ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΜΕΝΗ ΦΑΡΜΑΚΟΘΕΡΑΠΕΙΑ: ΑΡΧΕΣ-ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΗ ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Αμφιθέατρο «ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ», Τμήμα Φυσικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Πανεπιστημιόπολη, Ζωγράφου 09:00 – 9.15
:
Εισαγωγή
Π. Μαχαίρας, Εργαστήριο Βιοφαρμακευτικής-Φαρμακοκινητικής, Τμήμα Φαρμακευτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
09:15-09:45
:
Θεραπευτική Μέτρηση-Παρακολούθηση Φαρμάκων στην Κλινική Πράξη
Σ. Μαρκαντώνη-Κυρούδη, Εργαστήριο Βιοφαρμακευτικής-Φαρμακοκινητικής, Τμήμα Φαρμακευτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
09:45-10:15
:
Μέτρηση επιπέδων φαρμάκων σε βιολογικά υγρά και εξατομικευμένη θεραπεία: Η εμπειρία στο εργαστήριο φαρμακοκινητικής του ΓΝΑ Σισμανογλείου
Κ. Αλαγιάννη, Φαρμακευτικό τμήμα του ΓΝΑ Σισμανογλείου
10:15-10:45
Η σημασία της εξατομικευμένης φαρμακοθεραπείας στην αντιμετώπιση των λοιμώξεων
Α. Σκουτέλης, Ε’ Παθολογική κλινική, ΓΝΑ Ευαγγελισμός
10:45-11:15
:
Διάλειμμα
11:15-11:45
:
Therapeutic drug monitoring in Spain
Jose Ricardo Nalda Molina, University of Alicante, Spain
11:45-12:15
:
Η σημασία της μέτρησης των επιπέδων των φαρμάκων στην αντιεπιληπτική θεραπεία: Η εμπειρία στη Νευρολογική κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία»
Β. Θεοδώρου, Νευρολογική Κλινική, Νοσοκομείο Παίδων «Αγία Σοφία»
12:15-12.45
:
Στρογγυλό τραπέζι: Συντονιστής Π. Μαχαίρας
12.45-13:30
:
Ελαφρύ γεύμα
13:30-14:00
:
Πληθυσμιακή φαρμακοκινητική και εφαρμογές της στην εξατομικευμένη θεραπεία
A. Δοκουμετζίδης, Εργαστήριο Βιοφαρμακευτικής-Φαρμακοκινητικής, Τμήμα Φαρμακευτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών
14:00-14:30
:
Εξατομίκευση δοσολογίας: Παραδείγματα από τον τομέα της ογκολογίας
Α. Ηλιάδης, Laboratory of pharmacokinetics, Faculty of Pharmacy, University of Marseilles, France

Το ατελείωτο κλαμα της Μαρθας Β.

Η Μάρθα Β।, ονειρευόταν να γίνει ηθοποιόςε και να διακριθεί σε δραματικές ταινίες. Δυστυχώς όμως ένα πρόβλημα στην καρδιά της περιόρησε την καριέρα της. Ο καρδιολόγος της συνταγογράφησε Digoxin® και όλα φάνηκε να πηγαίνουν και πάλι καλά για τη μικρή Μάρθα. Ωσπου…μια απροσδόκητη αύξηση της πίεσης την ώρα που έπαιζε στο θέατρο την ανάγκασε να ξαναπάει στον καρδιολόγο της, αυτή τη φορά για να ρυθμίσει την πίεση της. Ο γιατρός έκανε και πάλι το θαύμα του, κι έτσι, χάρις το Micardis® η Μάρθα ξαναβρήκε το κουράγιο για ζωή. Σε αυτό βέβαια συντέλεσε και ο αγαπημένος της, ένα φλερτ από το χώρο του θεάτρου.

Ένα βράδυ όμως , έγινε το μοιραίο: Ξαφνικά η Μάρθα αφού έκανε εμετό, λιποθύμησε। Ευτυχώς που βρισκόταν εκεί η φίλη της Μαρία Π. Καρυωτάκη που έτρεξε στο φαρμακείο για ένα τεστ εγκυμοσύνης πριν έρθει ο καλός της Μάρθας. Το τεστ βγήκε θετικό. Η Μάρθα πλημμύρισε ξάφνου από ευτυχία μέχρι που η Μαρία της θύμισε ότι είναι καρδιακή. Κι όταν η Μάρθα δίστασε να πιστέψει ότι της συνέβη κι αυτό, η Μαρία Καρυωτάκη άνοιξε το φύλλο οδηγιών του Digoxin® και έδειξε στη Μάρθα τις παρενέργειες του λέγοντας της ότι γρήγορα το παιδί της θα πεθάνει από το φάρμακο αν δεν τα τινάξει η ίδια από την εγκυμοσύνη.

