αντίγραφα του DNA τους πήγαιναν στην ίδια πάνω-κάτω τάξη, και φέτος το πρόγραμμα έλεγε Ιλιάδα. Μια που τα παιδιά πήγαιναν σε πρότυπο ιδιωτικό, οι φιλόλογοι άφησαν γρήγορα την κουβέντα για τα χάλια της παιδείας, και προχώρησαν στην ανατομική εξέταση των αξιών της Ιλιάδας. Το menu ήταν πλήρες: Πού γεννήθηκε ο Όμηρος, τι Ελληνικά γράφτηκαν στην Ιλιάδα, τι ηθικά διδάγματα βγαίνουν από το έπος, και τα σχετικά.
Η ώρα κυλούσε, κι ο γιατρός δεν είχε μιλήσει ακόμα. Κόντευε να εκραγεί. Εκείνο που τον εκνεύριζε περισσότερο ήταν που δεν μίλαγε κι ο Φαρμακοποιός. Να πει βρε παιδί μου κάτι, αυτό να είναι ανακριβές, αυτός τότε να βγει και να τον διορθώσει δημόσια, και τσααααακ! Να αλλάξει την κουβέντα προς το αν οι μπάμιες κάνουν καλό στο συκώτι των αρρώστων του. Ο φαρμακοποιός όμως άκουγε χαλαρά, και έδειχνε να το απολαμβάνει. Ώσπου ο γιατρός «έκανε πάλι το θαύμα του» : Πετάχτηκε σαν τον υδράργυρο του πιεσόμετρου:


- Λοιπόν φίλοι μου, εγώ, ως γιατρός, διαβάζω Όμηρο. Με ενδιαφέρει βρε παιδί μου η Ιλιάδα. Θαυμάζω διαβάζοντας την, τις ανατομικές γνώσεις που είχαν οι αρχαίοι της εποχής του Ομήρου. Πρωτοδιάβασα Όμηρο όταν ο γιατρός- πατέρας μου είπε να γίνω γιατρός, απαγγέλλοντας μου τη σκηνή της Ιλιάδας που ο Αινείας τραυματίστηκε από μια μεγάλη πέτρα στο ισχίο και του έκοψε τους δυο τένοντες. Χμ! Μάλλον πρόκειται είτε για τον ηβομηριαίο, και τον λαγομηριαίο σύνδεσμο, είτε για τους τένοντες του μέσου πλατέος και του έξω πλατέος. Όταν σπούδαζα ιατρική στο Λονδίνο, μου άρεσε να συζητώ με τον καθηγητή μου τη σκηνή που έριξε ο Πάτροκλος μια κοφτερή κοτρόνα στον Κεβριόνη που σύμφωνα με τη διάγνωση που έκανα- ε, ρε και να 'μουνα εκεί!- του σύνθλιψε τα υπερόφρυα τόξα.! Όταν πήρα το πτυχίο της Ιατρικής, ο γιατρός-πατέρας μου μού έκανε δώρο μια λήκυθο με μια ωραία ζωγραφιά. Είχε τον Αχιλλέα να περιποιείται το τραύμα του Πατρόκλου. Την τελευταία φορά, με κάλεσαν στο σχολείο του γιου μου να μιλήσω για τον Όμηρο. Βρήκα λοιπόν τη σκηνή που σκότωσε ο Μηριόνης τον Φέρεκλο χτυπώντας τον στον δεξιό γλουτό παρακαλώ! Η μύτη του δόρατος, προφανώς πέρασε τον μείζονα γλουτιαίο μύ, το θυροειδές τρήμα, την ουροδόχο κύστη, και το ηβικό τόξο, με κατεύθυνση από πίσω προς τα εμπρός, και από κάτω προς τα πάνω! Γι αυτό σας λέω, άμα θέλετε να κουβεντιάσουμε για τον Όμηρο και την Ιλιάδα του, εδώ, εμένα να ρωτήσετε! Άντε, και τον γιατρό-πατέρα μου, αλλά αυτός είναι δερματολόγος, δεν τα ξέρει καλά. Δε μου λες φαρμακά, παιδί μου, εσύ ξέρεις που βρίσκεται το θυροειδές τρήμα;


