Αντίο φίλε!

Τον είχα συμμαθητή στο σχολείο. Δεν θυμομουν απολύτως τίποτα γι αυτόν Εκτος απο το ότι ηταν ένα πολύ καλό παιδί. Και σεμνό. Κάποια στιγμή- οταν οι σπουδες τελειώνουν, η καρριέρα γίνεται συνήθεια, η σχέση γίνεται γάμος, ο γάμος γίνεται διαζυγιο, το διαζυγιο γίνεται αλλος γάμος, ο γάμος γίνεται παιδιά, και τα παιδιά γίνονται σχολείο, -ξυπνάς και ψάχνεις να βρείς τι έκανες στην εποχή π.Ψ. (προ Ψήφου).

Ετσι καποιο βράδυ σερφάρντας στο διαδίκτυο ξαναβρήκα το Γιώργο. Που είχε κλήσει το δικό του κύκλο της ζωής. Σαρανταπεντάρης, με σπουδες κλινικής ψυχολογίας στη Γαλλία. Η δουλειά του; Να παρέχει ψυχολογική υποστηριξη σε ασθενείς με καρκίνο. Για να το κάνει αυτό , εκτος απο κλινική ψυχολογία θα έπρεπε να ξερει απο καρκίνο. Για να ξέρει και τι να πει στον ασθενή ανάλογα με το στάδιο της νόσου...

Καλά το μαντέψατε. Ο Γιωργος, ο κλινικός Ψυχολόγος, ο συζυγος, ο πατέρας, ο φίλος, έπαθε καρκίνο. Μελάνωμα. Που του έκανε δυο μεταστάσεις στους πνευμονες. Κι απο εκεί στον εγκέφαλο. Κι απο εκεί στα οστά. Κι απο εκεί στην αιωνιότητα.

Με πήρε κάποια μέρα τηλέφωνο κι ήταν ένας άλλος Γιώργος। Θέλησε να με ρωτήσει για όλες τις μπούρδες που υπάρχουν στο διαδύκτυο που τάζουν ότι σώζουν ζωές και απλά οι εταιρείες τις καταπολεμάνε. Την αποψη μου την ξέρετε όσοι με διαβάζετε। Δεν πιστευω στη συνωμοσιολογία Δεν πιστευω στο DCA στο σπέρμα του Ταυρου, στο σάλιο του σκύλου, στο δηλητήριο του σκορπιού, δεν πιστευω στην ομοιοπαθητική, δεν πιστευω σε τίποτα μη τεκμηριωμένα σε δυτικά -ναι ρε γαμω το! σε δυτικά επιστημονικά περιοδικά υψηλού impact factor! Και κυρίως δεν πιστευω ότι οι εταιρείες εχουν τάχα μου ανακαλύψει το φάρμακο του καρκίνου και το κρύβουν!

Εγω λοιπόν ο τα ξέρω όλα , ο τα σφάζω όλα, ο σε τιποτε δεν πιστευω, δεν ήξερα τι να του πω। Δεν είχα τίποτα να του πω। Εγω, ο εξπερ της επαγγελματικής επικοινωνίας! Ο Homo Etericus. Ο συγγραφεας και ταχα μου συμβουλος των απανταχου φαρμακοποιών εδω και δεκα χρόνια। Την τελευταία στιγμή (νομίζω ότι) κατάφερα να τον αποτρέψω απο το να χασει μια περιουσία απο τους αετονύχηδες।
Στο άκουσμα του θανάτου του συμμαθητή μου λυγισα. Κάπου μου ηρθε να χλευασω όλους τους επιστήμονες και τις εταιρείες μαζί για την ηλιθιότητα τους ως προς την πρόοδο των ερευνών σε σχέση με άλλες παθήσεις. Βαρέθηκα να ακούω καθε μερα να βρίσκουν κι απο ένα γονίδιο που φταιει για κάποιους καρκίνους και οι κ@λοδείκτες θνητοτητας και θνησιμότητας να μη λένε να ξεκολλήσουν.

Αντιο φίλε. Στο καλό. Μείνε ήσυχος. Να ξέρεις ότι εκανες καλύτερη δουλεια στους ασθενείς απο τις εταιρείες. Οι ασθενείς θα σε θυμούνται σαν ένα καλό επιστήμονα, και σαν ένα καλό παιδί. Αντίθετα τις εταιρείες με τα αντικαρκινικά κανείς δεν θα τις θυμάται. Κανεις, όσο δεν θα τα καταφέρνουν καλύτερα απο εσένα. Κανείς...........