Απελπισία έπιασε τη Μάρθα। Πως θα φέρει στον κόσμο το παιδί αυτό αφού είναι καρδιακή; Τι θα διαλέξει ο αγαπημένος της να σώσει; Αυτήν ή το παιδί;

-«Σκέψου τι πας να κάνεις Μάρθα!» Της είπε φεύγοντας. Τράβα και στο φαρμακοποιό σου να στα επιβεβαιώσει! Και ρώτα τον αν κάνει να αυξήσεις τη δόση του Digoxin® μπας και το ρίξεις. Δεν είναι γραφτό σου να γίνεις μάνα! Κι αν γίνεις, το παιδί σου θα είναι ανάπηρο!
Πήγε στο φαρμακοποιό και του τα είπε όλα. Αφού της έδωσε ένα μαντήλι για να σκουπίσει τα δάκρυα της σύστησε να πει στη φίλη της τη Μαρία Π. Καρυωτάκη να πάει στην κυριολεξία να… πνιγεί! Γιατί;

Απάντηση
Οι καρδιοτονωτικές γλυκοσίδες περνούν τον πλακούντα, αλλά τα νεογνά και τα παιδιά είναι σχετικά ανθεκτικά στην τοξικότητα τους. Μόνο το 1% της συγκέντρωσης διγοξίνης στο αίμα εμφανίζεται στο έμβρυο ως αμετάβλητη διγοξίνη, και ως ένα 3 % ως μεταβολίτες. Τα νεογνά μητέρων που χρησιμοποιούσαν διγοξίνη έχουν συγκέντρωση στο πλάσμα περίπου ίση με αυτήν της μητέρας χωρίς να υπάρχουν ενδείξεις βλαβερών επιδράσεων στο έμβρυο.

Ηθικό δίδαγμα: Ως επαγγελματίας φαρμακοποιός, μην αφήνετε την ελπίδα της κάθε Μάρθας, στην αφέλεια την ημιμάθεια και την απαισιοδοξία της κάθε κυρίας Καριωτάκη। Στο χώρο του φαρμακείου, σε αντίθεση με το χώρο του ρεαλιστικού κινηματογράφου, το τελευταίο πράγμα που πεθαίνει είναι η ελπίδα। Μην αφήνετε την εγκυμονούσα γυναίκα στο χώρο του φαρμακείου, στα χέρια οποιουδήποτε αναρμόδιου να την χαρίσει!

φωτιά στα Κόκκινα!

Η Σαπφώ Ν., 67 ετών, σύζυγος, μητέρα, και γιαγιά, δούλευε για χρόνια στη βιομηχανία χημικών, στη φάμπρικα όπως έλεγε η ίδια. Ήταν η εργάτρια που κάθε βιομήχανος θα ήθελε να έχει. Κι αυτό γιατί ή Σαπφώ ένα μόνο αφέντη ήξερε στη ζωή της: Τον εαυτό της. Όταν έβλεπε κάτι στραβό στη δουλεία, φώναζε στον προϊστάμενο ότι το μαγαζί έχει γίνει Σόδομα και Γόμορρα, και πριν καλά καλά της πει τι να κάνει η Σαπφώ τους είχε βάλει όλους και όλα στη θέση τους.


Κάποια στιγμή Τα νεφρά της Σαπφούς «χτύπησαν Κόκκινο» όπως είπε στο φαρμακοποιό της και γι αυτό επισκέφτηκε ένα νεφρολόγο, που τον φώναζε « ο λεγάμενος» γιατί του άρεσε να έχει ωραίες γραμματείς. Δεν της άρεσαν αυτά της Σαπφούς, και τα εμπιστευόταν του φαρμακοποιού της. Σιγά σιγά η Σαπφώ άρχισε να γίνεται υποχόνδρια με τα φάρμακα, και τα έβαζε και με το φαρμακοποιό της:

-Δε μου λες χριστιανέ μου; Τασάκι το έχετε κάνει το νεφρί μου; Πρόσεχε γιατί άμα δω ότι ξεμωράθηκες κι εσύ και με κοροϊδεύεις θα σου βάλω μπουρλότο στο μαγαζί. Βαγγελίστρα μου τι μου΄τυχε με σας τους ανεπρόκοπους! Έχε χάρη βρε που σε ξέρω χρόνια και δε με πιλατεύεις. Άντε!

Κάποια στιγμή η Σαπφώ μπήκε νευριασμένη στο φαρμακείο και άρχισε να φωνάζει στο φαρμακοποιό:

-Που ‘σε βρε φαρμακοτρίφτη; Έλα γιατί γκρεμοτσακίστηκα στο σφουγγάρισμα και έχω μια πληγή σαν… Μα αυτή δεν είναι πληγή, είναι το μπλόκο της Κοκκινιάς!! Έλα βρε να μου βάλεις κόκκινο. Δε θέλω τίποτε άλλο με ακούς; Δε με περιμένει και κανένας λεγάμενος! Κόκκινο να μου βάλεις. Σκέτο κόκκινο!
Ξαφνικά εμφανίστηκε ο φαρμακοποιός. Κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που είχε τσαλακώσει επιμελώς.