Η ατμόσφαιρα στο σαλόνι είχε γίνει εκρηκτική. Όλοι περίμεναν να αποτελειώσει ο γιατρός το φαρμακοποιό-φίλο του. Ο φαρμακοποιός όμως ήταν ατάραχος. Αφού τσίμπησε το μεζεδάκι του, απάντησε νηφάλια:


- Όχι, δεν ξέρω, και δεν μου χρειάζεται να το ξέρω για να κάνω σωστά τη δουλειά μου στο φαρμακείο. Εκείνο που ξέρω όμως καλά είναι ότι λες μπούρδες….γιατρέ μου!
-Μπούρδες εγώ; Ένας ιατρός; Καλά φαρμακά, πες μας εσύ τότε! Μήπως διδάσκεστε Ιλιάδα στη Φαρμακευτική; Α, ναι μωρέ, ξέχασα….Όλο και κάποιο μαντζουνάκι θα περιγράφει ο Όμηρος για τον πόνο! Άντε πες το μας, και να μας πεις και σε τι μάρκα κυκλοφοράει σήμερα για να το πουλάς στις ψωνάρες που πάνε στο φαρμακείο για –ακου να δεις-να αυτοθεραπευτούν! Κι εμείς, οι γιατροί τι ρόλο παίζουμε δηλαδή; Όχι άστο, γι πες που είναι το λάθος μου;
- Στο ότι διαβάζεις τον Όμηρο, όπως διαβάζεις ιατρική. Παπαγαλία!
-Παπαγάλος εγώ, ένας ιατρός; Για να σε δούμε φίλε μου…εσείς οι φαρμακάδες δηλαδή τι καταλαβαίνετε όταν διαβάζετε Όμηρο εκτός από τα μαντζουνάκια του;
-Ότι στο θέμα του πόνου , ο Όμηρος είναι εκτός τόπου και χρόνου.
-Όχι αγορεύσεις φαρμακά! Επιχειρήματα θέλω!


-Ακου λοιπόν ιατροφιλόσοφε! Μας αράδιασες απόψε ένα κάρο μάχες. Έχεις διαβάσει πουθενά κι εσύ και οι φίλοι σου οι φιλόλογοι για ανάπηρους πολέμου στην Ιλιάδα; Ούτε ένας στα δέκα χρόνια του τρωικού πολέμου; Αυτό δεν σου έκανε εντύπωση ως γιατρό με γιατρό-πατέρα;
-Δεν το πρόσεξα- ψέλλισε εμβρόντητος ο ιατρός. Αλλά….βρε παιδί μου…Ομηρικό έπος είναι. Τι, να ασχολείται δηλαδή ο Όμηρος με τα ανδραγαθήματα ή με τα «περισσεύματα»;
-Έλα τώρα φαρμακοποιέ, σαν να μας φαίνεται ότι ο γιατρός εχει λίγο δίκιο-αποκρίθηκαν οι φιλόλογοι σχεδόν ταυτόχρονα, σαν τις αδελφές Τατά. Οι άνθρωποι στον Ομηρικό κόσμο φοβούνταν περισσότερο μια χρόνια νόσο, από το γρήγορο θάνατο. Κι από την άλλη μεριά, να…..ο Αχιλλέας έκανε και το γιατρό στον Πάτροκλο.
-Να σας ρωτήσω κάτι καλοί μου φιλόλογοι. Μήπως βρήκατε πουθενά τη λέξη τραύμα στην Ιλιάδα;
-Έχεις δίκιο, διάβολε, δεν υπάρχει πουθενά στο ομηρικό λεξιλόγιο, παρ ότι με βάση τις περιγραφές του γιατρού θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πολλές περιπτώσεις.
-Να λοιπόν κάτι που θα μάθεις γιατρέ απόψε από το φίλο σου το φαρμακά. Οι ήρωες της Ιλιάδας δεν αρρωσταίνουν ποτέ εξ αιτίας κάποιου τραύματος. Μπορεί να παθαίνουν ακόμα και τραυματικό σοκ, μπορεί οι πληγές τους να αιμορραγούν, αλλά φλεγμονή δεν διάβασα να παθαίνουν. Μπορεί οι ιστοί να σχίζονται αλλά για πύο ούτε κουβέντα στον Όμηρο. Μπορεί η πολιορκία της Τροίας να κράτησε δέκα χρόνια, κι όμως….ούτε ένας λοιμός, ούτε μια στερητική πάθηση. Οι πολεμιστές του Ομήρου δεν έχουν ποτε κωλικούς του εντέρου ή του νεφρού, και δεν συναχώνονται ποτέ. Αν είχες εσύ ιατρείο κι εγώ φαρμακείο στην Τροία, θα είχαμε φαλιρίσει κι οι δυο!
- Καλά….πού ξέρεις εσύ φαρμακά τόσες λεπτομέρειες, τόσες παθήσεις…..
- Σου το έχω πει γιατρούλη μου. Και διαβάζω, και περιστατικά από όλες τις νόσους βλέπω καθημερινά στο φαρμακείο. Αυτό βοηθάει την κρίση μου.
-Η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι οφθαλμίατρος-είπε τώρα με κάποια ντροπή ο ιατρός. Τουλάχιστον βρε φαρμακά βρήκες κανένα καλό φάρμακο στον Όμηρο;
-Κατ αρχήν βρήκα τη λέξη φάρμακο. Στην Ιλιάδα βρίσκεται η πρώτη φορά που αναφέρεται η κοινή για μένα και για σένα λέξη αυτή. Μόνο που στον Όμηρο η λέξη αυτή σήμαινε και φάρμακο και δηλητήριο μαζί. Βλέπεις, τα επαγγέλματα μας δεν είχαν ξεχωρίσει ακόμα, ούτως ώστε να μπουν τα πράγματα, ή για την ακρίβεια να φτιαχτούν τα φάρμακα όπως πρέπει.
-Ναι αλλά… το φάρμακο που λέγαμε;


