Κάθε επαγγελματιας Φαρμακοποιος, δηλαδη κάθε επιστημονικα ενημερωμενος φαρμακοποιος, περιγραφει παντα με αφθονο γελιο τα βιβλια της φαρμακολογιας, που δεν εχουν γραφτει η θεωρηθει από φαρμακοποιο. Σε μια προσπαθεια επιδειξης γνωσεων, οι συγγραφεις τους με μεγαλη ικανοποιηση και στομφο δηλωνουν ότι το αντιβιοτικο Χ δεν απορροφαται από τον γαστρεντερικο σωληνα, ενώ η δραστικη ουσια Ψ δεν απορροροφαται από το δερμα.
Εάν μια ουσια μπορουσε να δρασει εκει που θελουμε, όπως θελουμε , για οσο διαστημα θελουμε, και χωρις να το αντιληφθει οποιοσδηποτε άλλος υποδοχεας φαρμακων στο σωμα, τοτε η επιστημη της φαρμακευτικης ειται δεν θα ειχε γεννηθει , ειται θα μοιραζοταν ως ενθετο κυριακατικης εφημεριδας. Για τον λογο αυτό ο επαγγελματιας φαρμακοποιος δεν πρεπει να δυσανασχετει εάν ο συναδελφος του ιατρος παθολογος, ορκιζεται ότι το αντιβιοτικο νοβοβιοκινη δεν πρεπει να δινεται per Os διοτι δεν απορροφαται από το γαστρεντερικο. Ο ιατρος, μην γνωριζοντας τα της τεχνολογιας του φαρμακου είναι λογικο να μην κατεχει το φαινομενο του μικρονισμου, κατά το οποιο οι βιομηχανικοι φαρμακοποιοι ελαττωνουν τοσο πολύ την διαμετρο των σωματιδιων που τελικα η νοβοβιοκινη λχ γινεται ένα εξαιρετικα δραστικο αντιβιοτικο στην από του στοματος χορηγηση.
Η ελευση της νεας γενιας ινσουλινων και τα επιτευματα της φαρμακευτικης χημειας που μεταδωθηκαν μεσω του marketing των πολυεθνικων κυριως εταιρειων εξοικιωσε καπως τους ιατρους με την εννοια του φαρμακευτικως κατορθωτου επιτευματος της διελευσης των φαρμακων από διαφορους φραγμους του σωματος.
Τελευταιο οχυρωμενο καστρο ειχε μεινει το φραγμα του δερματος, που βλεπετε στην παραπανω φωτογραφια που τραφηχτηκε στο μικροσκοπιο σαρωσης. Οι φιλοι μας δερματολογοι διερρυγνυαν για πολύ καιρο τα ιματια τους ότι είναι δυσκολο για μεγαλομοριακες ενωσεις να περασουν το δερμα.
Ώσπου, η φαρμακευτική επιστήμη απάντησε με μια νέα κλάση εκδόχων που λέγονται ενισχυτές ρόφησης, και έχουν σαν αποστολη να βοηθουν διαφορες ουσιες να περνουν το δερμα. Μια από αυτές είναι το μυριστικο ισοπροπυλιο.
Χαρακτηριστικο του ισοπροπυλιου είναι ότι διαλυει αρκετα φαρμακα.Το μυριστικο ισοπροπυλιο, απορροφαται ικανοποιητικα από την κερατινη στοιβαδα του δερματος, υπερτερωντας κατά πολύ εναντι των αλλων ελαιων.Ετσι , μπορει να βοηθησει διαφορα αλλα μαλακτικα φαρμακα να κανουν τη δουλεια τους de profundis.To ιδιο αποτελεσματικος είναι ο συνδιασμος τους με αιθερια ελαια σε βαθμο που χρειαζεται προσοχη και διαβασμα της βιβλιογραφιας για να μην προκαλεσουμε συστηματικες ανεπιθυμητες ενεργειες,
Είναι σιγουρο ότι ο επαγγελματιας φαρμακοποιος δεν ξεχνα ποτε τοσο να θυμαται οσο και να συντηρει με το να διαβαζει συνεχως, τον ορισμο του επαγγελματος του. Ο φαρμακοποιος είναι ο ειδικος επιστημονας του φαρμακου (Remington, Pharmaceutical sciences, page 1, introduction). Για τον ιδιο λογο , ο επαγγελματιας φαρμακοποιος που ενημερωνεται για τις εξελιξεις της φαρμακευτικης κοσμετολογιας δεν εχει να φοβηθει τιποτε ουτε από τον συναδελφο του δερματολογο, ουτε από την ομορφη κοπελα των καταστηματων καλλυντικων . Αρκει να ξερει καλα τοσο αυτην κάθε αυτην τη γνωση που απαιτειται , οσο και τον πελατη του με το οποιο επικεινωνει και συμβουλευει.