-Τι είναι αυτό χριστιανέ μου; Με αυτό θα μου καθαρίσεις την πληγή;
-Αυτό κυρία Σαπφώ είναι ένα μπουρλότο! Καλύτερα να μου διαλύσεις το μαγαζί παρά να σου δώσω κόκκινο.
-Γιατί βρε ανεπρόκοπε; Δε φτάνει που με παιδεύει το νεφρί μου και ο λεγάμενος, τώρα με παιδεύεις κι εσύ;


Γιατί ο φαρμακοποιός αρνήθηκε να χορηγήσει μερκούροχρωμ στην ασθενή;



Απάντηση

Η Σαπφώ πάσχει από νεφρική ανεπάρκεια που προκλήθηκε από νεφροτοξικότητα. Το «κόκκινο» είναι μια υδραργυρική ένωση που απορροφάται από την ανοικτή πληγή, με αποτέλεσμα να ενισχύσει τη νεφροτοξικότητα γι αυτό και η μεβρωμίνη (mercurochrome) αντενδείκνυται στους ασθενείς αυτούς. Η πληγή θα έπρεπε να καθαριστεί με οξυζενέ.

Αντίο φίλε!

Τον είχα συμμαθητή στο σχολείο. Δεν θυμομουν απολύτως τίποτα γι αυτόν Εκτος απο το ότι ηταν ένα πολύ καλό παιδί. Και σεμνό. Κάποια στιγμή- οταν οι σπουδες τελειώνουν, η καρριέρα γίνεται συνήθεια, η σχέση γίνεται γάμος, ο γάμος γίνεται διαζυγιο, το διαζυγιο γίνεται αλλος γάμος, ο γάμος γίνεται παιδιά, και τα παιδιά γίνονται σχολείο, -ξυπνάς και ψάχνεις να βρείς τι έκανες στην εποχή π.Ψ. (προ Ψήφου).

Ετσι καποιο βράδυ σερφάρντας στο διαδίκτυο ξαναβρήκα το Γιώργο. Που είχε κλήσει το δικό του κύκλο της ζωής. Σαρανταπεντάρης, με σπουδες κλινικής ψυχολογίας στη Γαλλία. Η δουλειά του; Να παρέχει ψυχολογική υποστηριξη σε ασθενείς με καρκίνο. Για να το κάνει αυτό , εκτος απο κλινική ψυχολογία θα έπρεπε να ξερει απο καρκίνο. Για να ξέρει και τι να πει στον ασθενή ανάλογα με το στάδιο της νόσου...

Καλά το μαντέψατε. Ο Γιωργος, ο κλινικός Ψυχολόγος, ο συζυγος, ο πατέρας, ο φίλος, έπαθε καρκίνο. Μελάνωμα. Που του έκανε δυο μεταστάσεις στους πνευμονες. Κι απο εκεί στον εγκέφαλο. Κι απο εκεί στα οστά. Κι απο εκεί στην αιωνιότητα.

Με πήρε κάποια μέρα τηλέφωνο κι ήταν ένας άλλος Γιώργος। Θέλησε να με ρωτήσει για όλες τις μπούρδες που υπάρχουν στο διαδύκτυο που τάζουν ότι σώζουν ζωές και απλά οι εταιρείες τις καταπολεμάνε. Την αποψη μου την ξέρετε όσοι με διαβάζετε। Δεν πιστευω στη συνωμοσιολογία Δεν πιστευω στο DCA στο σπέρμα του Ταυρου, στο σάλιο του σκύλου, στο δηλητήριο του σκορπιού, δεν πιστευω στην ομοιοπαθητική, δεν πιστευω σε τίποτα μη τεκμηριωμένα σε δυτικά -ναι ρε γαμω το! σε δυτικά επιστημονικά περιοδικά υψηλού impact factor! Και κυρίως δεν πιστευω ότι οι εταιρείες εχουν τάχα μου ανακαλύψει το φάρμακο του καρκίνου και το κρύβουν!