- Ο Όμηρος δίνει σε ένα φυτό το όνομα Νηπενθές για την αντιμετώπιση του πόνου. Με τέτοιο τρόπο που ο πάσχοντας να κοιμηθεί. Δεν πρόκειται όμως για το γνωστό σαρκοφάγο φυτό, αλλά για την παπαρούνα που μας δίνει το όπιο. Θα ξέρετε βέβαια όλοι σας ότι αυτό μας οδήγησε στα επόμενα χρόνια στην παρασκευή της Θηριακής, που είχε όπιο με τη σέσουλα.


Ηταν η σειρά του βιολόγου να πεταχτεί σαν τον υδράργυρο του πιεσόμετρου.
-Α, παιδιά αυτό που σας λέει ο φαρμακάς εχει μεγάλη σημασία, γιατί ανακαλύφθηκαν στον εγκέφαλο οι υποδοχείς των οπιοειδών καθώς και τα φυσικά οπιοειδή που παράγονται από το σώμα, οι ενδορφίνες και οι εγκεφαλίνες. Εμείς οι βιολόγοι είμαστε έτοιμοι να τα κλωνοποιήσουμε όλα αυτά και να χαρίσουμε στην ανθρωπότητα στο μέλλον τα πιο δυνατά παυσίπονα που…...


Ο φαρμακοποιός τον σταμάτησε ευγενικά με μια κοινότυπη ερώτηση.
-Δε μου λες βιολόγε μας, μήπως ξέρεις τι είναι ζωή;
-Ποιος, εγώ δεν ξέρω, ο βιολόγος;


Αράδιασε στο ακροατήριο του καμιά διακοσαριά έννοιες, από το κεντρικό δόγμα της βιολογίας μέχρι τη χημική δομή του DNA. Όταν όλοι κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ακόμη ένας πλήρης ορισμός για το τι είναι ζωή, ο φαρμακοποιός τον ξαναδιέκοψε, αυτή τη φορά επιτακτικά:


-Να σου πω εγώ λοιπόν τι είναι ζωή, όπως την καταλαβαίνω από το μικρόκοσμο του φαρμακείου μου: Ζωή είναι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, τη στιγμή που εσύ ασχολείσαι με το μέλλον. Μη με διακόπτεις λοιπόν και άσε με να σου πω τι συνέβη, τότε, και που βρισκόμαστε σήμερα. Λοιπόν! Έχουμε και λέμε!