Κανεις δεν θα διαμαρτυρηθει στον φαρμακοποιο που δηλωνει ότι σκοπος υπαρξης του φαρμακειου του είναι αποκλειστικα και μονο η συνεισφορα στην προασπιση της υγειας του ανθρωπου. Από την άλλη μερια, τοτε και μόνο τότε ο πελατης θα του συμπαρασταθει ενεργα και μακροχρονια, στην εκπληρωση του στοχου του ο οποιος είναι, όπως και στον ιατρο, να πραγματοποιοει το σκοπο του επικερδως.
Αναρτήσεις
Μανώλη, ως άνθρωπος εκτός του χώρου του φαρμάκου, έχω την αίσθηση ότι ο βιομηχανικός φαρμακοποιός είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον φαρμακοποιό με κατάστημα. Ο τρόπος σκέψης νομίζω διαφέρει αρκετά... Κάνω λάθος;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι και όχι φίλε Μάνο. Θεωρώ τον βιομηχανικό φαρμακοποιό πιο τυχερό απο επιστημονικής άποψης γιατί έχει όλη τη βιβλιογραφία στα χέρια του. Αντίθετα, στην Ελλάδα δεν υπάρχει φαρμακευτική παιδεία, και η φαρμακευτική του φαρμακείου δεν θεωρείται ειδικευση όπως σε άλλες χώρες. Ετσι, πολύ συχνά ο ρόλος του φαρμακοποιού του φαρμακείου παρότι σημαντικός περνάει απαρατήρητος. Πότε να προλάβει να διαβάσει ο φαρμακοποιός του φαρμακείου όταν το κράτος τον βάζει όλη τη μέρα να του φτιάχνει χαρτιά; Αλλά και το ιδιο το κράτος λόγω του ιατρικού κατεστημένου δεν ζητάει τίποτε απο το φαρμακοποιό. Για παράδειγμα, δεν του ζητάει να πάει σε κανενα συνέδριο (ουτε και του διοργανώνει κάποιο) για να μάθει τις εξελίξεις στο χώρο της επιστήμης του. Εστω τα νέα φάρμακα. Ετσι, συχνά ο φαρμακοποιός του φαρμακείου χάνει την επαφή με την επιστήμη του, γεγονός που κάνει τους γιατρούς να μονοπολούν το αντικείμενο της υγείας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντίθετα ο βιομηχανικός φαρμακοποιός πρέπει να είναι ένα σημείο αναφοράς στο χώρο που εργάζεται λόγω του ότι πρέπει να είναι άμεσσος γνώστης των επιστημονικών εξελίξεων, ανεξαρτήτως της θέσης στην οποία εργάζεται στην εταιρεία του. Εχει όμως το μειονέκτημα σε σύγκριση με το φαρμακοποιό φαρμακείου ότι δεν βρίσκεται άμεση επαφή με τον ασθενή. Για τους λόγους αυτούς τελικά υπάρχει κάποια διαφορά στον τρόπο σκέψης αυτών των δυο επαγγελματιών. Το ζητούμενο είναι εαν αυτή η διαφορά λειτουργεί ανταγωνιστικά ή συμπληρωματικά στη μεταξύ τους σχέση......
Άρα ο ένας είναι ερευνητής και ο άλλος πωλητής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω μια ερωτηση σχετικα με τις τελευταιες παραγραφους που αναφέρονται στο ρόλο του φαρμαμκοποιού. Γενικά δε διαφωνώ με την άποψη που περιγράφεται στην ανάρτηση. Αλλά νομίζω (ενδεχομένως λανθασμένα) ότι στην Ελλάδα ορισμένοι φαρμακοποιοί αρκούνται απλά στο να πουλάνε φάρμακα που τους ζητάνε οι πελάτες, χωρίς να συμβουλεύουν για τη χρήση τους ή να ρωτάνε αν τους είπε ο γιατρός να πάρουν αντιβίωση ή απλά αυθαίρετα πάνε και τη ζητάνε από μόνοι τους. Και νομίζω από μόνοι τους κατά αυτό τον τρόπο υποβαθμίζουν τον εαυτό τους πρώτα και στη συνέχει το γενικότερο ρόλο των φαρμακοποιών. Και τελικά και ορισμένοι πελάτες, αλλά κυρίως οι Έλληνες γιατροί έχουν ορισμένες φορές μια χλευαστική αντιμετώπιση προς τους φαρμακοποιούς. Έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές ότι οι φαρμακοποιοί δε χρειάζονται και μπορούν κάλλιστα να αντικαταστηθούν από μηχανήματα με τα οποία μπορεί κάποιος να σκανάρει τις συνταγές, να ελέγχουν αυτόματα αν είναι νόμιμες και κλινικά σωστές και στη συνέχεια να πετάνε τα φάρμακα, κατά παρόποιο τρόπο όπως με τα μηχανήματα που βάζει κάποιος κέρματα για να πάρει ένα αναψυκτικό ή μια σοκολάτα. Δεν ξέρω μπορεί να είμαι και λανθασμένη, για αυτό θα ήθελα να ακούσω την άπόψη σας, ως έμπειρου φαρμακοποιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Μάνο, αγαπητή dapnipako,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι έχετε απαντήσει ο ένας στον άλλο.