Εγω λοιπόν ο τα ξέρω όλα , ο τα σφάζω όλα, ο σε τιποτε δεν πιστευω, δεν ήξερα τι να του πω। Δεν είχα τίποτα να του πω। Εγω, ο εξπερ της επαγγελματικής επικοινωνίας! Ο Homo Etericus. Ο συγγραφεας και ταχα μου συμβουλος των απανταχου φαρμακοποιών εδω και δεκα χρόνια। Την τελευταία στιγμή (νομίζω ότι) κατάφερα να τον αποτρέψω απο το να χασει μια περιουσία απο τους αετονύχηδες।
Στο άκουσμα του θανάτου του συμμαθητή μου λυγισα. Κάπου μου ηρθε να χλευασω όλους τους επιστήμονες και τις εταιρείες μαζί για την ηλιθιότητα τους ως προς την πρόοδο των ερευνών σε σχέση με άλλες παθήσεις. Βαρέθηκα να ακούω καθε μερα να βρίσκουν κι απο ένα γονίδιο που φταιει για κάποιους καρκίνους και οι κ@λοδείκτες θνητοτητας και θνησιμότητας να μη λένε να ξεκολλήσουν.

Αντιο φίλε. Στο καλό. Μείνε ήσυχος. Να ξέρεις ότι εκανες καλύτερη δουλεια στους ασθενείς απο τις εταιρείες. Οι ασθενείς θα σε θυμούνται σαν ένα καλό επιστήμονα, και σαν ένα καλό παιδί. Αντίθετα τις εταιρείες με τα αντικαρκινικά κανείς δεν θα τις θυμάται. Κανεις, όσο δεν θα τα καταφέρνουν καλύτερα απο εσένα. Κανείς...........

απο την Πυθία στην πιθανότητα μέρος ΙΙ

[συνέχεια απο το προηγούμενο]

.............Και τότε έγινε το λάθος. Τα φάρμακα που οι άνθρωποι ανακάλυπταν το ένα μετά το άλλο, άλλους τους έκαναν καλά και άλλους τους σκότωναν. Οι ιατροί, έπαψαν να πιστεύουν στους χρησμούς μου, κι άρχιζαν να με χλευάζουν. Έφεραν άλλη ιέρεια να κατοικεί στα μυαλά τους που μάλιστα είχε όνομα πολύ κοντά στο δικό μου: Την έλεγαν Πιθανότητα. Ο κάθε μέσος ιατρός που ήθελε να τα’ χει καλά με τη συνείδηση του και με το νόμο, έλεγε ότι το φάρμακο είναι πιθανώς αποτελεσματικό κατά της Υ νόσου. Η μόδα επικράτησε, και τότε ζήτησαν από μένα την Πυθία, να φύγω από τη σκέψη τους.

Αυτό έκανε καλό και σε μένα και στους ανθρώπους. Εγώ ξεκουράστηκα και από την άλλη μεριά, η πιθανότητα δεν ήταν κακό κορίτσι. Κατασκεύασε το placebo, που βοήθησε τους ανθρώπους να ξεσκαρτάρουν αρκετά φάρμακα. Εγώ πάλι πήρα την εκδίκησή μου, γιατί ενώ οι άνθρωποι έμαθαν τι δεν γιατρεύει, δεν ήξεραν ακόμα πώς να χρησιμοποιήσουν τα καλά φάρμακα με τέτοιο τρόπο που να θεραπεύσουν πιο πολλούς ανθρώπους. Βρε! Έχει ο καιρός γυρίσματα! Μαντεύω λοιπόν ότι θα ξαναρχίσουν οι γιατροί να πιέζουν τους φαρμακοποιούς για τη βελτίωση των φαρμάκων.
Έτσι κι έγινε. Ένας από τους φαρμακοποιούς αυτούς που αφουκράστηκε τα παράπονα των ιατρών ήταν ο Antoine Baumé (1728-1804).

Με επισκέφτηκε και μου είπε ακριβώς το τι συνέβαινε παρακαλώντας με, να του δώσω χρησμό. Έκανα το καθήκον μου, και του είπα περίπου τα εξής:

Στους δύο τρίτος μπόρεσε, με δόλο να χωρέσει,
χώθηκε μέσα στο νερό τη γύμνια του να κρύψει.

Μάρανε παιδικές ψυχές, έσβησε ανθρώπων πάθη,
γιατί κανείς δεν φρόντισε, τη πόρτα να του κλείσει.

Σαν τρίτος πήγε να διαβεί, τέταρτος να περάσει,
πέμπτος το Χάρο πολεμά, έκτoς τονε λαβώνει,
και τότε πια κατάλαβε πως Χάρος είναι ο ίδιος……..

Ο Αντωνάκης κατάλαβε. Εγώ, η Πυθία, τον είχα οδηγήσει να ανακαλύψει το δεύτερο βήμα για την ανακάλυψη ενός φαρμάκου: Τη μέτρηση. Η μέτρηση είναι αυτό που μετατρέπει τα φάρμακα σε δηλητήρια , η και αντίστροφα! Πήγε πίσω στο φαρμακείο του και δούλευε είκοσι μερόνυχτα. Όταν βγήκε, είχε ανακαλύψει το αραιόμετρο. Έτσι, κατάφερε να σταθεροποιήσει τα ελιξίρια. Σήμερα, όταν λέτε οινόπνευμα 90ο, εννοείτε 90 βαθμούς Μπωμέ, που μετριούνται με το σχετικό αραιόμετρο.