Ένας φαρμακοποιός ο Serturner απομόνωσε στο όπιο τη μορφίνη. Για να δοκιμάσει τη δράση της την έδινε στους φίλους του. Έτσι, η μορφίνη κατάφερε να μπει στη θεραπευτική και να δικαιωθεί ο Όμηρος. Σύντομα όμως ανακάλυψαν ότι η Μορφίνη προκαλεί εξάρτηση. Ένας δεύτερος φαρμακοποιός, ο Merck, προσπάθησε να δώσει λύση στο πρόβλημα και τροποποίησε την μορφίνη δημιουργώντας την ηρωίνη. Κι αυτή όμως έκανε εξάρτηση. Απηύδησαν λοιπόν οι επιστήμονες του πραγματικού κόσμου και προσπάθησαν να δώσουν μια ρεαλιστική λύση στο πρόβλημα του πόνου και του πυρετού. Και η λύση ήταν το να βρεθούν αναλγητικά που δεν προκαλούν εξάρτηση. Και ψάξε-ψάξε βρήκαν δυο λύσεις. Μια του σαλονιού, και μια του λιμανιού. Ποια θέλετε ν’ ακούσετε πρώτα;


-Ε, μια που βρισκόμαστε σε σαλόνι ν’ ακούσει τη λύση του σαλονιού βρε παιδί μου! Είπε ο ιατρός που τώρα είχε χαλαρώσει πραγματικά.
-Η λύση του σαλονιού ήταν η ασπιρίνη. Συντέθηκε με βάση το σαλικυλικό οξύ. Τη δουλειά την έκανε ο Felix Hoffman μετά από προσεκτική βιβλιογραφική ανασκόπηση γιατί και κάποιος παλαιότερα είχε ενδιαφερθεί για τη σύνθεση της. Αυτά όμως θα σας τα πω μια άλλη βραδιά. Σημασία εχει ότι η ασπιρίνη έγινε το φάρμακο του αιώνα. Πείραζε όμως και τα στομάχια πολλών, γι αυτό και οι επιστήμονες έψαχναν απεγνωσμένα για κάποιο φάρμακο τόσο καλό οσο η ασπιρίνη από πλευράς αποτελεσματικότητας αλλά που να μην πειράζει το στομάχι.