Και οι δυο είναι πωλητές όπως και καθε επαγγελματίας που αμοίβεται για να παράξει ένα έργο. Απλά ο φαρμακοποιός φαρμακείου έχει για πελάτη τον ασθενή (όπως και ο γιατρός) ενώ ο βιομηχανικός φαρμακοποιός ανεξαρτήτως ειδικότητας έχει για (άμεσο) πελάτη....τον προιστάμενο του! Για τους λόγους αυτούς δεν με απασχολεί το γεγονός ότι πουλάνε.Να σας θυμήσω ότι ακόμα και ο γιατρός που ενώ μπορεί να διαγνώσει στις περισσότερες φορές τη νόσο του ασθενή του πολύ συχνά τον παραπέμπει σε δεκάδες διαγνωστικές εξετάσεις-κοστοβόρες για τα ταμεία- και έτσι...ολοι πουλάνε!
Καταλαβένετε τι θέλω να σας πω.Δεν είναι πρόβλημα το ότι πουλάς. Πρόβλημα είναι το πως το πουλάς. Πόσο καλός επαγγελματίας είσαι. Θεωρώ ότι η χρήση γνώσης στα επαγγέλματα υγείας συμπεριλαμβανωμένου και του φαρμακοποιού του φαρμακείου είναι εκ των ουκ άνευ. Είναι στο χέρι του κάθε επαγγελματία να φτάσει μέχρι εκεί που θέλει. Απο την άλλη μεριά υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα αποκλίσεις απο το σωστό: Πχ στους φαρμακοποιούς παρατηρείται το φαινόμενο του "μπακάλη". Στους γιατρούς παρατηρείται το φαινόμενο του "χασάπη". Και πάει λέγοντας.
Απλά τυχαίνει οι παρεκλίσεις στο χώρο του φαρμακοποιού του φαρμακείου να είναι μεγαλύτερες γιατί
1) Η πολιτεία δεν του ζητάει ευθύνες και ιδιαίτερα στα συνταγογραφούμενα απο το ιατρό φάρμακα
2) Η πολιτεία δεν του θεσμοθετεί τη συνεχιζόμενη εκπαίδευση θεωρώντας στην Ελλάδα τη φαρμακευτική του φαρμακείου ως μη εξειδικευμένη ειδικότητα της φαρμακευτικής. Για παράδειγμα, 10 χρόνια μετά τη λήψη του πτυχίου του, κανείς δεν θα τον ρωτήσει πόσα συνέδρια έχει παρακολουθήσει για να εξακολουθεί να ισχύει η άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος του.
3) Το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια είναι τέτοιο που δέχεται να εισαχθούν στη φαρμακευτική άτομα που θα ήθελαν να είναι γιατροί. Αρκετά απο τα άτομα αυτά πρόκειται να ακολουθήσουν ένα επάγγελμα που δεν τους αρέσει γιατί το θεωρούν παρα-ιατρικό. Εαν δεν σου αρέσει το επάγγελμα που κάνεις είναι δύσκολο να γίνεις ευσυνείδητος επαγγελματίας. Θα είσαι πάντα πολύ καλός στην έκπτωση-πίστωση (όπως και ο αγοραίος έρωτας) αλλά θα έχεις ελάχιστες αντιστάσεις γιατί δεν θα θεωρείς το ρόλο σου τόσο σημαντικό όπως του γιατρού.
Στην Ελλάδα, αρκετοί ιατροί κατα βάθος θέλουν το φαρμακοποιό αδιάβαστο. Και δυστυχώς πολλοί φαρμακοποιοί πατάνε αυτήν την μπανανόφλουδα και διακοπτουν την ενημέρωση τους. Αυτός είναι και ο λόγος που διαμαρτήρονται ότι το επάγγελμα έχει "ταβανώσει" απο τα πολλά φαρμακεία: Η τιμή του φαρμάκου είναι ίδια σε όλα τα φαρμακεία. Αντίθετα, κάθε γιατρός πουλάει τη συμβουλή του (=διάγνωση + επιλογή θεραπείας) σε ότι τιμή θέλει.
Εν κατακλείδι, εμπόριο υπάρχει παντού. Ο τρόπος που αποφασίζεις να (εμ)πορεύεσαι κάνει τη διαφορά ....