Όταν η Πιθανότητα έμαθε ότι ανακάλυψα τις μετρήσεις, για να δείξει και αυτή ότι κάτι κάνει, ανακάλυψε το στατιστικό σφάλμα. Έβαλε λοιπόν τους φαρμακοποιούς να κάνουν πολλές μετρήσεις για την αποφυγή σφαλμάτων. Κι αυτό ωφέλησε πολύ τα φάρμακα. Τώρα είχαμε ακρίβεια στις μετρήσεις. Παιδιά της Πιθανότητας ήταν οι φαρμακοποιοί Parke και Davies (τους βλέπετε παρακάτω, στο δεξιό τμήμα του πίνακα του Robert Thom) που κατάφεραν να τιτλοποιήσουν τα εκχυλίσματα, κι από τότε τα φάρμακα έχουν σταθερή δόση. Έτσι, οι άνθρωποι, πίστεψαν ότι βρήκαν τη μαγική συνταγή για να μη σκοτώνονται από τα φάρμακα.

Ε, τότε ήταν που έβγαλα ένα ακόμα χρησμό και δεν τον είπα σε κανένα:

«Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά»!

Πράγματι, οι φαρμακολόγοι άρχισαν να διαπιστώνουν ότι μόνο ένα μικρό μέρος των φαρμάκων πήγαινε στα πάσχοντα όργανα, και ξανάρχισαν να παρακαλούν ή να απειλούν τους φαρμακοποιούς. Αυτοί με τη σειρά τους δεν πήγαν στην Πιθανότητα αλλά ήρθαν σε μένα, την Πυθία. Τους ζήτησα να έρθουν σε μένα μαζί με δύο καλούς φαρμακολόγους. Μου έστειλαν τελικά τον Mayer και τον Overton το 1908. Να στη φωτόγραφία ο Overton. Αναισθησιολόγος παρακαλώ.

Ήταν καλοσυνάτοι άνθρωποι, και καλοί επιστήμονες. Μου’ παν λοιπόν, ότι τα φάρμακα που φτιάχνονταν δεν τα απορροφούσε καλά το στομάχι γι’ αυτό δεν είχαν δράση. Τότε, τους έδωσα τον παρακάτω χρησμό:

ΑΦΟΥ Η ΛΥΠΗ ΔΕΝ ΛΕΙΠΕΙ, ΛΙΠΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΛΕΙΠΕΙ.


Δεν κατάλαβαν τίποτα. Αμ το τραβάει τελικά η ψυχή σας το βουκολικό! Τι να κάνουμε; Οι εποχές άλλαξαν, και σαν επαγγελματίας προφητατζού έπρεπε να προσαρμοστώ. Βλέπετε, είχα αρχίσει να έχω και ανταγωνισμό: Από αριστερά μου είχα τον Άγιο Φανούριο, που για μια πίτα σου φανερώνει τα πάντα, από δεξιά μου τις καφετζούδες, από αριστερά μου τις χαρτορίχτρες, από πάνω μου τους στατιστικολόγους, από κάτω μου τους αστρολόγους, ε, τι να κάνω η γυναίκα, έδωσα κι εγώ μεγαλύτερη ακρίβεια στο χρησμό μου, και τον έκανα πιο «μασημένο»:

Μην κάθεσαι να λειοτριβείς, βοτάνι δίχως λόγο.
Άχρηστο σου ’ναι το γουδί, λάθος φαρμάκι φτιάχνει.
Έχεις τη φύση αντίπαλο, κι είσαι παιδί της φύσης!

Στομάχι που δεν τρύπησε, φαρμάκι δεν το σκιάζει,
γιατί εχει φίλο το νερό, που όλα τα ξεπλένει.

Πάρε του Οδυσσέα ελιά, μ’ εκείνη θα νικήσεις,
γιατί εχει λάδι απαλό, που το φαρμάκι κρύβει.
Γι αυτό μπορεί και ξεγελά τη φύση -τη μητριά της…..