-Οπότε ήρθε η ώρα του λιμανιού, έτσι φαρμακά;
-Ναι γιατρέ μου, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα σου αρέσει αυτό που θα σου πω. Ακου λοιπόν! Δυο επαγγελματικοί σου πρόγονοι ο ιατρός Cahn και ο ιατρός Hepp, που δούλευαν σε νοσοκομείο του Στρασβούργου, ήταν παντελώς ηλίθιοι. Σκέφτηκαν να χορηγήσουν σε ασθενείς ναφθαλίνη, για να κάνουν αντισηψία του εντέρου τους. Στέλνουν λοιπόν τους ασθενείς τους να ψωνίσουν από το φαρμακείο ναφθαλίνη. Στο δρόμο οι ασθενείς αποφάσισαν να πάνε στην φαρμακαποθήκη μια που το φαρμακείο. ήταν κλειστό τέτοια ώρα. Πάνε λοιπόν στη φαρμακαποθήκη, και τη βρίσκουν ανοιχτή. Ο φαρμακέμπορας, τους δίνει μια ναφθαλίνη που δεν μύριζε καθόλου. Την παίρνουν, και τους πέφτει μονομιάς και ο πυρετός και ο πόνος. Το λένε στους γιατρούς. Πάνε οι γιατροί στη φαρμακαποθήκη μαζί με το φαρμακοποιό του νοσοκομείου, τον Antoine Villeneuve και ζητάνε ένα κιλό ναφθαλίνη για να την κουβαλήσει παρακαλώ ο φαρμακοποιός. Βλέπει ο φαρμακοποιός τη ναφθαλίνη του έμπορα και δηλώνει αμέσως ότι πρόκειται περί απάτης, γιατί αυτή η ναφθαλίνη δεν μύριζε ναφθαλίνη. Τους απαντά ο φαρμακέμπορας ότι αυτό οφείλεται στην υψηλή καθαρότητα της. Σκίζει ο φαρμακοποιός τα ρούχα και το πτυχίο του να μην αγοράσουν τη ναφθαλίνη αυτή, πριν βεβαιωθούν ότι οι ασθενείς μπορούν να την αναγνωρίσουν. Και τότε στήθηκε ένας Ομηρικός καυγάς. Προς μεγάλη του τύχη αν όχι τιμή, ο Villeneuve κέρδισε τον καυγά, και έπεισε τους ηλίθιους προγόνους σου να ξαναφέρουν τους ασθενείς στη φαρμακαποθήκη, για να αναγνωρίσουν τη σκόνη. Οι ασθενείς την αναγνώρισαν. Και ψάξε-ψάξε βρέθηκε ότι το σακούλι δεν είχε ναφθαλίνη, αλλά ακετανιλίδη. Μόλις μαθεύτηκε ότι η ακετανιλίδη ελαττώνει πυρετό και πόνο, άρχισαν πανεπιστήμια και εταιρείες να πειράζουν το μόριο της για να κάνουν το φάρμακο καλύτερο. Τελικά βρήκαν ότι εάν του καρφώσουν ένα υδροξύλιο στην πάρα- θέση, και το κάνουν δηλαδή πάρα –υδρόξυ –ακετανιλίδη, το φάρμακο γίνεται αστέρι! Το νέο φάρμακο ονομάστηκε παρακεταμόλη. Εσύ γιατρούλη, παιδί μου ξέρεις τι είναι πάρα-υποκατάσταση;


Γέλασαν όλοι δυνατά και με την ψυχή τους. Ακόμα κι ο ιατρός. Που, όπως και οι υπόλοιποι της παρέας, απόψε κατάλαβε από το φίλο του το φαρμακοποιό ότι ο κόσμος του φαρμάκου εχει μόνο ένα κοινό με τον κόσμο του Ομήρου. Το πάθος για αποτέλεσμα. Και για το λόγο αυτό, ο κόσμος του φαρμάκου, σε αντίθεση με τον κόσμο του Ομήρου, αποδέχεται και συγχωρά ακόμη και το λάθος προκειμένου να βρεθεί η καλύτερη δυνατή θεραπεία. Κι αυτό γιατί στον πραγματικό κόσμο του φαρμάκου, σε αντίθεση με τον –εξωπραγματικό- κόσμο του Ομήρου, τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτώνται…….

4 σχόλια:

  1. Αγαπητέ κύριε Μιτάκη

    Πραγματικά απολαμβάνω τα γραφόμενα σας γιατί μορφοποιούν μια ρηξικέλευθη συλλογιστική με το χάρισμα του πηγαίου λογοτεχνικού ύφους.

    Ωστόσο, ταπεινά φρονώ ότι αυτή τη φορά τον Βιολόγο τον αδικήσατε..

    Η Φαρμακολογία διεθνώς θεωρείται Βιολογική Επιστήμη. Στη διάθεσή σας το ενδιαφέρον άρθρο The evolution of experimental pharmacology as a biological science του E. Muscholl στο Br J Pharmacol. 1995 October; 116(4): 2155–2159.

    http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1908990/pdf/brjpharm00177-0009.pdf

    Το παραπάνω γεγονός είναι γνωστό από το 1910 :''Experimental pharmacology, in the broadest sense, deals with the reactions of living organisms to chemical agents, or, to put the matter in another way, the behavior of organisms to changes in the chemical environment in which they live. Pharmacology is a part of biology…'' H.H.Meter and R. Gottlieb, Experimental Pharmacology as a Basis for Therapeutics: A Textbook for Students and Physicians, 1910 (trans. by V. E. Henderson).

    Για τον παραπάνω λόγο σε έγκυρο ιατρικό λεξικό

    http://www.medicalglossary.org/biological_sciences_pharmacology_definitions.html

    η Φαρμακολογία κατηγοριοποείται στις Βιολογικές Επιστήμες ''The study of the origin, nature, properties, and actions of drugs and their effects on living organisms.''