Οι φαρμακολόγοι φύγανε τρεκλίζοντας, μαζί με τους φαρμακοποιούς τους. Πιάσανε δουλειά. Ρίξανε στις φιάλες ελαιόλαδο. Πετάξανε όλα τα υπνωτικά φάρμακα μέσα . Άρχισαν να κουνάνε τις φιάλες, πέρα-δώθε, πέρα-κείθε, μέχρι να διαλυθούν. Έριξαν κατόπιν νερό που ως γνωστόν, δεν διαλύεται στο λάδι. Με τη βοήθεια της πιθανότητας, μέτρησαν πόσο φάρμακο είχε διαλυθεί στο νερό, και πόσο στο λάδι. Έπειτα ξανάδωσαν τα φάρμακα στους φαρμακολόγους. Η Πυθία δοξάστηκε για άλλη μια φορά: Όσο πιο πολύ διαλυόταν το φάρμακο στο λάδι, δηλαδή όσο πιο λιπόφιλο ήταν, τόσο αυξανόταν η απορρόφηση του. Η πιθανότητα τους βοήθησε να επαναλάβουν τα πειράματα αυτά με αιθέρα, με τη χρήση των συντελεστών κατανομής. Εκεί βρήκαν ότι όσο πιο λιπόφιλα ηταν τα φάρμακα, τόσο αυξανόταν η διάρκεια δράσης τους. Άρχισαν λοιπόν να αυξάνουν τη λιποφιλία των μορίων με τη βοήθεια της Πιθανότητας, της καταραμένης ανταγωνίστριας μου, και με ξαναξέχασαν οι φαρμακοποιοί.

Και τότε, έβγαλα ένα χρησμό για την πάρτη μου:

Καθαρό φάρμακο, χρόνο ημιζωής δε φοβάται!!!

Έτσι κι έγινε. Σαν χόρτασαν οι φαρμακοχημικοί με τα λιπόφιλα μόρια, κάλεσαν τους φίλους τους τούς χημικούς, να τους βοηθήσουν στην λιποφιλία.

Μέγα σφάλμα! Όχι και να πιστεύουμε ότι όποιος ξέρει να φτιάχνει ντουκόχρωμα, δικαιούται να φτιάχνει και φάρμακο!!! Το σφάλμα τους, οι φαρμακοποιοί το πλήρωσαν ακριβά. Τα λιπόφιλα φάρμακα δεν μπορούσαν να αποβληθούν, ειδικά στα γεροντάκια με ηπατική ανεπάρκεια. Αυτά, πήγαν στην άλλη ζωή τραγουδώντας το «Ω, ξείν αγγέλειν χημικοίς, ότι τήδε κείμεθα, τοις φαρμάκοις ρήμασιν πειθόμενοι». Και τότε, παράτησαν την Πιθανότητα, και ήρθαν και πάλι σε μένα, την Πυθία. Κατάλαβα. Είχε έρθει η ώρα για χρησμό. Και τον έδωσα, με χαρά:

Τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, σαν θες να τις περάσεις,
μην κανακεύεις το λαρδί, το βούτυρο, το λάδι.

Τάξ’ τους τ’ αθάνατο νερό, μονο απ’ αυτό να πίνουν,
έτσι θα φύγουν φάρμακα, που θέλουνε να κρύβουν,

για να μπορούνε οι ψυχές, κορμιά να εξουσιάζουν,
και να τους δίνουνε ζωή , με φάρμακα καινούργια.

Που ‘ρχονται και ξανάρχονται, μα πάντα ίδια είναι…….

Οι φαρμακοποιοί κατάλαβαν αμέσως τι εννοούσα: ενώ τα φάρμακα για να απορροφηθούν πρέπει να έχουν ένα λιπόφιλα τμήμα, για να απεκκριθούν από τα νεφρά, πρέπει να έχουν ένα υδρόφιλο τμήμα! Η βιοφαρμακευτική είχε κάνει την πρώτη της νίκη με σύμμαχο τη φαρμακευτική χημεία.

Έτσι φίλοι μου ιατροί και φαρμακοποιοί, φτιάχνονται σήμερα τα φάρμακα, για να είναι αποτελεσματικά και συνάμα ασφαλή. Κι έτσι, οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι στη ζωή χρειάζονται και την Πυθία, και την Πιθανότητα. Γιατί η ζωή προχωρεί χάρις τους ακραίους που συμβουλεύονται την Πυθία, και έτσι κάνουν τις μεγάλες ανακαλύψεις, αλλά συντηρείται χάρις την πιθανότητα, και έτσι γίνονται οι εφευρέσεις. Η Πυθία ανακάλυψε τους νόμους των δυνάμεων. Η πιθανότητα, προσεδάφισε τα διαστημόπλοια σε άλλους πλανήτες. Η πυθία ανακάλυψε τη θεραπεία. Η πιθανότητα εφεύρε το φάρμακο.

Η Πυθία μας έδωσε τη σκέψη. Η πιθανότητα, ένωσε πολλές σκέψεις μαζί, και μας έδωσε την πληροφορία. Σήμερα, ιατροί και φαρμακοποιοί χρησιμοποιούν την Πυθία και την πιθανότητα για να καταλάβουν την γενετική των φαρμάκων. Αυτό θα τους βοηθήσει να καταλάβουν εκ των προτέρων ποιες κατηγορίες ασθενών ωφελούνται περισσότερο από το ίδιο φάρμακο. Η Φαρμακογενετική θα μας βοηθήσει να φτιάξουμε καλύτερα φάρμακα, και να τροποποιήσουμε τις δόσεις στα υπάρχοντα.

Αλήθεια, εάν σας έδινα χρησμό που να έλεγε ότι πάντα το δίδυμο ιατρού / φαρμακοποιού θα έχει μια από τις εκπληκτικότερες ιστορίες, και πάντα θα ανήκουν στα ωραιότερα και σεβαστότερα επαγγέλματα στον κόσμο, τι πιθανότητα έχω να με πιστέψετε; Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Πιείτε πρώτα μια γουλιά καφέ! Και μυρίστε το άρωμα του καλά πριν πιείτε! Έτσι, δεν θα σκοτώσετε την Πυθία που κρύβετε μέσα στην ψυχή σας.

Μυρίσατε; Καλό σας ταξίδι!!!

Απο την πυθία στην πιθανότητα: Μέρος Ι

Θνητοί φαρμακοποιοί και γιατροί , απόγονοι του Κενταύρου Χείρωνα γεια σας!

Υποθέτω ότι τώρα που με διαβάζετε είναι απόγευμα, ή βράδυ, κι αυτό γιατί στον 21ο αιώνα δεν έχετε ανάγκη από χρησμούς πρωί-πρωί! Πηγαίνετε λοιπόν, φτιάξτε πρώτα ένα καλό, ζεστό καφέ, ή ένα ωραίο μυρωδάτο τσάι, και πριν το πιείτε, φέρτε το κοντά στη μύτη σας, και τραβήξτε μια δυνατή εισπνοή για να μυρίσετε το άρωμά του κι εσείς, κι εγώ. Ναι, καλά το καταλάβατε! Είμαι η Πυθία! Μόνο που από τότε που μου κάνατε έξωση από το μαντείο των Δελφών, κατοικώ στο μυαλό σας. Συντροφεύω τις δημιουργικές σκέψεις σας, και με τους χρησμούς μου σας βοηθώ να βρίσκετε μόνοι σας λύση στα προβλήματά σας, όταν οι επιστημονικοί, φιλοσοφικοί, και θρησκευτικοί τσελεμεντέδες δεν έχουν να σας προτείνουν κάποια λογική και εφικτή λύση στα προβλήματά σας.

Ναι, ναι σας άκουσα, μη φωνάζετε! Πονοκεφαλιάζω εύκολα γιατί το μυαλό σας με πιέζει όταν τσινάει! Δεν είμαι αδελφή του Μορφέα. Ο Μορφέας σας κάνει να ονειρεύεστε κόσμο καλύτερο μόνο όταν κοιμάστε, είτε ξαπλωτοί, είτε όρθιοι. Δεν θα πέσω στο επίπεδό του! Γιατί γνωρίζω πολύ καλά, και δεν χρειάζεται να μασουλάω δάφνη και κόκα γι’ αυτό, ότι ο ύπνος και ο θάνατος είναι αδέρφια. Εγώ δεν θα σας κάνω ποτέ να ονειρευτείτε ενώ κοιμάστε γιατί σας θέλω ονειροπόλους και όχι φαντασιόπληκτους. Όπως καταλάβατε, πελάτες μου είναι οι ονειροπόλοι, γιατί μόνο αυτοί δικαιούνται να είναι ρεαλιστές. Οι άλλοι, δεν είναι ρεαλιστές, είναι συμβιβασμένοι. Ευτυχώς, στην κλάση των συμβιβασμένων δεν ανήκουν οι φαρμακοποιοί, γιατί είμαι η προστάτιδά τους. Του π...., ε....με συγχωρείτε, του Οιδίποδα ήθελα να πω, του Οιδίποδα να είμαστε συμβιβασμένοι!

Τι; Παραξενευτήκατε με τον Οιδίποδα; Πιείτε άλλη μια γουλιά καφέ, και μην ξεχάσετε να μυρίσετε πριν πιείτε. Και πίνοντας, μάθετε λοιπόν ότι ο μπαμπάς μου, ο Θεός Απόλλωνας, στα μυθικά χρόνια έκανε μια βόλτα μέχρι τον ομφαλό της Γης, το κέντρο του κόσμου. Η περιοχή αυτή λεγόταν τότε Πυθώ. Ο μπαμπάς μου έφτασε μέχρι την Πυθώ με τα πόδια, χωρίς τζιπ, αγροτικά και τέτοια κόλπα! Σαν να μην έφτανε η κούρασή του, μαθαίνει ότι μέσα σε μια σπηλιά της περιοχής, κάτω από το έδαφος που σήμερα βρίσκεται το μαντείο, κατοικοέδρευε ο τοπικός νταβατζής, ο τρομερός δράκοντας Πύθων, μαζί με τη γυναίκα του την Δελφύνη.