    Yπό το πρίσμα, λοιπόν, της Φαρμακολογίας ως Βιολογικής Επιστήμης πολλά θα μπορούσε να συνεισφέρει στη συζήτηση ο Βιολόγος όχι ως ''υδράργυρος'' και ως φλύαρος αιθεροβάμων, αλλά ως ειδικός εξ αντικειμένου για τη βιολογική επανάσταση στη φαρμακολογία...

    Medicines by Design: The Biological Revolution in Pharmacology

    http://www.healthieryou.com/rxdrugs.html

    Ευχαριστώ θερμά (πρωτίστως για το εξαιρετικό ιστολόγιο και δευτερευόντως για το βήμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητέ επισκέπτη μου,

    Τι κρίμα που μου υπογράφεις σαν ανώνυμος....Το λέω αυτό γιατί θέλω να σε ευχαριστήσω προσωπικά για την τιμή που μου έκανες να με επισκευτεις την ιστοσελίδα μου. Να σε ευχαριστείσω επίσης για την πολύ τεκμηριωμένη απάντηση σου. Μακάρι να είχα περισσότερους επισκέπτες με τέοια επιχειρήματα. Αυτό θα μου έδινε χαρά για το επίπεδο των ανθρώπων που παρακολουθούν την ιστοσελίδα μου, εχουν το θαρος να διαφωνούν μαζί μου όπου νομίζουν, και στηρίζουν το επιχείρημα τους με βιβλιογραφική τεκμηρίωση γεγονός που επίσης συντελεί τα μέγιστα στην αφαίρεση κάθε ενδεχόμενου δόλου.

    Πάμε τώρα στην απάντηση μου:

    Κανένας σοβαρός Φαρμακοποιός δεν χρειάζεται ειδική βιβλιογραφία για να πειστεί ότι η βιολογία είναι ή πρέπει να είναι το alter ego του:
    -χωρίς την ανατομία δεν θα καταλαβαίναμε -μεταξύ άλλων-τους φραγμούς για τη διέλευση των φαρμάκων στο ανθρώπινο σώμα, δεν θα καταλαβαίναμε τον εντεροηπατικό κύκλο και το first pass effect και τα υπόλοιπα φαινόμενα που περιγράφει η βιοφαρμακευτική.

    -χωρίς τη φυσιολογία δεν θα καταλαβαίναμε τους μηχανισμούς δράσης των φαρμακων

    -χωρίς τη βιοχημεια δεν θα μπορούσαμε να σχεδιάσουμε νεα φάρμακα λόγω της κατανόησης των μηχανισμών δράσης τους σε μοριακό επίπεδο.

    χωρίς τη γεννετική δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τη φαρμακογεννετική, και να σχεδιασουμε βιοτεχνολογικά φάρμακα

    -χωρίς την ανοσολογία δεν θα μπορούσαμε μεταξύ άλλων να παρασκευάσουμε εμβόλια και ορρούς.

    -χωρις τη μικροβιολογία δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε μηχανισμούς δράσης αντιβιοτικών, αλλά και το σχεδιασμό των κατάλληλων εκδόχων για την προστασία των κρεμών, των σιροπιών των κολλυρίων και λοιπων φαρμακοτεχνικών μορφών

    χωρίς τη βοτανική και τη ζωολογία δεν θα μπορούσαμε να βρούμε φάρμακα απο φυσικές πηγές

    Χωρίς τη φαρμακολογία και την τοξικολογία δεν έχουμε φαρμακα και δεν έχουμε ασφαλή φάρμακα

    Οπως καταλαβαίνετε, θα ήταν "εκ του πονηρού" το να ισχυριστεί κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει η φαρμακευτική χωρίς τη βιολογία.

    Απλα αυτό δε σημαίνει ότι ενας βιολόγος μπορεί να κάνει το φαρμακοποιο με την ίδια έννοια που ένας φυσικός δεν μπορει να κάνει το μηχανικό μονο και μόνο επειδή γνωρίζει μηχανική φυσική. Ο υπαινιγμός της Ιστοριούλας αυτός ήταν.