Τσαντίζεται λοιπόν ο δικός μου, βγάζει το τόξο του, και σκοτώνει και τον Πύθωνα και την Δελφύνη, έτσι όπως σκοτώνεται το κακό από το καλό, το σκοτάδι απ’ το φως, η αρρώστια από το φάρμακο. Από τότε, ο Απόλλωνας ονομάστηκε Πύθιος, κάτι που φαίνεται ότι του άρεσε τόσο πολύ, που με βάφτισε Πυθία, και με έμαθε να μαντεύω, για να βοηθάω τους ανθρώπους.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση ανάγκη είχαν από μένα οι άνθρωποι εκείνη την εποχή! Έβλεπαν έναν άνθρωπο που είχε οίδημα στα πόδια, τον Οιδίποδα δηλαδή. Επειδή δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος έπασχε από καρδιακή ανεπάρκεια, διέδωσαν ότι η καρδιά του φτερούγιζε μόνο για τη μάνα του! Τα υπόλοιπα τα ξέρετε από τις τραγωδίες.

Όταν ο Τειρεσίας του είπε ότι είχε παντρευτεί τη μάνα του, την Ιοκάστη, ο Οιδίποδας έβγαλε τα μάτια του, και με οδηγό την Αντιγόνη, κατέφυγε ως ικέτης στο δάσος των Ευμενιδών στον Κολωνό, όπου κι εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Κολοκύθια! Σε μένα ήρθε ο άνθρωπος για να βρει τη γιατρειά του! Απλά δεν το’ πανε οι Τραγωδοί, γιατί την εποχή εκείνη μόνο οι Θεοί είχαν το δικαίωμα και τη γνώση να θεραπεύουν. Έρποντας λοιπόν ο Οιδίποδας με παρακάλεσε να του μαντέψω τι να κάνει για να γιατρευτεί. Τότε εγώ, η Πυθία, τον έβαλα να ξαπλώσει λίγο για να σκεφτεί τον παρακάτω χρησμό που του έδωσα:



Σε δάσους τόπο φωτεινό, πηγή θα συναντήσεις.
Μα ούτε πουλί γλυκολαλεί, ούτε βατράχι κρώζει,
κι ούτε άνθρωποι, ούτε Θεοί στον τόπο εκείνο πάνε,,
να παίξουν, να γελάσουνε, να πιουν, να ξεδιψάσουν.
Κατάρα τον φωνάζουνε γιατί έχασαν δικούς τους.

Σκύψε, και κόψ’ το βότανο που ήλιος δεν το βλέπει,
που αψηφάει το νερό, τις πέτρες και τη λάσπη,
που χει καμπάνα τ’ άνθη του κι αγκάθια στο βλαστό του,
εκείνο που σου φαίνεται πιο άσχημο απ’ όλα.
Φαρμάκι κρύβει μέσα του, και δύναμη, κι αντάρα
γιατί όλοι το στραβοκοιτούν και το τσαλαπατάνε.

Βγάλ’ το φαρμάκι απ’ το χυμό, της Γης είναι το δώρο,
για εκείνους που αρρώστησαν, και πια δεν αγαπιούνται».

Ο Οιδίποδας άκουσε το χρησμό μου, και μπερδεύτηκε. Χρησμός ήταν αυτός, ή απόσπασμα από εκπομπή του Νέστορα Μάτσα; Σαν έξυπνος που ήταν όμως, περίμενε στο δάσος των Ευμενιδών μέχρι το 1785. Εκεί πέρασε ενας ιατρός ο William Withering. Έδωσε στον Οιδίποδα να φαει δακτυλίτιδα και σώθηκε. Το 1867, ο φαρμακοποιός Claude Nativel απομονώνει τη διγιταλίνη στη δακτυλίτιδα και σώζει εκατομμύρια ανθρώπους από την καρδιακή ανεπάρκεια.



Έτσι, αγαπητοί μου γιατροί και φαρμακοποιοί, οι πρόγονοί σας ανακάλυψαν ότι η Πυθία που έχουν στο μυαλό τους, τον οδήγησε στο πρώτο αξίωμα για την ανακάλυψη ενός φαρμάκου! Ερεύνα και μη πίστευε! Για να φτιάξεις ένα φάρμακο πρέπει να παρατηρείς και να ψάχνεις.

Πόσα και πόσα φάρμακα δε γέννησε αυτός ο χρησμός... Η ασπιρίνη, η πενικιλίνη, η κορτιζόνη, η αδρεναλίνη, οι σουλφοναμίδες, η cis-πλατίνη, η ρεζερπίνη, η ατροπίνη, τα αναισθητικά, τα γαγγλιοπληγικά, τα αντικαταθλιπτικά και πολλές άλλες κατηγορίες φαρμάκων, από το δικό μου χρησμό προέκυψαν.

Και τότε έγινε το λάθος!

[συνεχίζεται......]