    Καταλαβαίνω γιατί μου λέτε ότι αδίκησα το Βιολόγο. Με την ίδια ευκολία μπορεί κάποιος να κατηγορήσει το φαρμακοποιό ότι ξέρει απ'όλα και πουθενά δεν είναι ειδικός γιατι η φαρμακευτική είναι δι-επιστήμη και ως εκ τουτου βασίζεται στις θεμέλιες επιστήμες όπως η βιολογία. Κι ο φαρμακοποιός θα μπορούσε να ρωτήσει το βιολόγο σε ποιο έτος διδάσκονται φαρμακολογία στο πανεπιστημίο. Εκεί όμως θα σταματούσε ο γόνιμος διάλογος και θα άρχιζε η λάσπη.

    Οι ηρωες της ιστοριούλας είναι μικροί-ισως και μικρόψυχοι-ακομη κι ο φαρμακοποιός. Στην ιστοριούλα αυτή συμμετέχουν ενας ταπεινός φαρμακοποιός (της γειτονιάς) ένας απλός βιολόγος (του σχολείου της γειτονιάς), ένας φιλόλογος (του φροντιστηρίου απέναντι απο το σχολείο της γειτονιάς) κι ένας γιατρός (απέναντι απο το φαρμακείο της γειτονιάς). Η παρακεταμόλη απο τέτοιους ήρωες ανακαλύφθηκε. Ζητώ ειλικρινά συγνώμη εαν αυτό εκληφθηκε ότι κάθε βιολόγος είναι -εξ ορισμού- ασχετος φλυαρος κλπ Μια τέτοια γενίκευση είναι αδικη και για τη βιολογία και για τους επιστήμονες που την υπηρετούν

    Απο κει και πέρα, στην πραγματική ζωή υπάρχουν δυο κόσμοι: Ο κόσμος της πιστοποιημένης καθημερινής πρακτικής ενασχόλησης με το φάρμακο (δίδυμο ιατρού φαρμακοποιού) και ο δρόμος της έρευνας. Στην ερευνα -πιστέψτε με-προσπαθω να βρώ έστω και μια επιστήμη που να μην έχει συμβάλλει στη δημιουργία ενος φαρμάκου. Και τουτο γιατί φάρμακο δεν είναι μόνο η φαρμακολογικά ενεργός ουσία (που τη δράση της ερευνά η -πειραματική-φαρμακολογία).

    Για άλλη μια φορά σας στέλνω ενα μεγάλο ευχαριστώ για την επίσκεψη, την ευγένεια της τοποθέτησης σας και την τεκμηρίωση της. Αν οι αντιπαραθέσεις είχαν την ευγένεια της γραφής σας και τη μέθοδο της επιχειρηματολογίας σας η ζωή θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα. Δεν συμφωνείτε κύριε Βιολόγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ κύριε Μιτάκη

    Συμφωνούμε απολύτως για το ρόλο του φαρμακοποιού στο φάρμακο. Και φυσικά φαρμακολόγος (pharmacologist) διεθνώς είναι και ο φαρμακοποιός (pharmacist) και ο βιολόγος και ο γιατρός με την κατάλληλη μεταπτυχιακή εξειδίκευση. Πολλά μεταπτυχιακά (και στην Ελλάδα) παρέχουν ειδικά μαθήματα φαρμακολογίας σε βιολόγους, φαρμακοποιούς και ιατρούς. Εννοείται ότι ο βιολόγος δεν δικαιούται να ιδρύει και να λειτουργεί φαρμακείο, αλλά η (πειραματική) φαρμακολογία είναι βιολογική επιστήμη, μια βιολογική επιστήμη στην οποία σαφέστατα συνεισφέρουν πολλές επιστήμες, όπως η συνθετική φαρμακευτική χημεία, η φαρμακογνωσία κ.α. Και ενώ ο βιολόγος μόνο στην Ελλάδα δεν δικαιούται να ιδρύει και να λειτουργεί ιδιωτικό κλινικό εργαστήριο (ιδρύει εταιρείες παροχής υπηρεσιών βιοχημείας κ.α) σε πολλά δημόσια νοσοκομεία οι βιολόγοι διευθυντές βιοχημικών εργαστηρίων είναι υπεύθυνοι για την παρακολούθηση των θεραπευτικών επιπέδων φαρμάκων στον ορό (ΤDLM) (...μόνο στην Ελλάδα δεν εργάζονται στο αντικείμενο αυτό και οι φαρμακοποιοί).

    Κρατώ την πολύ καίρια διαπίστωση ότι ''φάρμακο δεν είναι μόνο η φαρμακολογικά ενεργός ουσία (που τη δράση της ερευνά η -πειραματική-φαρμακολογία)'' προσθέτοντας ότι ''βιολόγος δεν είναι μόνο ο φροντιστής της γειτονιάς, αλλά είναι και ο φαρμακολόγος''.

    Ας θυμηθούμε ένα εξαιρετικό άρθρο του αείμνηστου Καθηγητή Παθολογίας Prof.Α.Α.Liebow MD (Yale University) στο ΒΜJ το 1956 με τίτλο: ΜΕDICINE TAUGHT AS HUMAN BIOLOGY που επισημαίνει ιατροκοινωνικά το επιστημολογικά αποδεδειγμένο ότι η ιατρική είναι βιολογία ανθρώπου!

    ''Τhe difference lies between medicine as a living and growing biological science and medicine as a trade.''

    '' If knowledge of man is one of the crowned, upon the teaching of medicine, and the more prime objectives of education, then certainly the teaching of medicine as human biology has its proper abode in schools of medicine in America-that of the Medical the university.»

    http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1978893/pdf/brmedj03193-0002.pdf.

    Επίσης, σε άρθρο του ο αείμνηστος Καθηγητής Παιδιατρικής Prof A.H. WASHBURN,MD (Colorando University) το ίδιο υποστηρίζει.

    Medicine As Human Biology, Journal of Medical Education:
    December 1953 – Volume 28 – Issue 12 – ppg 9-16.

    ''To be sure there is nothing new in the thought that medicine is human biology''.

    Βέβαια, καμιά φορά και οι γιατροί (οι μη βιοπαθολόγοι) ''ξεστρατίζουν'' νομικά παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι δεν σπούδασαν βιολόγοι ώστε να διευθύνουν και να ιδρύουν εργαστήρια

    http://www.cyprusassociation.org/od/rd_assets/upload/Politis_040409(1).pdf

    http://www.charilaoulab.com/index.php?pageid=7&lang=gr


    Δε θα καταχραστώ άλλο τη φιλοξενία σας στη συγκεκριμένη ανάρτηση.Μικρή σημασία ίσως έχουν τα παραπάνω, αλλά σίγουρα το φάρμακο για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα είναι ο λόγος και αυτοί που τον αγαπούν, οι φίλοι του, δεν είναι μόνο οι φιλό-λογοι, αλλά και οι φαρμακοποιοί, όπως εσείς αγαπητέ μου κύριε Μιτάκη. Βίος=λόγος..αυτός είναι ο ορισμός της ζωής για μένα (ως βιολόγος), ορισμός εναντιομερής με του φαρμακοποιού της ιστορίας, αφού δεν παράγει πόλωση, αλλά προάγει τη στροφική ικανότητα του νου.

    Καλό σας βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με τη σειρά μου κρατώ το ότι η Ιατρική είναι η (εφαρμοσμένη) βιολογία ανθρώπου. Να σας ευχαριστήσω κι εγω με τη σειρά μου για τη συμβολή σας στο διάλογο, και να τονίσω ότι το φάρμακο ανήκει στην ανθρωποτητα και όχι σε συντεχνίες. Απλά τυχαίνει καθένας να θέλει να το βλέπει απο τη σκοπιά του. Το ιστολόγιο του φαρμάκου είναι ανοιχτό σε όλους τους επιστήμονες που αγαπούν το φάρμακο θεωρώντας το μια νίκη του ανθρώπινου πνευματος. Και πάλι ευχαριστώ για το γόνιμο διάλογο

    ΑπάντησηΔιαγραφή